Nog even doortrappen

Toen ik woensdag wakker werd hoorde ik regen op mijn tentdak. Misschien werd ik daar wel wakker van. Tja, dan maar weer denken: ‘nog even volhouden, Lil’       
Het miezerde.      
Heb ik niet eens gelezen dat er geen andere taal is waar zoveel verschillende woorden zijn voor de regen?         
Miezer. Mot. Slag. Stort. Druil. Hoos…..
Gelukkig had mijn picknicktafel een dak en kon ik de inhoud van mijn tent droog in de tassen krijgen.          
De tent moest weer kletsnat mee.
Onderweg moest ik toch ook weer onder overhangende bomen schuilen.    
Ik schrijf ook liever niet zo SAAI over dat regengebeuren, maar wil het ook niet overslaan. Het is een belangrijk onderdeel van een fietstrip.         
Net als ‘eten’ en ‘slapen’ en ‘aantal km’.

Gedurende de dag werd het weer écht beter. En toen ik na 95 km op de camping in Charleville aankwam geloofde ik er alwéér in: de laatste regen was nu dan toch achter de rug.    
Wat is het toch vermoeiend!
Wat nou het vermoeiendste is…?De alertheid op het weer? En dan jasje aan, jasje uit. Het zo waarderen van de omgeving? Óf het constant denken aan ‘dit zijn de laatste dagen’?      
Want dit zijn echt laatste dagen van deze trip!!     
Donderdag reed ik Frankrijk uit en België in. Wel erg ongemerkt. Maar ik wist ongeveer waar de grens was. En toen zong ik uit volle borst: “ik ben in België!! Ik ben in België!!!!” 
Ik kwam op een camping, die ik niet in het boekje van ‘twee sterren of meer’ zal plaatsen. Aan de Maas. Dát dan nog wel. Met als campingbaas een hele leuke, aardige, jonge, Vlaams sprekende Belg. En ik heb twee leuke Nederlandse buurmannen. De een uit Ommen, de ander uit Drachten.      
De buurman uit Ommen is hier met een verhaal en met de auto. We hadden nog maar heel even gepraat samen en toen hij in de auto stapte nadat zijn tent stond weifelde ik even en stapte toch op hem af. ‘Ga jij toevallig naar de winkel?’ vroeg ik. Ja, dat ging hij. ‘Mag is misschien even mee?’ Geen enkel probleem. Dus ik hoef nu mijn noodvoorraad niet aan te spreken.    

Het sanitair was super schoon. Maar….de camping is saai, niet echt groen en ligt aan een hele drukke weg, met vrachtwagens, bussen, motoren en ook nog gewone auto’s en die maken met z’n allen héél veel razend lawaai.     
Ik vind dat dan zo sneu voor zo’n jongen (man), die deze camping  overgenomen heeft, die er iets van had kunnen maken, maar het groeit ‘m blijkbaar boven het hoofd…

Na de onrustige nacht vol geluid heb ik mijn wederom kletsnatte tent ingepakt. Volgens mij kletsnat van het condens. Hoe dan ook, daar ging ik weer. Maar niet voordat ik voor de komende nacht een B&Bee had besproken. Op een camping midden in Tienen, bij een boerderij met een grote boomgaard voor de tentjes en dus ook twee dingetjes, podjes? B&Bee’tjes?, overdekte bedden? 
In Namen een wat te dure, wel lekkere, lunch genomen. De lokatie vond ik passend: daar waar de Sambre de Maas binnenkomt, ik de Maas zou verlaten en een klein stukje met de Sambre op zou fietsen.     
Maar ik zou ook de Sambre verlaten en Namen achter me laten en de vlakte opzoeken. Nederland kwam ál dichterbij.       
Na zo’n 100 km kwam ik bij mijn B&Beetje in de boomgaard.  
Het geheel is een oase, heerlijk!!

Als afsluiting heb ik een weddenschap. Ik denk dat ik ‘m win:      
Wie weet de allerlelijkste straat?     

Ik! De Mulkstraat in Tienen!