Vertrek en aankomst

Gisterenmiddag kwam ik er achter dat ik niet meer in mijn pagina van de reislogger kon. Kreeg een foutmelding. Wat ik ook probeerde. Ik begreep van een paar van jullie dat jullie ook niet konden kijken. Ik was (natuurlijk) al druk aan het schrijven geweest 😢😢😭😭    
Vóór ik ging slapen een mail gestuurd naar de site en nu doet ie ‘t weer.    
Dan maar weer opnieuw beginnen…….

Ik was er soort van klaar voor: vertrek uit El Palo. M’n tassen stonden gepakt in mijn kamertje. Beneden was de schoonmaakster al aan het poetsen en boenen, maar ik had nog geen zin naar beneden te gaan, dan zou ik de sleutels in mijn deur laten en was mijn kamer niet meer mijn kamer.     
Maar ja, de volgende etappe is natuurlijk ook weer een uitdaging! Vanuit Sevilla naar het noorden op de fiets. Globaal gezegd: via Ronda naar Granada naar Girona, de Pyreneeën over, Perpignan, Béziers, Pradons.     
Naar beneden! In twee keer zeulend met de tassen was ik met bagage beneden. De grote boodschappentas, die meeging naar school met mijn boek, mijn schrift, water enz erin, zou ik in het huis laten. Net als mijn grote badhanddoek, een theedoek en een rol tape.     

Beneden maakte ik koffie en ging ik mijmerend op de veranda zitten. Ik kwam op het idee aan de schoonmaakster te vragen of zij met de auto was, dan zou ik haar een tientje willen geven om mij te brengen. Helaas niet. Maar ze raadde me ook een taxi aan en wees me waar ze zouden staan.     
Toen ik naar de taxi’s liep voelde ik dat het gekkenwerk zou zijn om naar boven te klauteren. Met m’n eigenwijze kop.   
Een taxichauffeur aangesproken en besproken dat ik op tijd op het opgegeven adres zou zijn als ik om 12.45uur de taxi zou nemen. Moest ik nu nog ongeveer 2 uur killen. Begon met killen op een bankje, daarna ergens een kopje koffie en toen terugsjouwend naar de taxi.      
En vooraan stond de eerder aangesproken taxichauffeur.  
In de taxi ‘vertelde’ ik hem dat ik er 2 weken was geweest om Spaans te leren en dat ik volgend jaar terug wilde komen. Hij was onder de indruk. Dat was lief.
En het adres was niet te vinden. Wel de straat, maar niet het nummer. De chauffeur zette de teller stop (stond op €5,19) en zo reden wij de straat nog een keer terug. Ik vroeg of het handig was te bellen. Zeker!! Ik belde en de twee heren overlegden samen. Het adres klopte dus niet, nr 49 bestond niet……    
Ik zei de chauffeur dat ik hem €10 zou betalen. Hij zei dat niet hoefde en ik zei van wel.      
Hij zette me af bij een oprit naar de snelweg en vroeg of ik nog 1x kon bellen. Hij wilde natuurlijk weten of hij me daar veilig achter kon laten. Dat kon, Alvaron zou er met een minuut of 10 zijn.       
En dat was hij. Naast hem zat David, die reed ook mee naar Sevilla (je kunt bij BlaBlaCars zien wie de passagiers zijn. Er zou er nog ergens 1 komen)      
Alvaron was in stemming gekleed: hij ging naar een voetbalwedstrijd van zijn favoriete club Real Betis, ‘s avonds tegen…..uh…….een andere club.       
Ik zat lekker achterin. Maar waar ik niet blij mee was was dat Alvaron onderweg op de snelweg druk was met zijn telefoon. Appen en via BlaBlaCars uitzoeken waar passagier nr 3 in zou stappen. Niet oké dus. Ai. Het andere was dat hij vroeg of ie mocht roken. Lekker ding! Als je je opgeeft voor een rit vul je allerlei dingen in, zoals ‘babbelt graag’ of juist niet. Over muziek, huisdier mee, en dus ook over roken. En ik had ingevuld dat ik dat niet wilde.
Balen!!!  
Bij een benzinepomp op de snelweg zou blijkbaar passagier nr 3 opgepikt gaan worden. We moesten een kwartiertje wachten.    
En toen kwam er nog een groenwitte supporter. Ook in de clubkleuren. Met zelfs vuurpijlen bij zich. Die lagen tussen ons in op de achterbank.
De muziek van de club werd opgezet en de twee supporters zongen uit volle borst mee.     
Gelukkig was dat niet de rest van de trip zo.
Alvaron was zo aardig me voor het hotel af te zetten. Ik heb ze een fijne avond gewenst en gezegd dat ze moesten winnen. Weet niet of ze dat ook gedaan hebben.     
 

Ik wist dat Betty inmiddels al in het hotel was. Maar die was nog even gaan slapen, had in de nacht gereisd.     
Wat voelde het LEUK!!!    
Ben mijn bagage, die met de fietsvervoerder mee was, op gaan halen en wist, nadat ik alle tassen geleegd had om te gaan rangschikken, dat alles goed zou komen. Dat wíst ik, maar het voelde niet zo. De vloer was bezaaid met van alles en nog wat.
Zou dit echt allemaal gaan passen op de fiets? Hoe dan?    
Tasje links voor: gereedschap, elektriciteitdingen. Tasje rechts voor: toiletartikelen en ehbo en zo. Tas links achter: kleren en zo. Tas rechts achter: slaapgerei.
Bagagedrager: tent en stoeltje. Klinkt eenvoudig, dat weet ik. Maar reken maar dat als ik wegfiets het er niet zo  keurig uitziet op mijn fiets als ik zou willen. En ik doe toch zo mijn best. 🤭

En dan eindelijk, rond 6 uur, zagen we elkaar. Wát een feest. Máánden geleden dit plan gemaakt en dan lijkt het nog niet echt. En nu zaten we daar samen. En beneden, in de garage, stonden de fietsen (er waren 26 fietsen afgeleverd), Betty’s bagage stond nog in het depot en morgen zouden we vertrekken.     
Nu eerst Sevilla in. Betty was daar al zo vaak geweest dat ze me de leuke buurtjes kon laten zien.    
Wát een leuke, mooie stad!!

De tweede start is gemaakt!!