We zijn weer samen!! En ook nat

Het heeft natuurlijk flink wat voeten in aarde en voeten op de trappers gehad. En hoofdbrekens. En voor beiden vele treinreizen. En fietstochten. Maar gisteren in Banoncourt, op de plek waar onze routes samenkwamen kwamen wij, Astrid en ik, ook weer samen!!!!
Ik stond van opwinding die ochtend al om half 7 naast mijn tent (sta ook wel eens niet van opwinding om half 7 naast mijn tent) en omdat ik ruim de tijd had voordat onze ontmoeting plaats zou vinden ben ik maar weer es uitgebreid mijn fietstassen goed gaan pakken en heb ik buitentent en grondzeil vrolijk over de speelapparatuur (het een of andere wip geval en een klimtoestel) te drogen gehangen.
Toen ik het mijn tijd vond (het was half 9) de camping te verlaten heb ik mijn tassen met alles er in goed afgesloten en fietste ik eerst naar de rotonde, waar ik een dag eerder een boulangerie met terrasje had gezien. Mij verkneukelend nam ik alweer een croissant en ook een cappuccino. Tja, wat lekker is laat je niet ineens staan omdat het te saai wordt het te vertellen. 

Hierna over naar de serieuzere zaak: inkopen voor de gezamenlijke lunch!! En er was een Lidl!! Voor de Lidl stond een meneer te zingen. Hij begeleidde zichzelf op de gitaar. Ik vond het eigenlijk niet zo mooi klinken, maar vond het zo leuk dat deze meneer toch zo vrolijk was in de morgen. Er lag een pet omgekeerd op de grond en ik deed daar 1 euro in. Ik zei ‘Merci beaucoup’ en toen zei hij dat ook tegen mij. 
In de Lidl kon ik ook nog es even kijken of ze leuke artikelen hadden. Waar ik in dat geval niet aan voorbij ging was dat ik alles natuurlijk wel mee moest torsen. Leuk zo’n melkschuimer, maar overdreven om nu te kopen. Zo’n grill….nog even goed kijken. Onzin, Lil! Een broodbakmachine…goh, zou dat ook voor stokbrood zijn? Nee. Hee, een badmintonset!! Gezellig, straks op de camping. Maar nee, laat ik me bezighouden met onze lunch. 
Eindelijk was ik tevreden over mijn aankopen en verliet ik de Lidl. De vrolijke zanger was weg. Ik fietste naar de plek van onze rendez-vous, zo’n 12 km verder.
 

En daar waren we!! Zo bijzonder en ook zo gewoon. Gewoon samen lunchen, aan een picknicktafel met direct achter ons een brug. Met bordje La Meuse! 
Leuk!!! En omdat we de laatste weken zoveel contact hadden gehad babbelden we gewoon verder. 
Toen we voorlopig genoeg gegeten hadden en natuurlijk nog lang niet genoeg besproken kwam Jeanne aangefietst. Ze stopte bij de brug en Astrid liet weten dat wij klaar waren, dat zij aan de picknicktafel kon. Maar nee, zij wachtte op haar man. En toen had ze het over een afscheid. Nou zeg, heftig!! Wij weer ontmoeten en zij afscheid. Daar kwam haar man, Egbert. En toen werd het gelukkig duidelijk. Het afscheid was niet afscheid van elkaar, maar afscheid van de Maas. Zij hadden de Maasroute een stuk van noord naar zuid gefietst en gingen voor hen de laatste La-Meuse brug over om via de Moezel weer richting Nederland te gaan. Het kan toch echt allemaal. 
Natuurlijk hadden Jeanne, Egbert en wij elkaar veel te vragen en te vertellen  Waar gaan jullie naartoe? Waar komen jullie vandaan? Hoe lang zijn jullie onderweg? Hoe lang hebben jullie nog?  
Je bent altijd gelijk goeie vrienden. En je geeft elkaar ook tips: ‘oh, dát is een leuke B&B. Zeg maar dat wij jullie gestuurd hebben!’ Of: ‘op die camping hebben ze helemaal geen toiletpapier’ 

Uiteindelijk vroegen ze of we een foto wilden maken van hun tweeën, met de Maas ook in beeld. Want dat leek ze wel een leuke ‘afscheid-van-de-Maas-foto’. Ja, een leuk idee!! 
En toen maakten ze ook een foto van ons tweeën met ook de Maas in beeld. Een soort van ‘het-begin-van-de-Maasroute-foto’En daarna gingen we. Egbert en Jeanne de brug over en wij de andere kant op, naar het noorden, naar Verdun, vandaag. 

Het was echt geen fijne weg. Druk. En dan ook nog boven ons: donkere regenwolken. En zo werd toch ook weer duidelijk dat wij er niets over te zeggen hebben: het zou gaan regenen. Dat vond ik nou toch wel weer zo jammer. Ik wilde Astrid trots laten zien hoe mooi fietsen het is in Frankrijk: fietsen over zo’n leuk glooiend weggetje tussen de zonnebloemenvelden en de maïsvelden, gerstevelden, weilanden met vrolijke koeien, glijdende hertjes, zwaaiende boeren op tractoren. Bonjour! Bonjour! 

Maar dat werd het niet. We moesten doortrappen, aan de kant gaan voor die grote vrachtwagens! Maar wel doorfietsen, want we moesten er ook nog voor zorgen dat de tenten stonden vóórdat het ging regenen.
Maar dat lukte niet. Gelukkig had de camping grote tenten met daaronder twee picknicktafels en daarom stonden we onder de grote tent ongeduldig te wachten tot de bui achter de rug was. Alles lag klaar, het was even droog, dus….rennen!! Tentje op!! En wachten. Weer onder de grote tent, want daar kwam de volgende bui. Ondertussen luchtbedden opblazen, slaapzakken klaarleggen enz. Én!!! KOUD! Heel erg koud!!

En het moest lekker warm zijn. 
En dat was het dan wel weer in de bar van de camping, grenzend aan het restaurant. 
Nadat onze tentjes ingericht waren, wij gedoucht hadden en kleren aan hadden alsof we soort van gewone mensen waren, die geen echte leuke kleren hadden, maar wel warme kleren (‘wie kent m’n gat in een andere stad?!’ zegt Astrid) konden we lekker warm worden en een eerste echte toost uitbrengen op onze gezamenlijke terugreis. In de verwarmde bar en het restaurant.

Toch was het ook niet alleen maar genoegen de regen te horen, en dan ook echt te zíén, kletteren op het stevige tentdak van het warme restaurant. Want straks moesten we er doorheen en dan slapen onder dat gekletter.

Maar zoals het dan ook kan gaan: het bleef niet regenen en de volgende dag beloofde een niet zo warme, maar wel droge dag te worden. Dat lukte niet helemaal. Er kwam wél een bui.
Ik had wel mazzel, want toen het begon met regenen riep ik heel hard: “WAAR IS MIJN BUSHOKJE??” en daar was verdorie echt een bushokje, onderaan de helling. Ik dook er in. Direct na mij kwam het Zwitserse stel, dat we zo nu en dan tegenkwamen. 
Astrid had pech. Die kwam wat later kleddernat aangefietst. 
Maar al die kleren, én wijzelf, kregen later de kans te drogen. Het bleef droog!!

We gingen naar de camping bij Dun-sur-Meuze. Ik was er eerder geweest. Volgens de kampbaas van 11 op 12 juni. We stonden bij het meer, onze tentjes samen met nog een stuk of vier andere trekkerstentjes: een Belgische vrouw op een vouwfiets, zij sliep onder een tarp. Een Noord-Nederlands stel op een tandem. Hij zat altijd voor. Een Nederlands stel waarvan de man op een fiets met ondersteuning fietste en de vrouw niet en een Nederlandse man uit Utrecht, die buschauffeur is op de bussen Gooi-en Vechtstreken. 

We hadden elkaar allemaal wel wat te vertellen. En dan doe je dat dus ook.