De lange lange dag

10 juli 2022 - Valkenswaard, Nederland

Wij gaan niet over 1 nacht ijs! Al in oktober/november vorig jaar ontstond het plan om samen een lange fietstocht te maken. Astrid zou drie maanden vrij nemen en mijn rekenlessen aan de basisschool kinderen én mijn eigen Italiaanse lessen zouden komen te vervallen. Eerlijk gezegd ben ik al zo gewend aan het pensioengebeuren dat ik pas aan mijn toch wel verplichting van rekenlessen dacht toen de plannen al gemaakt waren, de vliegtickets vanaf Girona al gekocht en het hotel voor de laatste nacht al gereserveerd. Dus ik kon het op school alleen maar meedelen. Niet écht zoals het zou moeten.


Astrid en ik hadden veel doorgenomen. Ik vond het erg spannend. Ben een echte solo-fietser geworden ‘hoe doe je dat dan als je niet solo bent?’ 
Ik had een verzoek (of…uh…was het een eis? of hoe kun je dat vriendelijker zeggen). Mijn verzoek/eis/vriendelijkgezegd was: ik wil zoveel mogelijk alleen fietsen. Niet naast elkaar of vlak achter elkaar. Ik vind het heerlijk om alleen in mijn hoofd op de fiets te zitten. Kleine dingen te zien en daar over na te denken. Ach, soms zing ik een vrolijk lied en dan verbeeld ik mij dat het prachtig klinkt. Of ik maak contact met de koeien of de paarden. Ik zeg een ieder vriendelijk gedag. Ik vóél me dan ook vriendelijk. En dat wil ik dan helemaal alleen beleven. 
En Astrid kon daar in meegaan.

En omdat ik het meestal het fijnste vind wat sneller te fietsen en ik net iets makkelijker de percentagetjes pak ben ik dan ook degene die de pauzes en de locaties van de pauzes bepaalt. Dus nu we met z’n tweeën fietsen is het solo-gevoel niet geheel verdwenen. 
 

De eerste dag dat we weer samen waren, vandaag een week geleden, kwamen we Egbert en Jeanne tegen. Dat was een gezellige en ook korte ontmoeting. Zij gingen óver de brug, wij gingen ván de brug. 
Wij kwamen toen op die vervelende drukke weg naar Verdun. Een stuk voor me zag ik nog een fietser. Ook van die tassen, en een helm, en een veilig geel hesje aan. 
En op een gegeven moment, rechts op het weiland, stond een snackkar. Bij die snackkar waren twee kleine keffende hondjes. Die keften heel hard. Maar dat was naar elkaar. En er zat een vrouw aan een van de 4 picknicktafels. Naast haar stond een fiets. Met oranje fietstassen. Haar helm lag op tafel te wachten. En zij droeg een geel veiligheidshesje. We zwaaiden naar elkaar en zij riep: “hier is koffie!” Ik zwenkte naar rechts. Gezellig. En Astrid, niet ver achter me, zwenkte mee en toen maakten we kennis met Annemiek. Maar dat dat Annemiek was wisten we pas een paar dagen later. Nu was zij nog gewoon een andere vrouw, die ik op mijn vorige camping had gezien, maar met wie ik niet had gesproken. Zij vertelde dat ze net een tocht door het bos had gemaakt. Zo’n picknickbank, bij een snackkar met keffende hondjes, bleek een mooie plek voor tekencontrole. En ze vond er 2!! Ik wist niet dat die beestjes zo verschrikkelijk klein waren. Gelukkig had ik mijn teken-uithaal-pen heel erg dichtbij en kon ze twee teken uit haar been verwijderen.

Natuurlijk vertelden we elkaar ons reisverhaal. Zij was met de fietsbus naar Langres gegaan en was daar zaterdag begonnen aan haar fietstocht noordwaarts. Wij vertelden ons verhaal. En daarna gingen we alledrie weer verder. Ook zij zou naar de camping in Verdun. En daar zagen we haar weer. En daarna de volgende dag onderweg bij onze picknick en hebben we een keer ergens samen koffie gedronken en we zagen elkaar en praatten met elkaar op de camping bij Charleville en op de camping bij Haybes en toen ook nog een keer onderweg. En we wisten toen al heel veel van elkaar. De kans is groot dat we elkaar niet meer zullen zien. Dat voelt dan ook weer gek. Maar zo gaat dat op zo’n vakantie.

Vrijdagmorgen om 10 uur dronken we koffie in Namen. Lait Russe. Geen idee waarom het zo heet, maar het is in ieder geval koffie met veel warme melk. Lekker!! 
En toen we daar zo zaten, we hadden al een selfie genomen als afscheid van de Maas, omdat we naar het noorden zouden blijven fietsen en de Maas naar het oosten afboog, kwamen we met het idee de Maas te blijven volgen. De Maasroute tot nu toe was zo mooi. Een nadeel voor de komende route tot voorbij Luik was dat er onderweg 1 camping, niet aan de route, met hele slechte reviews, zou zijn. Die camping was ten noorden van Huy, bijna halverwege. We besloten het er op te wagen. Opgetogen gingen we op pad. 
Toen we bij Huy waren, het was over het algemeen een mooie route geweest, maar eigenlijk ook wel met net te veel industrie, bekeken we de situatie nog eens. We hadden ongeveer 35km gefietst en naar Luik zou het (dachten we) nog zo’n 55 zijn. Maar de route was vlak, de wind niet irritant. Omdat er nergens een B&B (tegen schappelijke prijs dan) te vinden was….aha muziekfestival van 4 dagen in Luik…., maar we ons best vol energie voelden, besloten we dan ook nog maar eens een lange dag te maken. We wilden doorfietsen naar Luik en daar eventueel de trein voor een paar haltes nemen.


Na deze beslissing werd het fietspad een drama. Beter: het fietspad was verdwenen. We moesten stukken langs een soort van snelweg lopen, aan de linkerkant omdat er rechts geen ruimte voor was. Vervolgens fietsten we over een smal paadje langs weer een andere soort van snelweg, het was zoeken en zoeken om weer ergens een fietspad, bij voorkeur langs de Maas , te vinden. Dit alles heeft ons veel tijd met weinig kilometers gekost. Toen we dan eindelijk weer op een fietspad langs de Maas kwamen was de Maas vergeven van industrie. Niet leuk!! Dit bedoelden we helemaal niet toen we de Maasroute wilden vervolgen. Telefoontjes geraadpleegd: was er een treinstation in de buurt? En dát was dan weer mazzel: ja, Frémalle-Haut. Daarvandaan wilden we dan met de trein via Luik naar Visé. 
 

Leer dit van mij: DOE DAT NIET!!!! GA NOOIT OFTE NIMMER met je fiets in de trein naar Visé!!! 
En omdat niemand óns gewaarschuwd had deden wij het wel. Ons argument was dat we zo toch samen Nederland konden binnenfietsen.
In de treincoupé voor de fietsen stonden lieve mensen. We hielpen elkaar met het binnenhalen van de bepakte fietsen. We wisselden ook ervaringen uit. 
En in Visé werden we nog geholpen met de fietsen op het perron zetten. We zwaaiden.  De trein reed weg. 
En daar stonden we. We keken om ons heen. Links een hele hoge gewone trap, zonder fietsgleuf. Wel met drie wat korte overloopjes, korter dan een fiets. Naast die gewone hoge trap was een roltrap. Die deed het niet. Geen lift. En rechts liep het perron heel lang door. Astrid fietste nog hoopvol die kant op, maar eigenlijk zagen  we het zo ook wel: geen enkele mogelijkheid van het perron op een pad of weg te komen. Eerst bedachten we met de volgende trein mee te gaan. Maar die kwam pas over een uur. Er zat niets anders op dan alle bagage van de fietsen te halen. Dan alle bagage naar boven. En vervolgens de fietsen. Die fietsen moesten we samen doen. Dit alles leek meer energie te kosten dan de 82 km, die we die dag gefietst hadden. 
Maar het lukte natuurlijk allemaal wel. Want ik weet en wist ook wel dat het totaal geen zin heeft me te beklagen met teksten als ‘zeg, hee daar, ik ben wél een 70-jarige vrouw, hè?!!!!’ Totaal geen zin!!

Een hoogtepunt van de dag: we fietsten samen Nederland binnen. 
Dat ‘samen’ was natuurlijk leuk, maar dat ‘hoogtepunt’…? Ik weet het niet of dat echt zo voelde. Het moest ook echt wennen. Ga ik nog vertellen, natuurlijk.
Een ander hoogtepunt: ijs eten in Eijsden! Om 20.30 hadden we dan eindelijk dat ijs, waar Astrid het al over had sinds we weer samen fietsten.
En toen naar de camping.’ VOL COMPLET ‘ stond er. Maar het hek was niet op slot en we konden best langs die gesloten slagboom en er was heus nog wel plaats voor onze kleine tentjes op het trekkersveldje. 
En er was ook een bar, waar ik na het douchen nog een Leffe kon drinken. 
We waren die dag (uhhhh, vrijdag dus) in totaal 12 uur onderweg.

Maar de volgende dag maakte alles zó bijzonder, wat we tóén meemaakten hoop ik op zo’n manier te kunnen vertellen, dat jullie begrijpen hoe ik me tóén voelde. Misschien dat jullie bij het lezen dan dezelfde kreten slaken als ik toen slaakte. Kreten waardoor Astrid geschrokken dacht: ‘wat gebéúrt er??’ 
Ik kan er nóg niet over uit! Ik zeg nóg tegen Astrid: “als we toen niet dit of juist wel dat hadden gedaan was het allemaal zo anders gelopen!” 
En dan komt die dikke vette glimlach op mijn gezicht en ben ik zó blij dat we wel dit of niet dat hadden gedaan!!! 
😁

Foto’s

11 Reacties

  1. Peter:
    10 juli 2022
    Spannend
  2. Betty:
    10 juli 2022
    Een héél lief iemand tegengekomen?
  3. Elly:
    10 juli 2022
    Haha een echte cliffhanger (-;
  4. Johan duyver:
    10 juli 2022
    Je bent in het mooie Eisden gehuwd met een lieve transgender zonder voeten en hebt ondertussen 2 prachtige baby,s mét voetjes.....?
  5. Andre en Martella:
    10 juli 2022
    Ben wel echt benieuwd wie dat zou kunnen zijn ???🤔🤔🤔
  6. Janny Haringcaspel:
    10 juli 2022
    Spannend!!!
  7. Anetty:
    10 juli 2022
    Kan niet wachten.....
  8. Hank:
    10 juli 2022
    Kan je het ons alvast appen? Kan niet wachten :-))
  9. Helen:
    11 juli 2022
    Ik zal dromen over ‘hij liet ze, hij dacht dat zijn zeker die twee van die fietsen’. Ben benieuwd… veel fietsplezier!
  10. Dia:
    11 juli 2022
    Kom op zeg! Ons zo in spanning te laten!
  11. Iris Emma:
    11 juli 2022
    Kom op met je verhaal!