Het blijft genieten

Het is een uur of 6 ‘s middags. Ik zit op een bankje in de schaduw. Aan de boulevard. Ik heb ongeveer 2 km van mijn huisje over de boulevard gelopen. Voor me is het strand. Met zonnende mensen, balspelende mensen, mensen in het water: duikend, zwemmend, lopend, stilstaand en voor zich uitkijkend.  
In de verte zo’n hele zware toeter van een uitvarende boot. Velen kijken de kant van de toeterende boot op. Ik ook. Te ver weg om mensen op de boot te zien. Te ver weg om te zwaaien.
Langs mij lopen jonge, oude, flink doorstappende, slenterende, verliefde, nieuwsgierige, dikke, dunne, lange en korte mensen. Er wordt ook gefietst en gestept. Nou ja, gestept….op elektrische stepjes step je niet. Daar sta je gewoon op. En kun je knap irritant zijn.
Ik hoor gepiep van wieltjes. Ik kijk. Daar loopt een jongen van een jaar of 16 met een rollator. Hij duwt ‘m voort alsof ie dat vaker doet. Ik vraag me natuurlijk af waarom hij met die rollator loopt. Ik zie ‘m niet moeilijk lopen. Misschien makkelijk om spullen mee te nemen? Maar als ik dan een stuk terug kijk zie ik zijn iets oudere broer, denk ik zo. En zijn broer loopt hand in hand met hun oma. Dat ziet er zo lief uit. Ik hou van deze jongens! Die zijn helemaal oké. Zó loop je trots met je oma over de boulevard. En loopt oma trots met haar kleinzoons.

Omdat ik vanmorgen wat later van huis kon, de les begon om 9 uur en ik wist nu dat ik naar klaslokaal Peking moest, liep ik na 8 uur over de boulevard, terrasjes waren nu open en ik kon met uitzicht op zee een koffietje scoren. Lekker sterk, met wat melk en wat suiker en mijn dag begint weer fantastisch.    
Ik heb mijn nieuwe schrift, met het huiswerk voor vandaag er in, in mijn tas. Trots als een meisje dat voor het eerst naar school gaat met haar nieuwe schrift loop ik na mijn koffie op weg naar de school.    
En wie is er nou niet gevoelig voor een echte schoolbel? Er wordt met de hand gebeld! Weten jullie nog, Nien en Dia? Toen we bij meester Bakker in de klas zaten, in de 6e klas bij het hoofd van de school, mocht altijd een van ons de bel luiden. En hier wordt net zo’n bel geluid. Om 9 uur, de lessen beginnen. Om 10.15 uur, pauze. Om 10.30 uur, de pauze is om. En om 12.15 uur, de lesdag is om. Behalve voor de enkelen die de super intense cursus doen. Die gaan om 12.45 weer aan de slag tot 14.15 uur. Maar daar hoor ik niet bij.
Ons klasje is vandaag weer verkleind. Nina is naar een andere klas gegaan. Geen idee of onze lessen te moeilijk of te makkelijk waren, ze zei amper wat, stelde geen vragen, ik vond haar best wel saai. Nu zijn we alleen met Samy, Youssef, Zoë en ik. Twee Marokkanen, twee Nederlandsen, en onze leuke juf Encarni. We hebben echt heel veel plezier. Met z’n 5-en. En we leren ook nog.    
En tóch….het is best lastig. Voelde me gisteren op m’n plek. Wist over het algemeen niet meer en niet minder dan de anderen. Maar moet echt heel erg mijn best doen om alles te verstaan! Wel goed voor me, wil altijd alles GOED doen. En dat lukt niet de hele tijd. En dan ga ik twijfelen. Gelukkig hebben we Samy, die moet vaak echt geholpen worden en dan lacht ie wat en dat is eigenlijk heel lief. Wat ook lief is is dat het allemaal zo gerespecteerd en geaccepteerd wordt.   
Leuk hè?!

En gelukkig:    
Er viel nog wat te organiseren!  Zo krijg ik geen last van Cold Turkey!   
Uitleg: de fietsen worden op (of misschien is het ‘uiterlijk’ op) 29 april bij hotel Alcazár in Sevilla afgeleverd. Daar staan ze veilig in de garage. Betty (met wie ik dus straks Spanje fietsend doorkruis) vliegt op 28 april naar Sevilla en wij zien elkaar die dag bij/in het hotel.  De afspraak met de aflevering van de fietsen en het hotel is dat we 1 nacht in het hotel slapen. De deal met deze studiereis is dat ik in dit appartement ben tot en met vrijdag. Dat is dus tot 27 april. Nu geregeld met het Instituto dat ik hier nog een nacht langer ben. Dus ik ga op 28 april weg. Uitzoeken hoe ik het beste in Sevilla kom: trein, bus of BlablaCars. En heb nu contact met Alvaro via BlablaCars. Ik rijd met hem mee van Málaga naar Sevilla. Hij gaat in Sevilla naar het stadion (nog even uitzoeken wat daar te doen is, die dag) en wil mij wel even bij het hotel afzetten.   
Een probleem in mijn beleving is dat mijn Spaans dan nog niet zo is dat we gezellig kunnen keuvelen en dat hij noch Engels noch Frans spreekt, alleen maar Spaans.
Maar Alvaro is jong (21) en ziet hier echt geen probleem: we gaan via Google-translate babbelen!! Wát ‘n nieuw avontuur toch weer!!!

Het is nu woensdagmorgen half 8. Zometeen koffietje op de boulevard en dan naar school. Vanmiddag met de bus naar het centrum voor een fietstocht langs de highlights. 🙋🏽‍♀️