En toen naar de ex

In de auto terug zei Siobhan dat het plaatsje Saint-Jean-de-Côle zeker de moeite waard is om nog te bezoeken en het is niet ver. De volgende middag, nadat ik al die belangrijke dingen als uitgebreid ontbijten, lezen, whatsappen, blog schrijven en wat dies meer zij, had uitgevoerd besloot ik toch nog even in actie te komen en dat plaatsje te bezoeken. Dat kon via Thiviers, dan kon ik daar ook nog even de boel verkennen zodat ik de volgende ochtend wel beslagen ten ijs zou komen om mijn ex te ontmoeten.    
Ik fietste naar Thiviers, verkende de boel en besloot een kop koffie te nemen op een terras. En toen ik net met mijn koffie voor mijn neus zat kreeg ik een appje van David: of ik zin had met hen naar Saint-Jean-de-Côle te fietsen. Wat een leuke nieuwe-vrienden-hosts had ik toch!
We spraken in het plaatsje om 16 uur af. We liepen er wat doorheen. David vertelde over het château. We bezochten wat exposities en ateliers en gingen daarna op het terras wat drinken.
Wat een gezelligers, hè?! Toen ik even alleen met David was zei hij dat Siobhan meestal heel verlegen is en niet makkelijk contact maakt….Kan ik eigenlijk gewoon niet geloven. Maar waarom zou hij het dan zeggen?     
Toen we terug waren ben ik alvast zoveel mogelijk mijn fiets op gaan tuigen. Ik wilde de volgende morgen natuurlijk bijtijds op de markt zijn.    
T, mijn ex, wist dat ik kwam, mijn aanvankelijke plan: ineens voor zijn neus staan, heb ik laten varen.  
Dus daar stond ik. Het was leuk om elkaar te zien. Het was leuk om T de kaasjes te zien verkopen en als van ouds met iedereen een praatje te zien maken. Tja….om 11 uur kwam de wijn te voorschijn. En die bleef in de buurt.    
Om 1 uur haalde ik alle spullen van mijn fiets, die zouden met het busje meegaan. Het was nog 40 km naar het huis van T&H en de fiets kon niet óók nog in het busje. Maar dat vond ik niet erg. Lekker bagageloos heuveltje op, heuveltje af, bochtje links, bochtje rechts, was heerlijk relaxed fietsen.     
Het huisje waar T&H wonen is klein en ligt ver overal vandaan. 7 geiten, die H verzorgt en melkt 2x per dag. En waar T dan weer kaas van maakt. Een ware poepdoos buiten. Helaas een stinkpoepdoos.    
 Een moestuin. Bloemen. Vele barbies all over.     
Echt leuk om dit alles nu eens te zien.         
Zoals gepland stapte ik de volgende dag, het was rond half 12, weer op de fiets. Op weg naar Saint-Léonard-de-Noblat.

Ik sla, voor mijn gevoel maar ook in het echt, eigenlijk een stukje over. Er valt zó veel te vertellen over mijn bezoek aan ex, maar dat gaat gewoon niet. Ik sla het over.

Saint Léonard, zoals wij het kennen. Toen ik 7 of 8 was, denk ik, zijn wij met ons gezin daar ook geweest. Toen lag er in de rivier een drijvend zwembad. Wat jaren geleden heb ik daar over verteld: ik ging mijn zusje, twee jaar jonger, zwemles geven. Mijn zusje, net als ik vol vertrouwen dat ik dat kon, sprong in het water, deed braaf mijn bewegingen na, en ging tóch kopje onder. Een oplettende man sprong haar na en hielp haar aan de kant. Zwemjuf ben ik nooit geworden, maar mijn zusje is wel een enthousiast verwoed zwemster geworden.

De camping is super simpel. Valt weinig te beleven. Dus gelukkig geen holladijee gedoe. Het plaatsje zelf ligt hoog, de camping laag aan de rivier. Maar er bleek een wandelpad, direct tegenover de camping, omhoog te zijn. ‘n Wandelingetje van 50 minuten en toen kon ik een van de slechtste pizza’s ever eten. Jammer, maar ik moest het er mee doen.     
Weer beneden kroop ik in mijn tentje, hopend op een verkwikkende slaap.      
Dat lukte bij lange na niet. De regen begon te kletteren op het dak, waanzinnig onweer. Éen keer volgde de klap direct op het licht. Ik bedacht toen dat deze klap iedereen gewekt moet hebben.      

En zo moest ik de volgende ochtend mijn kletsnatte tent in de stortregen inpakken en fietste ik verder in de stromende regen.    
Nu maar weer wachten op de zonneschijn.    
Want die komt heus nog wel!