Even een tussendoortje

Ik moest de laatste dagen veel aan Thomas en Michel denken.     
Thomas is al heel lang, 37 jaar of zo, een vriend van Hidde. Dus vanaf hun 12e. En ik ken dus Thomas ook al zo lang. Michel werd ook een vriend.     
Thomas en Michel besloten, toen ze een jaar of 18 waren, te stoppen met het constante blowen. Ze wilden afkicken. Om dat te doen moesten ze in een andere omgeving zijn, even weg van alle vrienden.     
Ze leenden een tentje, hadden allebei nog wel een slaapzak en boekten een bus, die naar het Balatonmeer in Hongarije ging en ook de bus, die drie weken later weer terug zou rijden vanaf het Balatonmeer.        
Trots vertelden ze dit toen ze een keer bij ons waren. En wát ‘n toeval!!! Mijn vriendin Elise en ik zouden óók naar Hongarije gaan. Ik had voor allebei een fiets kunnen lenen en besprak fietsbussen, naar en van Hongarije. De bus, die terugging naar Nederland, vertrok van het Balatonmeer, drie dagen nadat Thomas en Michel aangekomen waren.      
We spraken af elkaar daar te zien.     
Op welke camping hadden we niet afgesproken, maar gelukkig hadden we dezelfde campingsmaak en zagen we elkaar ineens bij het toiletgebouw. Er zijn namelijk héél veel campings bij het Balatonmeer.
We hebben die drie dagen heel veel lol gehad en de jongens zwaaiden ons uit toen wij weer terug moesten. ‘Ik mis je nu al’ riep Michel nog.
 

Nadat wij vertrokken waren pakten ook Thomas en Michel hun spullen en gingen liftend op pad. Vastomlijnde plannen hadden ze niet. Behalve dan het afkicken!     
Toen het al donker was werden ze bij een klein plaatsje afgezet. Ze zetten net buiten het dorp hun tent op en ik weet zeker dat ze trots waren op zichzelf dat ze zich zo goed hielden en eigenlijk weinig last van afkickverschijnselen hadden.

De volgende ochtend is Michel als eerste wakker. Hij kruipt de tent uit en gaat plassen. Hij kijkt om zich heen. Waar zijn ze beland? Het was gisterenavond te donker om het echt goed te zien.     
Hij kijkt. En hij kijkt nog een keer. Wat is dit? Hoort dit bij het afkicken? “THOMAS!!! KOM EENS NAAR BUITEN” En dat doet Thomas snel na zo’n noodkreet. Wat is er aan de hand?? Hij kijkt Michel aan. Michel wijst. Thomas kijkt. “Zie jij dit ook? Is dit echt?”   
Ze zien het allebei. Het is echt.    
Een van beiden schiet de tent in. Pakt de vloeitjes. De ander haalt de eerste oogst binnen. Ze gaan zitten. Ze kijken elkaar aan en knikken.    
Dit is een teken. Dat kan niet anders.

Ze hadden hun tentje opgezet naast een vele hectaren groot hennepveld.

En daarom moet ik nu veel aan ze denken. In dit gebied zijn héél veel hectaren grote hennepvelden.

Ik zal even hun verhaal afmaken. Ze hebben dat dorp een paar dagen later weer achter zich gelaten en zijn Hongarije wat gaan verkennen. Maar je begrijpt dat ze ook wat oogst hebben meegenomen op hun verkenningstocht.     
En enkele dagen voordat de bus ze weer zou oppikken zijn ze weer teruggeweest naar hun dorp en hebben ze de tent op dezelfde plek opgezet en zijn daar weer een paar dagen gebleven. Ze hebben daar bij hun tentje kunnen mijmeren over wat Hongarije hun had gebracht.     
Ze besloten toch nog wel flink te oogsten tot ze een vuilniszak vol hadden. En dat ging mee de bus in. Langzamerhand hing de hennepgeur in de hele bus. En tot hun verbazing vond niet iedereen dat zo prettig.      
Tja, voordat ze bij de grens waren gebood de buschauffeur de inhoud van de vuilniszak buiten te dumpen.      
Met lede ogen en onder ogen van de andere reizigers hebben ze de vuilniszak buiten geleegd.     
Met gebogen hoofd gingen ze weer de bus in. Dit was een domper.      
De bus reed weer verder.      
En toen hebben ze elkaar weer aangekeken: ‘Wat was dit toch een mooie trip!’ zeiden ze tegen elkaar.