Energie

Gisteren had ik een Foute Dag (vrije vertaling van off-day). Het ging gewoon niet. Na mijn ontbijt (soms heb je mazzel: een buffet. Nu niet: bord met 1croissant (wel lekker), een halve verse baguette, pakje boter en twee potjes jam) En ik nam er 2 koppen koffie met warme melk bij. Ik at alles op en het interesseerde me geen reet of dat wel of niet ‘hoort’.
Ik hing mijn bagage weer op mijn fiets en stapte op. Maar ik kreeg amper mijn fiets vooruit. Hoezo moet ik fietsen? Hoezo elektrisch???    

Ze deden echt wel hun best voor me, hadden twee herten ingehuurd, die dartelden in de wei rechts. Toen ik daar blijkbaar niet al te opgewonden van werd renden de hertjes samen de te drukke weg over, redelijk vlak voor mijn neus, naar de wei links van de weg. Ja, natuurlijk werd ik alert, want ik voelde wel aan dat ze niet in deze wei links zouden blijven springen en dartelen. De wei links had niks te bieden, rechts was verderop nog een bos. Dat vinden hertjes fijner. 
Ik voelde me gedwongen tot actie over te gaan. Buiten dat ik het zielig voor de hertjes zou vinden moest ik er ook niet aan denken een hert overreden te zien worden. Trouwens ook niet door een hert overgedarteld te worden.       
In mijn spiegel zag ik een auto naderen. Het was een doorgangsweg, hier reden de auto’s snel. Ik ging waarschuwen, hief mijn linker arm op en neer en de auto minderde vaart. En, inderdaad, de herten besloten de wei rechts weer in te gaan en staken rennend de te drukke weg over. En toen waren ze al snel verdwenen. Een bloedbad is me dus bespaard gebleven.
Ik hoopte dat dit avontuur me op zou peppen. Maar dat gebeurde niet. Ik hoopte dat de natuur me weer blij zou maken. Maar dat gebeurde niet. Ik was moe, ik moest er gewoon niet aan denken weer zoveel kilometers te moeten fietsen. Maar om thuis te komen, op de fiets, moest ik toch nog minstens 400 km of zo. Gatverredamme, ik moest er niet aan denken.   
Ik kwam aan in Chalons-en-Champagne en besloot naar de camping te fietsen. Het was nog vroeg, 1 uur, maar ik had absoluut de fut niet nog de 70 km te fietsen voordat ik op de volgende camping zou zijn.     
Het was een grote camping, was hier ook al eens eerder geweest. Groot, maar ook wel een sympathieke camping.     
Wist ik veel dat die grote autobus 50 pubers had afgeleverd, die daar grote pret gingen hebben in hun werptentjes.     
Ik had geen energie en dus gelukkig ook niet om me aan die gillende gastjes te gaan ergeren. Het toiletgebouw waar zij kwamen werd niet mijn toiletgebouw. Met verstopte wc’s, toiletpapier all over, douches, die overstroomden. Ik heb te lang met dit soort mensen gewerkt om te weten dat je ergeren aan de kinderen noch aan de begeleiding enige zin heeft. Dus dat deed ik niet.      
Na een wandeling in het bijdorp waar ik was, na een bezoek aan de mega Leclerc om wat pastasalade te scoren, na een rondgang over de camping vond ik dan eindelijk dat ik me met goed fatsoen bedklaar kon gaan maken. Het was kwart over 9. Tanden poetsen, slaaptenue aan, in mijn lakenzakje in mijn slaapzak. Herrie-stoppers in mijn oren, mijn buffie over mijn ogen (lag onder een lantaarnpaal ontdekte ik) en ik viel rond kwart voor 10 bijna onmiddellijk in slaap. Zo nu en dan werd ik in de nacht weer een beetje wakker, maar dat duurde nooit langer dan een minuut. Tot een bepaald moment, toen voelde ik me echt wakker. Het bleek 6.25 uur en ik bleek weer helemaal vol levenslust!!! Hoezo nog 400km, dat doe ik toch gewoon?? Wat is het probleem? 
Ik stond op, het was droog, niet echt warm, maar dat ging helemaal goed komen. Dat wíst ik gewoon.

En zie mij daar dan fietsen. Ik zwaai weer lustig terug naar de tractorbestuurders en dat zijn er veel. Ik zing mijn vrolijke songs.      
Als ik een grote dikke vrachtwagen achter mij aan zie komen op dat redelijk smalle heuvelachtige weggetje ga ik, zoals ik veel vaker doe, aan de kant in de berm staan. Ik begrijp dat het voor een vrachtwagen lastig is om achter een fietser te moeten hangen tot de weg weer veilig lijkt, daarom geef ik de ruimte als dat kan. In dit geval krijg ik reactie!!! De chauffeur laat een paar keer de rechter en linker achterlichten knipperen.    
‘Merci madame! Merci beaucoup!’
Ja, daar ben ik gevoelig voor. Daar word ik blij van. En blijkbaar als ik veel energie heb word ik extra blij.   

Het was een heerlijke dag! Lekker weer, mooie route, prachtige natuur.      
En, het fietsen leek wel zonder moeite te gaan, ik bereikte de camping waar ik heel graag weer naar toe ging: in Dun-sur-le-Meuse.   
Ik fietste vandaag 99 km, met plezier, zonder moeite. Gisteren fietste ik 26 km en ik was kapot!

Wat een maf gedoe, toch, zo’n fietsvakantie!!!