Beau Beaune

Om 5.22 keek ik op mijn telefoon vanmorgen en ik besloot op te staan. Zo’n beetje samen met de zon. Het is, ondanks dat het belachelijk vroeg is, een heel mooi moment van de dag. Heel sereen! Probeer maar es uit 🙂

In het sanitairgebouw schrok ik van de schoonmaak mevrouw, die daar zomaar was en zij schrok van mij, die daar zomaar was. En toen was de eerste ‘bonjour’ -met -een -vrolijke -glimlach van vandaag er!

Om kwart voor 7 fietste ik de camping af en naar het dorp, want had gezien dat het café om half 7 open ging. Maar kijk, de boulangerie was open en daar kun je vaak ook koffie drinken. Er stond al een man met een schort voor koffie te drinken en hij en de boulangère bonjourden me hartelijk. En ik hun trouwens ook. 
Ik vroeg of ze café au lait had. Nee, het was duidelijk dat ze dat te veel fratsen vond. Ze had café, niet cappuccino en zo, zei ze. Ik moet beteuterd gekeken hebben, want de man met schort stak van wal en zette zijn kopje neer en de boulangère keek mij verheugd aan. Ik vertelde dat ik het niet had verstaan maar de indruk had dat het goed was. Ja!! knikte ze trots. Zij ging mij een café au lait geven!! De man kwam terug met een pak melk. Later zag ik dat hij waarschijnlijk van de buurwinkel, de Patisserie, was. Patisserieën hebben wél melk.

En zo zat ik alwéér aan de koffie met een superlekkere croissant. Ik bof. 
Toen ik de 72,6 km startte stond mijn metertje op 16° C. Alras schoot de temperatuur omhoog. 
Het was echt heel warm. Maar ook een prachtige route. Wat klimmen, wat dalen, door dorpjes met mensen. Ik rook de opkomende maïskolven. Ik zag de korens komen, de gerst. Zo mooi allemaal. En dan zo’n hertje. Ik zag haar eerder dan zij mij. Dus ik ging doodstil staan en toen keek ze me aan. En ik haar. En dat duurde echt even. Toen ik dacht dat we vriendinnen waren geworden en ze vast wel op de foto wilde voor me, en ik heb het niet over een selfie, hoor, dus toen ik me voorzichtig bewoog om mijn telefoon te pakken besloot ze dat ze hier helemaal niet akkoord mee wilde gaan en sprong ze het bos in. Verdwaasd, verbaasd en teleurgesteld keek ik haar na…ze kwam niet meer terug. 
Och, wat hou ik toch van dit land. En, tja, dan neem ik de hitte op de koop toe.

En dat is maar goed ook, want ik voelde onderweg, dat ik gewoon door moest. Want stil gaan staan maakte het niet koeler. 
Bij een mega grote supermarkt, Atac, kon ik even koelte halen. Daar is de temperatuur zó ingesteld dat je het niet ineens koud hebt als je binnenkomt, maar als je eruit gaat word je ineens binnengeblazen in een warme lucht oven. 
Ik had een liter koude citron pressé gekocht. Zonder toevoegingen. Ja ja, maak dat de kat wijs. Alsof ik een liter pure citroensap kan drinken. Maar ja, er is een trucje waardoor dit klopt, natuurlijk. Zal best wel. 
Ik dronk het grootste deel op, bond de fles achterop en zette de tocht voort. 
Toen ik om half twee Beaune binnenreed was het 44°C.  
Ik dronk de laatste slokken warme geperste citroen op.

Ik deed er, denk ik, een half uur over om dit appartement te vinden. Toen nog naar binnen.  Zo’n systeem met een kastje, waar de sleutels in zitten. De code van het kastje heeft Amélie aan me doorgestuurd. Maar het lukte, ik kwam binnen. En toen: zó heerlijk: het appartement was koel!! Ik genoot!! Ik ben dus niet áltijd tegen airco in huis…..

’s Middags de warme stad in, waar mensen zich traag voortbewogen. Goeie temperatuur om die drukke toeristen even rustig te krijgen. Moeten we in Amsterdam ook doen!

Bij de Lidl inkopen gedaan. Lekker zelf gekookt (omelet met heel veel champignons en tomaatjes en blauwe kaas, jammie jammie jammie), biertje erbij, Perfecte Plaatje gekeken.

Morgen weer verder!

Nomade Lil is niet te stuiten