Nog even wat loodjes

Langzaam maar zeker kom ik dichter bij huis. Zeker langzaam. De wind, die ook dit jaar niet míj́n vriend geweest is, maar wél de vriend van mijn tegenliggers, zorgt ervoor dat het langzaam gaat, heel langzaam, veel te langzaam  vind ik.
Ik heb héél hard gevloekt, ik durf dat nu te zeggen. En ik was me er heel erg bewust van dat het totáál niet hielp. GA LIGGEN!!!!! riep ik (dit was niet het vloeken), maar dat deed hij niet.  

Woensdagmorgen fietste ik weg bij Astrid. Mijn laatste dagen. Mooi weer, mooie route. Ik fietste richting Amersfoort, mijn broer fietste me tegemoet en de laatste 25km fietsten we samen. Geluncht bij broer en schoonzus en daarna naar mijn oudste vriendin. En daarmee bedoel ik de vriendin, die ik het langst heb: 61 jaar bevriend! 
Zij woont ook in Amersfoort. En daar heb ik geslapen. 
Een absoluut fijne bijkomstigheid was dat haar zoon ook gezellig kwam. En tijdens de gezelligheid realiseerde ik me drie dingen: hij was met de auto, hij woont in Amsterdam, hij wilde misschien wel bagage van me meenemen. 
En dat vond hij geen probleem! Daar ging de spijkerbroek, twee stoeltjes, een handdoek, de tent, het onderzeil, dikke warme kleren, m’n waterdichte sokken. In een grote tas. En ik overhandigde deze best zware tas. Had ik dit echt allemaal meegesjouwd?? Bergje op, tegen de wind in, in de regen, en ook bergje af en ook in de zonneschijn. 

Gisteren weer verder. Ook mooie route. Maar die dijken!! Die prachtige dijken! Je fietst hoogop, prachtige vergezichten, maar dan wil je wind mee!! 
Het dijkje van Bikbergen/Valkeveen naar Naarden-Vesting heb ik altijd mooi en eigenlijk ook heel spannend gevonden. Het fietspad, het enige pad op dat dijkje, is smal. Als je op dat dijkje fietst heb je het liefst géén straffe zijwind, géén brede fietstassen en je komt dan het allerliefste niemand tegen. Want het dijkje is best wel hoog. Er is diepte rechts en diepte links. En ik had wél straffe zijwind, ik had wél brede fietstassen en ik had ook een tegenligger. Eng hè?! 
Maar toch: zonder kleerscheuren reed ik Naarden-Vesting binnen. En ik kon er echt van genieten. En er waren meer mensen die aan het genieten waren. Dat zag ik wel. 
Toen ik Naarden achter mij liet koos ik voor die lange saaie weg, niet de mooiere, maar langere en nog hoger gelegen route. En zo ging ik op weg naar Muiden. En op die weg was ik het wel even ZAT!!!  
Natuurlijk ga ik niet vertellen welke grove stevige taal ik bezigde, maar stevig wás het. En grof.
Woest wuivend riet langs de kant van de weg. ‘Super hoor, jongens, wuif me maar woest tegemoet!! Ik trek me er lekker niets van aan!!!’ En dat was niet waar.  
Bij Muiden koos ik toch voor de mooie dijk. Ik wilde zo graag genieten, maar dat zadel vervloekte ik (en dat doe ik al 1700 km lang) en ik wilde er gewoon ZIJN!!! Leuk hoor: oma gaat op stap, maar oma voelde zich toch ietwat uitgefietst. Tja…die laatste loodjes… 
Van Muiden naar IJburg fiets je op die dijk tussen de schapen door. Gelukkig kon ik daar dan toch wel weer blij van worden. Want het is léúk om die onverstoorbare koppen te zien als je langsfietst. Ze kunnen je aankijken met zo’n blik van ‘JIJ vindt dit bijzonder. Maar IK vind het gewoon. Mijn hele leven komen er al van die dieren met ronde, draaiende poten langs. Het zijn geen schapen zoals wij, geen idee wat het wel zijn, maar dat interesseert me ook niet’  Ja, zo kijken ze. 
Bijna IJburg bijna IJburg bijna IJburg. Nog even nog even nog even.  
De wind deed mijn jurk en mijn haren vrolijk wapperen.

Ik ben er bijna!!!                                                                                                                       

En toen was ik er. Bij zoon en familie.
Ik dook gelijk de ijskast in. Had honger, dorst en een heerlijk gevoel: nog 11 km van huis!!!!!! Morgen thuis!!!

In mijn hoofd, in mijn gedachten, hangt de vlag al uit:

ROOD WIT BLAUW!!!!!!