Het kan in drie dagen

Tijdens zo’n fietstrip kun je natuurlijk heel veel meemaken. Ik bedoel maar: je kunt kleddernat geregend worden en dan weet je niet wanneer (en je denkt zelfs ‘óf’ ) je weer droog wordt. Maar het kan ook vréselijk heet zijn, zo heet dat je eigenlijk alleen in de schaduw (of bij de airconditioner) wil fietsen. Wat ook zéker wel gebeurt is dat er een groot bord met een pijl erop aan de kant van de weg staat met sierlijke letters: BOULANGERIE. Nou, daar wil je wel een klein stukje voor omfietsen, zelfs wel met een extra klimmetje…….en dan…nérgens te vinden. Bij navraag blijkt dan dat de BOULANGERIE al een tijd gesloten is. FERMÉ.

Wat pijnlijker is, en dat overkwam ons gisteren, is op een camping afrijden, plannen maken waar en hoe we gaan eten in het bewuste dorp, het bordje met die tent er op volgen. Maar nérgens een camping. We waren niet natgeregend, die dag, het was ook niet extreem heet, maar tóch, tóch moeten de radertjes weer aan het werk: Waar is een camping in de buurt én kun je daar komen zonder de Mont Ventoux te moeten beklimmen? Én: bestaat díé camping nog wel? 
En dan zie je het teamwork. Astrid ging de dichtsbijzijnde camping bellen en ik ging aan een aardige meneer met tattoo en een grote pluizige baard vragen of hij meer wist van dit mysterie. 
Ja, de camping was opgedoekt en de volgende camping was in Douzy. De weg er naartoe was een beetje op en neer (hij begréép ons!!). Maar deze meneer met tattoo en pluizige baard keek naar ons en vroeg zich vást af of dat op en neer niet wat te veel zou zijn voor ons. Hij wist natuurlijk niet wat wij allemaal konden. Een beetje op en neer?! Geen probleem! 
Inmiddels had Astrid iemand van de camping aan de lijn, een man, die slecht Engels sprak en verstond en zelf spreekt en verstaat zij niet heel goed Frans. 
Maar de camping was er in ieder geval en we moesten er (dacht Astrid te begrijpen) vóór 7 uur zijn. Het was kwart voor 6. Dat gingen we halen. Ze had wel begrepen dat er een restaurant was. Gelukkig, want we hadden, buiten ons noodrantsoen, geen eten. 
We waren op tijd, maar het restaurant was complet en we hebben dus gebruik moeten maken van ons noodrantsoen: blikjes vis, crackers, nootjes. Nog wat gesneden brood. Best wel lekker allemaal.

Denk niet dat ik de rest van de dag over ga slaan! Er is weer zóveel te vertellen. 
Een heel belangrijk punt is dat het Astrids 56e verjaardag was (en mijn kleindochter Marlou haar 12e, maar die is er nu niet bij). 
We hadden al gezien dat we op de camping (die van zaterdag, dus) konden ontbijten, op het terras, alles impelsimpel, maar jee…het was wel een VERJAARDAGSONTBIJT!!! 
En zo konden de tenten drogen in die heerlijke veelbelovende zon!

We hadden de route doorgenomen via MapsOut. Dan kun je de stijgingen (ook in percentages) en dalingen op de rit zien. En jullie weten het inmiddels: het gaat om de wind en de percentages!! 
Twee stevige klimmen, gaf MapsOut aan. Maar de eerste 24 km easy easy!! Geen echte stijgingen, noch echte dalingen.

Ach joh, die eerste 24 km, dát was het! Dát was wat ik Astrid wilde laten zien, voelen, ervaren! Fantastisch weer, ruisende gerstenpluimen, riekende maïs, fris gele mega grote zonnebloemvelden, rustig glad, en ik zou bijna zeggen: sympathiek, weggetje, waar een vrachtwagen niets te zoeken heeft en ook niets zal zoeken, een enkele auto, die het rustig aan doet, een vriendelijk windje. Je kunt zo blij zingen als je wilt, je stoort niemand. En daar fiets je gewoon doorheen. 
Die komende klim deert je niet, die is elke keer nog ver weg. 
Na de tweede stop (dat was bij 18 km) spraken we af dat we zouden gaan lunchen ná de tweede klim.

Tja….ook dit valt onder de zaken ‘die je mee moet hebben gemaakt’, want het was me wat!! Okee, klim 1, we waren gewaarschuwd, hij was heftig, maar te doen. Daarna heerlijk scheuren naar beneden, maar ik zag al op mijn appje dat ik zometeen scherp naar links moest en toen ik naar de weg keek zag ik een pittige heuvel. Dus terugschakelen!!! Linksaf. En op de trappers staan!! De percentages gingen keihard omhoog. Toen ik op de 7% zat hing er ineens een auto achter me. Dát wil je niet! Maar de bestuurder was een sympathieke bestuurder. Hij/zij nam een ruime bocht toen ik net even naar rechts zwalkte. Vast óók ‘n fietser. 
Hierbij stilstaan kon ik natuurlijk niet. Ik klom en met mij klommen de percentages. 11% en ik zat nog en kwam nog vooruit. ‘Ga ik het redden?’ JAAAAA!!!  
Boven gekomen werd ik me bewust van mijn omgeving: ik zat op een bosweg en er was een mooie ruimte om te verjaardagspicknicken! 
Ik zette mijn stoeltje uit, legde het onderzeil van de tent op de grond en wat ik aan etenswaren had stalde ik uit. Astrid was jarig!
En ja hoor, Astrid kwam er aan! De 11% waren misschien iets te veel gevraagd om te fietsen, maar lopend mag ook!! Ik applaudisseerde voor haar. Astrid ging aan de gedekte grond zitten.
En zo begon onze verjaardagslunch.  

Ik had zicht op de route en zag iemand verschijnen, die weer op z’n fiets ging zitten. Een man met pet onder z’n helm en een geruit overhemd. Geen doorsnee typ. En wij applaudisseerden. Omdat ie ook boven was.
De man stapte af en zo hadden we de eerste verjaardagsgast: de Belgische Johan. Omdat wij al een Belgische Johan hebben is dit onze Nieuwe Johan. Toen onze nieuwe Johan was afgestapt applaudisseerde hij terug voor ons. Johan hield van praten en observeren. Wat hij ons o.a. meegaf was dat het gebruiken van stoeltjes voor fietsers érg Hollands is. Belgen doen dat niet, te veel gewicht. Toen wij daar gedrieën aan het praten waren kwam er weer een fietser. Wij klapten van harte voor deze meneer. Hij vond dat vást wel leuk, maar knikte en fietste door. Al vrij snel daarna kwam er nog een man. Op de e-bike. Klapklapklap!! En die bleef staan. Wachten op twee vrouwen. En daar waren ze. Zij hadden besloten te lopen. Klapklapklap. Ook zij bleven. Het was gewoon hartstikke gezellig. Daar boven. Met z’n 6-en. Verjaardagsfeest voor Astrid.

Maar langzaam maar zeker verliet iedereen het feest. Je moet nooit te lang ergens blijven hangen. Het was gezellig, maar we moeten verder. En dat deden we. 
De stille hoop was dat het nu verder rustig aan zou gaan met dat geklim. Dát was niet zo. Maar het was nog wel, nog steeds, zo mooi. Het bleef genieten, daar op de fiets.
Ongeveer 6 km vóór onze vermeende camping was een heel rustig, bijna uitgestorven, dorp. Daar vond ik een koel stoepje en daar wachtte ik op Astrid. Nét nadat ze er was kwam ook nieuwe Johan, hij had in een bushokje wat gegeten. 
Dit keer liet Johan een theorie weten over hoe hij zelf, al fietsend, op de stelling van Pythagoras kwam. Ik snapte zijn relaas. Hij was scheikundedocent geweest. En ik vertelde hem van mijn magnetische velden! Ik was blij eindelijk met iemand over die magnetische velden van gedachten te wisselen.

Ach jongens, hierna gingen we uit elkaar en fietsten Astrid en ik naar de camping, die er niet meer was.

Onze ontmoetingen met Johan bleken nog niet over. Daar vertel ik graag de volgende keer over!

Maar wat nu belangrijk is is ons te realiseren wat Astrid allemaal beleefd heeft in deze paar dagen: 

Nat weer en koud weer en heel warm weer, drukke wegen en kleine rustige wegen, vriendschappen, vlakke wegen en flinke klimmen. Kletsnatte tenten in de morgen. Noodrantsoen aanspreken. Kleine dorpjes en grotere plaatsen doorkruisen.

Een fietstrip heeft zóveel te bieden!