En dan….
Hoe ga ik dit verhaal beginnen?
We fietsten moedig, met windkracht 4 tegen, naar het zuiden. Zo nu en dan wachtte ik op Astrid. Vond ik natuurlijk stoer: ik fietste haar er (nog) uit. Zo rond half 1 zat ik op een bankje te wachten. Ik vond het eigenlijk best lang duren voor ze verscheen, dus ik pakte mijn telefoon en zette ‘m van de vliegtuigstand. Misschien had ze me gebeld. Of geappt. En toen kwam Astrid aangefietst. Met een verhaal. Een jongen (in de 20) op een stepje had haar aandacht gevraagd. Hij emmerde wat over z’n stepje, dat kapot was en of zij het juiste gereedschap had voor hem. Hij wees naar haar tassen ‘wat zat er in?’ Toen we het hele verhaal later doornamen hadden we sterk de indruk, dat hij haar aandacht af had willen leiden, hij wilde dat zij in haar tassen naar gereedschap had gezocht, zodat hij haar waardevolle spullen, voor op de fiets, kon pakken. Maar Astrid ging niet meer in discussie, stapte op haar fiets en reed verder.
Terwijl we dit verhaal zaten te analyseren, tijdens het eten van onze broodjes, kreeg Astrid een bericht van haar zus. Of ze zo snel mogelijk kon bellen. Het bleek moeilijk op die locatie contact met haar te krijgen, we zaten ergens op een bospad en er was bijna geen bereik. Maar Astrid wist zeker dat er iets ernstigs aan de hand was. We besloten door te rijden naar een volgende plaats waar beter bereik zou zijn.
En daar kreeg Astrid heel verdrietig nieuws. Daarom besloten we dat ze zo snel mogelijk terug moest. In Tienen is een treinstation en we vonden er ook een hotel. We reden daarom terug naar Tienen. Even 12 km wind in de rug!!!
In Tienen zou (voorlopig?) onze laatste nacht samen zijn.
En zo ben ik morgen alleen. Natuurlijk was even het allebelangrijkste het verdrietige nieuws. Vervolgens moesten we praktisch gaan denken. Hoe kon Astrid het beste in Alkmaar komen, morgen? Veel mogelijkheden bekeken. En de beste oplossing gevonden: treinen naar Genk. Dan fietsten naar Maastricht en daarvandaan gaat een trein rechtstreeks naar Alkmaar.
Ik fiets met haar naar het station, morgenochtend. Ik zwaai haar uit. En dan…uhhh….dannuh…..fiets ik in mijn eentje verder.
Wát ‘n verandering…..
Liefs Helen
Echt rot!
Kus van je zus
Ik voel op het moment wel veel onzekerheid. Maar dat heb ik altijd als ik weer alleen op stap ga. Denk ik dan maar
Maar echt fijn om alles weer met jullie te kunnen delen
Hank
Vreselijk voor Astrid ook.
Ik denk aan je. En je weet me te vinden, hè. Dikke kus en sterkte❣️