Oh nee, tóch niet!

Gisteren kwam ik hier aan, in Lyon. Ik kon logeren bij Samia, vriendin van D&C, die in een prachtig, oud, groot appartement woont. Twee hoog, aan de Rhône. Zo midden in Lyon. Het appartement is in mijn ogen echt Frans, met oude deuren en oude kasten en 3 slaapkamers, gewoon super! Met een geweldige sfeer.
Samia ontmoette ik vorig jaar bij D&C. En ik kon hier zomaar 2 nachten blijven. Mijn plan was (lees: was) om donderdag weer verder te fietsen. En ik zal eerlijk zijn, en wanneer ben ik dat niet?: ik was er ook wel even klaar mee. Ik wilde het liefst even niet meer fietsen. Ik wist: nog een dag of 3 onderweg en ik zou bij P&G zijn, in de Ardèche, en dan hoopte ik daar een dag of 4 à 5 te kunnen blijven. Dat klinkt lang, maar na 33 jaar kunnen we wel wat hebben. Denk ik zo.

Maar nu was ik in warm, benauwd Lyon.  
Er is ook een vriend van Samia hier in haar appartement. Hij is een Japanse man, vroeger violist , een leuke, gezellige man en hij spreekt heel goed Engels. 
Gisterenavond dineerden we met z’n 6-en. Ook een moeder met haar tiener dochters, via een organisatie bij Samia terecht gekomen. Zij drieën komen uit Oekraïne.
Dus: aan tafel een Babylonisch geheel en dankzij Google Translate geen spraakverwarring!!                                                                                                                                                                                                      Frans, Japans, Oekraïens, Nederlands, Engels.
Vannacht heerlijk geslapen, vast ook omdat ik een lange lazy dag voor me had. 
En vanmorgen om 11 uur de stad in.

Ik weet dat mensen, met name toeristen, niet te spreken zijn over de fietsers in Amsterdam! Die fietsers houden zich niet aan de regels, scheuren rakelings langs voetgangers (die op het fietspad lopen, moeten ze ook niet doen) en laten blijken dat zij vinden dat de stad meer van hen is dan van de toerist. Maar die toeristen lopen ook maar een beetje op de straat alsof wij één groot Openlucht Museum zijn. Ik zal je vertellen: als je ook maar een beetje het idee hebt dat die toeristen écht wel gelijk hebben dan raad ik je aan eens leuk over het wel of niet voetgangersgebied in Lyon te gaan wandelen. Hier heb je ook fietsers, ook op van die snelle elektrische, die overal lijken te mogen fietsen. Die fietsen hebben, denk ik, geen bel en de bestuurder van die fiets lijkt zich er niet om te bekommeren dat de voetganger wat minder snel is dan zij zelf.
Maar ik durf het volgende te zeggen: erger, nog véél erger, zijn de stepjes. Die elektrische stepjes. Die gaan héél hard en bewegen nóg meer van links naar rechts en dan weer naar links dan die fietsen. Je weet wel, zoals muisjes: ongecontroleerd. Althans zo lijkt het. 
En zo liep ik door warm Lyon. Kijkend van rechts naar links, schijnbewegingen vermijdend. En toch genietend. Dat dan weer wel. 
Na drieënhalf uur lopen en opletten werd het tijd om eens even op een bankje te gaan zitten. Zat rug aan rug met iemand, die misschien ook even het opletten moe was. En toen ging mijn telefoon, facetime, Gerda. En niet met goed nieuws: omstandigheden zorgden ervoor dat ze voorlopig niet naar Frankrijk kunnen komen….En ik was op weg naar hen, ik zou morgen weer verder peddelen om de Ardèche aan te doen, tja, wat nu???

Voor mij vervelend, daarover zometeen meer natuurlijk, maar ook zó balen voor hen!!! Ik ga daar niet over uitweiden, maar echt vreselijk balen voor ze!!! 

En toen kwam de eerste donderslag. Dat doet iets met mensen. Mensen gaan sneller lopen. Ze kijken ook wat schichtiger om zich heen. Anders schichtig dan met die stepjes, of die fietsen. Schichtig omdat je zomaar midden op straat loopt en het warm en benauwd is en het gaat onweren en misschien ook wel heel hard regenen en je niet in je dunne zomerkleren kleddernat geregend wil worden. 
En ik stond op, kon niet meer rug aan rug, was niet schichtig om die donderslagen, maar was even uit het lood geslagen.

Ik zette de pas erin. Zou zometeen mijn kinderen bellen, moest, wilde even overleggen. En zo doorstappend was ik aan het denken. Ik voelde de lust om door te fietsen totaal verdwijnen. Had geen zin meer, maar wist ook dat ik niet hier midden in Lyon kon besluiten te stoppen. Met fietsen, of vakantievieren. Ik moest iets. Maar wat?

Ik was blij dat ik even een ‘thuis’ had. Ik vroeg Samia per app of ik nóg een nachtje mog blijven. Was geen probleem. Geweldig, toch?

De Japanse vriend was er en ik vertelde hem zo’n beetje wat er aan de hand was. En ik sprak met Hidde en met Joggem. Wat te doen? Vele vele ideeën. En toen belde ik Astrid. Gewoon om te delen. En tijdens dat gesprek begon het hier te hozen én kwamen zij en ik tegelijk met het nieuwe plan: maandag zien we elkaar in Dijon en dan fietsen we daar vandaan samen weer naar het noorden. 

Ik voel dat dat het beste plan is. Het plan om na P&G naar Doude en Catherine in de Dordogne te gaan zou  nu ook niet door gaan.Helaas niet naar D&C. Dat komt wel weer een keer.  

Dus: Astrid en ik fietsten samen Nederland uit en nu zullen weer samen Nederland in fietsen. Dan maken we nog een foto bij de grenspaal, want die is er wel tussen Nederland en België. Op de vorige foto, die we maakten bij de grenspaal, had ik een heel stom bloesje aan, en ik ga jullie niet opzadelen met een foto van mij met een stom bloesje. Nu komt er een herkansing, dus!

 Dit is wel het jaar van: je weet maar nooit wat er gebeurt. We houden de spanning er in!