Dag 2 Vanaf hier even samen verder

Mijn liftfobie helpt me met het heel bewust zijn van liften. Liften die het doen, liften die kraken, liften die te veel hobbelen, of die deuren hebben die niet makkelijk opengaan. Ik weet ook van liften, die heel klein zijn en waarin je compleet opgesloten zit. En tegenwoordig kan ik ook zien op de OV-app of er liften zijn op een station en of de lift die er is het ook doet (op het moment van opzoeken, want het zegt verder nog niks, dat weet ik ook!)     
Ik zag op de app dat de lift in Culemborg naar spoor 2 defect was. Dus besloot ik naar Geldermalsen te fietsen, daar deden de liften het wel. Stond op de OV-app.  
Ik moest naar spoor 1. Met de lift. Ik liep naar de lift, vol goede moed. En wat zie ik? Op straathoogte (waar ik stond) keek ik de lift in. In het gezicht van twee dames. Eén in een rolstoel. En één vóór de rolstoel. En de lift bewoog niet en de deuren ook niet. De dames drukten op knopjes, keken mij aan en riepen: “hij gaat niet open!” Ze waren niet eens in paniek. Ik keek om me heen. Wat moest ik doen? Zonder enige vorm van altruïsme riep ik naar boven, waar 2 jongens en een meisje stonden te praten: “kunnen jullie me helpen? Ik moet naar boven en de lift doet het niet” De angst sloeg me om het hart, een lift die het niet doet….met mensen er in….   
De jongens kwamen er aan. Bleken Engelsen te zijn, maar begrepen gelijk dat ik hulp vroeg voor mezelf en mijn logge vriend. Hoezo niet voor twee vrouwen, die vastzaten in de lift? Wat voor monster ben ik? Zou ik een drenkeling ook niet naspringen uit angst voor mijn nieuwe leuke rokje of zo? Mijn bewustzijn wat die vrouwen betreft stond compleet op 0, nada niets. Dat kon ik pas later bedenken.
Mijn trein reed weg, ik was te laat op het perron gekomen. Dat vond ik niet zo erg. Er kwam er wel weer 1, een half uur later.  
Inmiddels hield ik de lift in de gaten. De lift was leeg. De vrouwen waren er uit. Er was geen brandweer, geen ambulance aan te pas gekomen. Waarschijnlijk was de deur gewoon opengegaan. Maar mij zou je die lift niet in krijgen!!!   
Ik wachtte geduldig op het perron. Er kwam een treintje aan, maar dat was een locomotief. Wat verderop stond ie stil. Moest ik de machinist aanroepen? “Meneer/Mevrouw!!! Mijn trein moet hier zo stoppen!!” Natuurlijk deed ik dat niet en wat gebeurde er dus? Er werd omgeroepen dat mijn trein niet van perron 1, maar van perron 4 zou vertrekken….  
HELLUP!!!! Wat nu? Ik wilde niet in die onbetrouwbare lift, maar moest wel naar beneden. En verderop weer omhoog.  
Ik liep naar de trap. Andere fietsers liepen naar de lift ernaast. Waar die jongens en dat meisje hadden gestaan stonden nu 3 mannen. Ik schatte ze in voor Polen. Geldermalsen bleek erg internationaal. Ik riep de mannen en vroeg of ze me konden helpen en zei dat de fiets heel zwaar was, maar naar beneden moest en dat ik hoopte dat ze sterk genoeg waren. Ik weet dat er mannen zijn die door dit soort uitspraken extra sterk worden. En getweeën kregen ze de fiets naar beneden. Ze vroegen zich blijkbaar niet af waarom ik niet, net als die andere mensen, gewoon de lift nam.  
Ik bedankte ze, maar had niet veel tijd, over een paar minuten moest ik in de trein zitten. En die stond op perron 4. En ik moest nog met een lift. Ik rende naar de lift. De deuren gingen open en sloten zich achter mij en mijn logge vriend. En de lift ging omhoog. En op het juiste perron gingen de deuren open. En de trein stond er nog!! Want weer een half uur later was nog niet zo erg, maar dan moest ik wéér naar perron 1. Ach jongens jongens jongens……    
Maar zo ging het gelukkig niet. Een dagje perron-lift-hoppen werd me bespaard!  Ik zat in de sprinter naar Den Bosch. Daar natuurlijk wel weer een lift in om op straatniveau te komen, maar daarna was het voorlopig afgelopen.  Daarna kon ik eens uit gaan proberen hoe een e-bike bevalt. Ik verwachtte dat ik blij gemutst op de fiets zou zitten. Maar met mij weet je het maar nooit.

Jullie krijgen het nog allemaal te horen

Voor nu: liefs uit Sankt Vith