Eindelijk op weg. Met stagnatie

Mensen die mij de laatste weken hebben meegemaakt hebben een vrouw gezien met schichtige ogen, soms schuin omhoog kijkend (denkend!!), telefoon grijpend om een van de vele lijstjes aan te vullen, rennend en vliegend, ‘ah joh, heb nu geen tijd’, ‘s nachts om 4 uur wakker. En zo.     
De boot wordt weer verhuurd aan nieuwsgierige en verwachtingsvolle vakantiegangers (a HOUSEBOAT!! Amazing!!!) en dan wil ik dat ze zich thuis voelen en snappen waarom ik me hier zo trots voel.
Het was extreem het voorbereiden van de verhuur dit jaar. Voor mij voelde het of ik een groot bedrijf moest aansturen, alles moest gesmeerd gaan lopen, maar hoe kreeg ik dat goed voor elkaar? 
Maar langzaam maar zeker viel alles op zijn plaats, het paste in elkaar. En dan toch nog een schema. Overzichtelijk. Doorsturen naar mijn boot-beheerders. Klopte alles nu?

Ik had zelfs de tijd om ook nog naar de eindopdracht van het conservatorium van Nicolaas, onze dirigent van het koor, te gaan. Hij dirigeerde het orkest en de muziek van de ‘3-stuiver opera’ van Brecht. Was leuk! En ik trots op Nicolaas.  
Dat was zaterdag, de dag vóór mijn vertrek.

Na de voorstelling thuis weer snelsnelsnel, bijna klaar. Nog even een drankje op het dek aan mijn nieuwe klaptafel met buurman Tom en de neef van mijn pas overleden buurvrouw Noa.  Noa wordt maandag gecremeerd.  

Op zondag ging de wekker af om kwart voor 6. Ik sprong het bed uit en ging gelijk aan de slag. En twintig minuten later liep ik buiten. Met een buideltasje dat ik in Málaga ga gebruiken en daar achter ga laten. Op mijn rug mijn kleine tot minimum grootte op te bergen rugzakje. Over mijn schouder een van de grote fietstassen. Daarin mijn stuurtasje, mijn kleren voor de komende twee maanden, een rol tape om de tas op Schiphol dicht te tapen, mijn lege thermosbidon en bovenop dit alles mijn nieuwe helm.   
Het ging allemaal redelijk gesmeerd, behalve dan dat die tas toch wel erg zwaar was voor die niet fantastisch werkende schouders van mij. Maar even doorzetten, Lil, anders mis je de geplande trein (6.41)   
Geplande trein gehaald. Bagage drop off, wat gaat het allemaal makkelijk!! Had de helm er uit gehaald. Had van te voren gelezen dat de powerbank in de handbagage moet. Goed voorbereid, Lily!! Was te vroeg voor de gereserveede security tijdslot van half 8, was ver vóór die tijd bij de niet gereserveerde security, waar ook geen rij was, dus de reservering maar overgeslagen.
Mijn eerste kopje koffie haalde ik vlak voor de gate. Toen ik wilde gaan zitten om de koffie te gaan drinken realiseerde ik me dat ik m’n helm miste. Gauwgauw terug en daar lag ie nog braaf te wachten op de counter bij het koffiestalletje. Wát ‘n avontuur!  
En toen ik zat met mijn rommel, aan het raam, vier babbelende buren tegenover me hoorde ik iets over vertraging. En ja hoor!!! Vertraging! In plaats van vertrek om 9 uur werd het geplande vertrek om 11.45. Lekker dan.   
Maar er staat wat tegenover: iedere reiziger van dit vliegtuig krijgt €3,50 tegoed op de boardingpas. ‘Voor een kopje koffie of een snack’….. Een kopje koffie kost hier €4,95 🤣  

Ik ging een kopje koffie halen, de tweede. En toen ik terugkwam vroeg iemand: ‘is dat gelukt met die €3,50?’ ‘Ja’ zei ik olijk ‘Een kop koffie en een croissant en nog wat geld terug’    
‘ECHT?’ Nee, niet echt.

En we vertrokken. Om 11.55, precies binnen de 3 uur vertraging, die Transavia €250 pp (misschien zou dan de €3,50 er afgehaald worden) zou kosten.     
Tijdens de vlucht over Nederland, België, Frankrijk en Spanje zakte ik zo nu en dan in slaap, het bedrijf moest het nu zonder mij stellen, ik moest het los gaan laten.    

In Málaga werd ik opgehaald door Pepe, want ik had gelijk met de hele reservering een rit naar mijn komende onderkomen geregeld.    
Tot uit al mijn tenen haalde ik het Spaans, dat ik het laatste half jaar bij Eddy opgedaan had. Ik kon me redelijk verstaanbaar maken met het zo nu en dan uitroepen van wat woorden die passend in de situatie waren. Wat is dat leuk!!

Bij mijn huisje, toen ik net mijn sleutels wilde proberen die ik in een enveloppe van Pepe had gekregen, kwamen er twee meisjes aan. Mijn medebewoonsters, jong. Zij zijn Duits en ze zeiden dat er nog een ander meisje woont, Nederlands. Ons ‘gesprek’ ging in het Engels.    
Toen ik me in mijn kamer geïnstalleerd had ging ik via de achterdeur naar buiten: gelijk de boulevard op, gelijk aan het strand. Terrasje na terrasje, wuivende palmen in de heerlijke warme zon, en Spaans, alleen maar Spaans. Ik voelde me zo gelukkig. Het was een ietwat zware tocht wat organisatie betreft om hier te komen, maar zie mij nou: me onderdompelend in deze warme zon, me verheugend op wat er nog komen gaat.

enne: zo leuk dat jullie meelezen!!!