Fietsen, lopen, school en koffie

Gisteren was ik op stap. Na school een 10ritten-pasje voor de bus gekocht, thuis geluncht en naar de bushalte gelopen. En daar ging ik als El Palose naar de grote stad.  
Het is hier nog zo gemoedelijk, geen ratrace. Vriendelijk, elkaar even voor laten gaan, begrip tonen als ze merken dat je iets nog niet helemaal begrijpt. Het lijkt wel vakantie!!    
Door Málaga had ik een fietstour gepland met Baja-bikes. Helaas bleek fietsen door Málaga nou niet echt iets bijzonders. Ik weet niet wat ik verwacht had.    
Ik weet nu van broederschappen, van speciaal soort bloemen, van processies, van wijnen en van een idioot groot jacht ter waarde van 250 miljoen euro in de jachthaven. Omdat de eigenaar een Rus is mag het jacht Spanje niet verlaten. Dus dat jacht ligt hier duizenden euro’s havengeld per dag te kosten.

Na de fietstrip besloot ik terug te lopen. De afstand, 8,4 km, is geen punt, maar het feit dat ik gympen aan had en daarin geen sokken, was een beetje een dingetje en werd al meer EEN DING. Onder allebei mijn voeten een mega blaar. En dat was natuurlijk niet pas de laatste 3,5 meter. Ook al ben ik nu in een gebied waar blijkbaar mensen wonen die denken dat er vergiffenis of ziekteherstel te koop is als je maar goed lijdt, ik denk dat niet en loop dus niet blij lijdend meter na meter. Helaas.   
Ik had zo’n pijn dat ik bang was dat ik de 1.2km naar school de volgende dag niet zou halen. Ik had spijt dat ik mijn verfrissende voetenbruistabletten niet had meegenomen.    
Thuis gekomen heb ik de blaren ingesmeerd met Aloë Vera gel. Je moet in zo’n geval echt ergens in geloven anders gaat het niet goed!   
Maar het ging goed! De gel werkte! De volgende dag, vandaag, nog een keer gel op de blaren (de blaar onder mijn linker voet kon ik eigenlijk niet meer vinden), sokken aan, gympen aan, en ik kon gewoon zwieren over de boulevard. 
Want dat werd de route van vandaag: de boulevard. Ik wilde weer een nieuw koffieplekje, tot nu toe was ik elke morgen ergens anders. Op de boulevard was niets nieuws en toen ik het bruggetje over was moest ik naar rechts. Tenslotte was ik op weg naar school (zó leuk!!! Naar school!!!). Ik ging de Calle Venezuela in, die loopt parallel aan het straatje van de school. En aan het eind, aan de overkant, bleek mijn koffietent van de dag. Glaasje caffe con leche, azúcar toevoegen, gewoon lekker. De sfeer maakt het natuurlijk nóg lekkerder!!    
En toen naar school.    

Het is echt moeilijk aan het worden. Die verleden tijd en dan ook nog al die uitzonderingen. Ik bijt me er doorheen. Maar dat doen de anderen ook. Gelukkig. Anders zou ik me zo dóm voelen. Of, erger nog, OUD!! ‘Ja, Lil, je kunt toch niet verwachten dat jij met je 72 jaar (morgen) net zo makkelijk leert als die drie jonkies van 18 (net klaar met gymnasium), 19 en 21?’ Tuurlijk wel….Wel beetje erg trots, misschien.   
Maar ik zei het al: het is lastig. Want al die verschillende vervoegingen, maar ook al die nieuwe woorden.    
De juf, Encarni, doet het zo leuk: we doen allerlei spelletjes om het net geleerde in de praktijk te brengen, we lachen om en met elkaar.  
Toen Samy de beurt had en een vervoeging niet wist, en Encarni met haar rug naar ons stond om op het bord te schrijven fluisterde ik het goede antwoord. Samy gaf het goede antwoord en kwam niet meer bij van het lachen. Zulke leuke dingen maak ik mee.   
Vanmorgen, toen ik weer monter de boulevard over liep werd ik ook zo blij van het feit dat de stoeltjes en tafeltjes er gewoon stonden. Niet aangelegd aan kettingen. Dat is hier (nog) niet nodig.

Morgenochtend mag ik kiezen waar ik koffie ga drinken. Dan ben ik jarig. Heb al zoete koeken gekocht om uit te delen. Had misschien ook kaarsjes moeten kopen, maar om 72 kaarsjes uit te blazen……en hier moet je ze daarna ook nog breken….nee, dat gaat niet gebeuren.

Misschien mag ik ook de klassen rond en mag ik twee mensen meenemen. 🤔 Dan neem ik er drie mee. Of vier.   
Jullie horen het van me!!