Pendix wel of niet vertrouwen?

Op dit moment is het 4° buiten. Wij slapen in een grote blokhut, 1100 meter hoog. Op een camping, waar veel mensen in kleine tentjes slapen in hele dikke slaapzakken.   
Maar ik kan hier nu niet te veel over uitweiden want om hier te komen is er weer heel veel gebeurd.

Zondag kwamen we dus beiden in Sevilla aan. Net als onze fietsen. Maandagmorgen nog even een lekker ontbijt in Sevilla en daarna de fietsen behangen met de tassen, de tent erop. Voor het eerst op de Santos, compleet bepakt. Al jaren niet meer gefietst op een fiets met voortassen. Het moest echt wennen. En dan zo’n stad doorfietsen en uitfietsen en vertrouwen op de navigatie. Daar ging wel wat mis zo nu en dan. Na 18 km veel verkeer en gelukkig veel fietspaden kwamen we in Dos Hermanas aan. Daar was de camping waar we twee nachten zouden staan.     
Het laatste stuk fietsen was over een drukke grote weg. Zonder fietspad. Dan is een spiegeltje echt onmisbaar. Bij de afslagen, met een grote pijl naar rechts, moet je heel duidelijk aangeven dat je daar níét rechtsaf wil en hopen dat die chauffeurs en die scheurende auto’s dat zien.     
Op de camping werden we buren van twee mensen in een camper, die koffie voor ons maakten. Want wij waren nog totaal aan het organiseren. Het moet altijd weer zo wennen.  Naar de grote Carrefour, een kilometer verder, boodschappen doen, en bij de receptie, waar tafels stonden, het eten uitgestald om te gaan eten. Nee nee nee, dát mocht niet!!! Dáár mocht je niet je eigen eten eten. 
De volgende dag met de bus naar Sevilla. Wat een práchtige stad!!! Plaza de España, onvoorstelbaar mooi!! Maar ook de wijkjes met de kleine steegjes, de mozaïeken, en allemaal zo schoon. Hier moet ik zéker nog een keer naartoe!!    
Er is veel aan de fietsers gedacht. De brede stoepen langs de grotere wegen hadden ook een deel voor de fietsers gekregen. Met zilverkleurige halve bolletjes, waarin een fiets gegraveerd, was het fietsgedeelte aangegeven. We hebben het bewonderd. Totdat we aan het eind van de middag de bushalte aan het zoeken waren, ik keek dus niet goed waar ik liep en zwikte met mijn rechtervoet over zo’n handig half bolletje en viel op straat. De man van de kiosk snelde naar me toe, evenals een jongetje van een jaar of veertien. En ik was er gelukkig goed vanaf gekomen. 
‘s Avonds, weer op de camping, ging ik om tien uur tanden poetsen en kreeg ineens ontzettende pijn in mijn voet. Ik begreep helemaal niet hoe dat kwam. Pas toen ik in de tent lag realiseerde ik me dat dat van het zwikken moest zijn. Pijn!! Hoe ik ook lag. Gelukkig zomaar paracetamol in de buurt. Twee pilletjes, nou ja, ik kon nog net het begin van de regen bewust meemaken en viel in slaap. Maar dat lichte regenen ontaardde in flinke plensbuien. Er was voorspeld dat dat tot 9 uur zou duren. En dat was dus ook zo.     
Om kwart over 11, na koffie en ontbijt, fietsten we weg. Naar Arcos de la Frontera. Ons eerste witte dorp.    
Die eerste kilometers waren wat saai, veel industrie. Daarna ging het beter. Maar het echte ‘gevoel’ was er nog niet. Zo gaat dat altijd: ik moet weer aan het reizen wennen en het reizen aan mij. En dan ook nog met deze nieuwe fiets!    
Nou, daar valt veel over te vertellen. En dat ga ik natuurlijk ook doen.

Die eerste echte reisdag was echt een binnenkomdag. Tót…….      
We waren bijna bij Arcos de la Frontera. Betty schoot meer op dan ik, dat kwam ook omdat ik voorzichtig was met de batterij en Betty alle vertrouwen had in die van haar. Ze had er zelfs 1 extra. Háár kon niets overkomen. En dát bleek alras.     
Mijn batterij vertoont prachtige kleuren. Groen als er niets aan de hand is, als het groen verandert in geel weet je dat er nog 70 tot 41% power in zit. Dus nog niet heel veel aan de hand, maar oppassen is geboden!! Vooral voor iemand zoals ik die de zenuwen krijgt als haar telefoon op minder dan 50% staat.     
Daarna wordt het wel spannend: de kleur wordt oranje: tussen de 40 en 16%! En vooral in de bergen loopt de batterij hollend achteruit: rood, gevaar!!, nog 15 tot 6% en dan is het heel snel gedaan met de ondersteuning, nog even geknipper…en KLAAR: ‘doe het maar lekker zelf!!!’

En zo gebeurde, vlak voor Arcos. Dat leek aanvankelijk prettig zo dichtbij, we waren dus niet zo ver van Calle Alta.   
Calle Alta: Hoge Straat. En om daar te komen moesten we zoveel klimmen én dalen. Zó steil. Ik duwde mijn fiets omhoog, Betty kwam me helpen. Toen konden we ergens naar beneden. Ik weer op de fiets, maar het was soms veel te steil. Kortom, het was me duidelijk dat de actieradius, die aangegeven wordt bij vertrek, níéts te maken lijkt te hebben met de realiteit als je in de bergen fiets.     
En dat zal de volgende dag duidelijk worden!! Let maar op.

Toen we dan eindelijk op het juiste adres aankwamen bleek Diego on de verkeerde code van het verkeerde sleutelkastje van de verkeerde verdieping gestuurd te hebben.    
En dan moet je dealen met iemand die alleen maar Spaans spreekt. En ik had nog niet geleerd te zeggen: ‘zeg gast, dat sleutelkastje is hartstikke leeg’ en toen in het telefoongesprek toch duidelijk werd dat we dan een ander kastje moesten hebben, met een andere code bleek dat de sleutel, die in dat kastje zat niet paste op de deur van het opgegeven appartement. Weer lastige communicatie met Diego. Toen de sleutel maar uitproberen op een van de andere 3 appartementen. YES!!! De sleutel paste op appartement 2A ipv op 1B.          
De bagage moest een verdieping hoger.     
De dag was nog niet om: pas na geleur met onze fietsen: waar konden we ze veilig stallen voor de nacht? We vonden een parkeergarage en na drie telefoontjes van de bewaker mochten we ze daar neer zetten voor €10 (samen).     
En toen, en tóén konden we ergens gaan eten en onze welverdiende biertjes drinken.     

80 km gefietst, de fiets vele bergen omhooggedouwd, alle bagage naar boven, de was gedaan en op de veranda opgehangen, parkeerplaats gezocht en gevonden voor de fietsen. Vakantie. Ja, vakantie