Weer veel gebabbel

Nu een paar ochtenden wakker geworden met een wat bewolkte lucht. Onmiddellijk het Nederlandse alarm: kou en regen zullen deze dag met mij en mijn omgeving zijn. Maar dat gebeurde niet één keer. Ik ging naar school en als het niet al in de pauze was dan zeker als ik de school verliet: een strak blauwe lucht.      
Het is minder warm dan vorige week, nu zo rond de 21°, heerlijk!!

Vanmorgen had ik al door dat er iets ‘niet klopte’: de klep op de wc-bril was dicht,het licht beneden brandde en ik dacht al dat ik een deur had gehoord. En zo vroeg was Anita nooit op, ik zag haar nooit eerder dan eventueel op ‘school’. En ja hoor: beneden in ons huis zat een man! We keken elkaar aan en ik zei: ‘Hola, soy Lilian’ en hij zei: ‘Hola, soy Wolfgang’. Een Duitse man dus. Ik ging over in het Engels
Wat leuk, en soms ook verwarrend, is in deze trip is dat ik denk dat ik m’n gewoontes gevonden heb en dan ineens word ik weer tot de realiteit geroepen: niets ligt vast!    
Want Wolfgang was gisterenavond aangekomen en heeft het plan zondag Málaga fietsend te verlaten en over 10 weken Hannover binnen te fietsen. Dit wordt de derde keer dat hij in Málaga de taalcursus doet, alleen de vorige keren langer dan deze twee lesdagen. Zeker alles weer even ophalen.
De vorige keren verbleef hij bij een familie, maar dat lukte nu niet omdat het voor een te korte tijd is.
We gingen vanmorgen samen de deur uit. En dus kwam ik met Wolfgang bij mijn koffietentje. Je begrijpt dat mijn koffiemeneer knap in de war was. Mijn koffietje weet ie wel, maar Wolfgang wilde een potje thee. En een broodje…… En hoe aardig ik ook wil zijn en dan ook ben, ik vond het eigenlijk maar niks dat mijn vroege-morgen-gewoonte doorbroken werd.
De lokatie van het schooltje was blijkbaar veranderd dus Wolfgang vond het fijn om met me mee te lopen, hij wist de weg niet. En zo kwamen we samen bij de school.
En daar bleek dat Wolfgang ook nog in mijn groep geplaatst was, gezien de uitslagen van de tests, die hij gisteren online heeft gedaan.    
En nu zit ik in een klas met 3 Duitse mannen, twee Marokkaanse jongens (met wie ik nog een band heb), docent Pablo en iemand, die docent wil worden, Thom. 
In de pauze werd ik aangesproken door Rita, de hoofdjuf. Ze wilde weten hoe laat ik zondag wegga uit het huis. En toen we het daar over hadden realiseerde ik me dat we in het Spaans aan het  praten waren. Ik gebrekkig en hakkelend, maar dat is ze natuurlijk wel gewend, en zij rustig pratend met niet te lange volzinnen. Vond het grappig, want de eerste dagen spraken we alleen maar Engels met elkaar.    

Ik moet nog wel over de stoplichten vertellen, dat is zo grappig.     
Bij een aantal stoplichten, en dan heb ik het nu over de stoplichten voor de voetgangers, knippert er het aantal ‘nog te wachten secondes’ in rood en het aantal ‘nog over te steken secondes’ in groen mee. Dat is prettig.
Het poppetje in rood staat braaf stil en het poppetje in groen stapt stevig door. En nu komt het: als er nog maar 10 oversteeksecondes zijn gaat het groene poppetje sneller lopen!! Ik moest dit natuurlijk een paar keer bekijken voor ik het zeker wist, maar het is echt zo. Wat leuk gevonden!! Er kan toch niet iemand zijn die dat níét leuk vindt?!

Ik kan wel door blíj́ven kletsen, maar zo kennen jullie me. 
Het is nu donderdag 25 april. Ik ben vanmiddag naar het Picasso Museum geweest. Op de fiets, gisteren in Málaga gehuurd, tot zaterdag.

Ik vind het werk van Picasso echt indrukwekkend, maar ik vraag me af of het niet op een andere manier tentoongesteld kan worden. Het hangt (en staat) allemaal zo saai tentoongesteld. 
Nou ja, dat laat ik aan iemand anders over.

Ik ga zo een biertje drinken bij Lulú en wil nog een keer zeggen hoe ontzettend blij ik ben dat ik hier ben en niet in dat ontzettend drukke (met toeristen) Málaga!