De eerste dagen

Zondagmiddag, na mijn aankomst en nadat ik me geïnstalleerd had, ging ik de boulevard op. Wát een geweldige, relaxte, sfeer! Bij Lúlú dronk ik twee biertjes en at ik een tosta atún. Mijn tweede broodje van de dag. 
Daarna liep ik een wat drukkere straat in in de hoop een winkel te vinden waar ik wat boodschappen kon doen. Maar die was er niet. Althans niet open op zondag.  
Wat zijn we toch verwend in Nederland!! Maar ja, zat er mooi mee!    
De ijskast zat vol met eten. Maar daar had ik niks aan. In de ijskast was trouwens ook geen systeem te ontdekken. Niet onderste rooster voor kamer 1 en een leeg rooster bij kamer 3 (mijn kamer). Nee, gewoon een volle bak.
Verder was ik hartstikke moe. Hoezo eten? Ik wilde slapen! Besloot een filmpje te kijken op mijn bed en het gevoel kwijt te raken dat ik iets MOEST.    
En zo ging ik best vroeg slapen. Ergens op de achtergrond kwam het geluid van het plezier van etende en drinkende mensen van de boulevard en etende en drinkende mensen van beneden door mijn oordoppen heen maar ik sliep er gewoon doorheen. De wekker stond op 7 uur, maar ik voelde me prima toen ik om 6.39 op mijn telefoon keek. Ik besloot wakker te zijn en de dag in te gaan. Het was nog niet echt heel erg licht en heel erg warm, maar ik wist dat ik me niet hoefde te laten misleiden: het werd mooi weer!!

Ik moest om 8.45uur op school zijn, 15 minuten lopen van hier. Maar ik wilde natuurlijk het genot beleven van een vroege koffie met een vroeg broodje in een café’tje ergens. En dat lukte! Een klein café’tje, met mensen die daar vast elke morgen komen en een koffieshotje drinken aan de bar of aan een formica tafeltje, zoals ik. De koffie (con leche) was sterk, maar met suiker lekker genoeg om gewoon te genieten. En de tosta queso was gewoon hartstikke prima. Kosten: €3,70. En geen gepin, natuurlijk. €0,30 Fooi wordt gewaardeerd.   
En toen naar school lopen. En in klasje Peking geplaatst, samen met een andere nieuwe: Arman, een Duitse man, die me in de korte tijd waarin we even samen in onze lesruimte waren (een vrij kleine kamer met 7 stoelen om de tafeltjes) wist te vertellen dat hij sinds 7 maanden weet dat hij MS heeft. Hij is 42 jaar. Shit man!!   
Dit vertelde hij me trouwens in gebrekkig Engels.    
Ons klasje bestond uit Samy (18, Marokkaans, verlegen en stil) en Youssef (21, Marokkaans, goedlachs, leuk en iemand die blijkbaar altijd te laat komt). Samy en Youssef zitten in een programma, elke dag wordt hun aanwezigheid genoteerd en ze zullen hier in totaal 8 maanden zijn of zoiets. Ze zijn net weer terug uit Marokko waar ze ivm de ramadan waren.    
En dan is er Zoë (18) uit Amsterdam! Ze vertelde (in het Spaans) dat ze werkte in restaurant Amsterdam. Ze had vorig jaar eindexamen gedaan. Ik vroeg waar ze op school had gezeten (in het Spaans). Op het 4e Gymnasium. Ze had vele jaren les gehad van PieterJan, een vriend van mij. Zo grappig. In onze pauze maakten we een selfie die ik naar PJ stuurde die direct daarna enthousiast reageerde. Hoe kan het ook anders.
In de pauze ontdekten we dat zij de Nederlandse huisgenoot is van me.    
Arman kwam er al snel achter dat de lessen van deze klas te hoog gegrepen waren, hij mocht naar een ander niveau. Later werd hij vervangen door een Duits meisje, Nina, van 24. 
En dat was de klas: 5 leerlingen. En een geweldige juf. Encarni.

Terug naar huis boodschappen doen en een goed schrift kopen. En niets in het Engels. In Amsterdam begint men gelijk in het Engels, als je buitenlander bent en vaak ook als je geen buitenlander bent, maar hier niet. Denk dat velen dat ook niet kunnen. En kennen. Ik woon nu in een buitenwijk van Málaga, volgens Youssef 20 min fietsen van het centrum (Youssef woont in het centrum). In barrio El Palo. Bij het opgeven had ik hier ook voor gekozen. Goed gedaan!!

Thuis broodje met sla en kaas gemaakt en buiten op het terras aan de tafel gegeten en mijn huiswerk gemaakt. Kun je je voorstellen hoe dat voelt? Het voelt geweldig!!!   
 

Toen ik hier naartoe ging had ik het plan om te zien of het wat voor mij is om volgend jaar hier 2 maanden te overwinteren. En nu wist ik het al: maar natuurlijk!!! 2 maanden Spaanse les in de morgen en hier wonen. Nog maar even afwachten, Lil. Het enthousiasme viert weer hoogtij.

Inmiddels is er al weer een nacht om. Ik slaap als een roos, voel me dus blijkbaar op mijn gemak.   
Ik ga zo de deur uit voor mijn kopje koffie. Misschien wel in mijn stamcafé 😉