Gewoon doen waar we zin in hebben

Om 9 uur fietsten we zondag weg uit Douzy. Op het grote veld voor de trekkerstentjes stond ook een tentje van 2 vrouwen, die op supersonische elektrische fietsen fietsten en een klein tentje van een jongen, die de Schelde had gevolgd en nu de Maasroute deed. 
Ons eerste doel was Sedan, 12 easy kilometers verder, om boodschappen te doen, want ons doel was een camping in een klein plaatsje zonder restaurants en alle supermarkten zouden om 12.30 sluiten. Zondag, hè?! Zo doen ze dat in Frankrijk.
Én we wilden koffie drinken. Dus eerst koffie en daarna de Carrefour City in. En dan dus bedenken, wat we zoal nodig konden hebben tot morgenochtend. Maar we wilden natuurlijk ook niet te veel meesjouwen, en we moesten ook denken aan groeten en fruit, want dát is gezond! Maar dan weer niet te veel, want dát is te zwaar. En brood, maar dan bruin en gesneden. En sapjes, voor de picknicklunch. En we wilden ook kaasjes.
En zo stonden we te overleggen en te wegen en de appels en perziken proberen naar waarde te schatten toen ik achter mij iemand hoorde applaudisseren. Mijn eerste gedachte, toen ik dat hoorde, was: ‘oh, er klapt iemand voor die vrouw’, maar direct na deze gedachte draaide ik me om, en ja hoor: onze nieuwe Vlaamse Johan!! Onze vakantievriend deed ook inkopen voor de dag.
ONVJ kampeert niet, zijn cardiologe vond het sowieso geen goed idee dat hij deze fietstocht ging maken, en dan ook nog alléén! Maar ONVJ is eigenwijs, of beter: hij gaat niet alles inleveren omdat hij 12 jaar geleden zijn eerste hartstilstand had gehad, en in de afgelopen 12 jaar nog 3 of 4 (ik ben de tel kwijt). 
Hij deed een concessie: wel fietsen en dan níét kamperen! De cardiologe had het wel door: een eigenwijze scheikundedocent doet tóch wat ie zelf wil: dan maar dood neervallen en het fijn hebben. Beter dan op je plaatsje op de volgende hartstilstand wachten.

Hij vertelde dat hij bij de kassa had gevraagd of ze een microfoon hadden, dan had hij willen laten omroepen dat Astrid en Lilian naar de kassa moesten komen. Jammer genoeg was dit zo’n eenvoudige Carrefour, die niet eens een microfoon had. Sneu!

Toen we buiten stonden in te laden bleef Johan maar grappen en grollen en ons dáár houden. Maar we gingen toch écht verder! 
Ons aanvankelijke plan liep een klein beetje anders. Want toen we op een prachtige plek, in een parkje in Charleville, wat van ons vrachtje etenswaren opaten, met veel smaak trouwens, gaf Astrid aan dat ze eigenlijk wel weer genoeg gefietst had voor de dag en zo gingen we daar naar de camping en zo zaten we ‘s avonds op een prachtig plein in Charleville. En aten we daar bij een restaurant. Wat zo’n plein trouwens ook zo mooi maakt is het ontbreken van gemotoriseerd verkeer. Het was gewoon een heel groot plein met héél veel terrasjes. En een draaiende carrousel. Maar ja, dan hebben ze weer geen borrelplankjes of bitterballen. Dat is dan wél weer jammer!

En ja hoor, de volgende dag, op een schaduwrijk plekje aan de Maas, we aten de taboulé, die we als avondeten voor de vorige dag gepland hadden, daar komt een fietser met rode fietstassen: ONVJ.

Eens had hij ons ietwat bespot om onze uitklap stoeltjes, waar wij zo lekker comfortabel op konden zitten, maar kijk, daar stond hij nu. En wij zaten. Maar dat weerhield hem er niet van om met ons vele van zijn gedachten te delen. 
Ook citeerde hij een leuk en filosofisch gedicht van Bert Peleman. Ik weet de titel niet meer. Ik ga het opzoeken. Wat me erg aansprak in dit gedicht was dat iemand tegen de vogels zei dat zij buiten waren en hij binnen en dat de vogels dit tegenspraken: híj́ was buiten en zíj́ binnen. 
Wie het weet mag het zeggen!!

Nadat ONVJ met ons wat gedroogde pruimen gedeeld had ging hij weer verder. Wij volgden wat later, want wíj́ moesten bijvoorbeeld onze stoeltjes nog inklappen. Maar hij was niet zo ver gekomen. Hij kwam weer andere fietsvrienden tegen, met wie hij natuurlijk óók moest praten. Je kunt dan wel een solofietser zijn, dat betekent écht niet dat je dan altijd ook maar solo bent. Ik zwaaide en verwachtte natuurlijk een applaus. Maar dat gebeurde niet. ONVJ riep wat. Toch fietste ik door.

Ongeveer 8 km voor onze geplande camping bij de afslag naar de Aldi, waar ik wachtte, kwamen Astrid en Johan samen aangefietst. Johan was aan het praten. Maar dat dachten jullie al. Want Johan blijft maar praten. Misschien hoeft er helemaal niemand bij te zijn. Misschien praat ie tóch wel!

ONVJ had een B&B besproken in het dorp waar wij onze camping hadden. Die eerste camping, waar ik campingvrienden kreeg: Anco en Marc. Ik hoopte dat Marc er nog zou zijn, Anco wachtte 4 weken geleden op onderdelen voor zijn VW-bus, ik ging er van uit dat díé inmiddels wel waren aangekomen. 
Maar Marc woonde een beetje op de camping. Hij sliep in zijn tentje, dat in een handomdraai op de pick up geïnstalleerd kon. Samen met zijn 2 honden en zijn percolator, waarin hij lekkere koffie voor me maakte. En natuurlijk zijn tabak en zijn hasj. 
Jammergenoeg was ook Marc er niet meer. 
 

De volgende ochtend, gisterenochtend, werd ik wakker met het gevoel dat ik eens een dagje ‘gewoon’ wilde. Niet ‘s avonds de tent opzetten, deze de volgende dag weer afbreken. Luchtbed opblazen en ‘s morgens leeg krijgen met een onhandige knie en een zeer pijnlijke nek/schouder. Daarover later meer. 
En toen kwam ineens het volgende plan: een nachtje in een appartementje met 2!!! slaapkamers in Dinant!!! Ik realiseerde me dat dat misschien niet was wat Astrid wilde, maar, bedacht ik: dat hoeft ook niet. In dat geval ging zij naar de camping en zouden we elkaar de volgende dag weer zien. En dat natuurlijk nadat zij haar tentje had afgebroken en haar luchtbed had leeg laten lopen en haar slaapzak en van alles en nog wat weer op haar fiets geladen had. Ik vond het zó’n goed plan. Ik kon gewoon niet wachten tot Astrid ook klaar was om deze nieuwe dag weer serieus te nemen.

Toen dat even later zo was en ik haar mijn gedachtes liet weten keek ze me aan, ze high-5-de en zei: ‘hoe is het mogelijk? Ik had net bedacht dat ik vannacht weer eens in een gewoon bed wil slapen!’ 
Plan aangenomen. Airbnb-site op. 
En nu zitten we in een fantastisch bungalowtje. Ongeveer 12 km vóór Dinant. Toen wij hier naar boven klommen en we al aardig in konden schatten hoe ons onderkomen eruit zou zien bedacht ik dat ik hier misschien wel twéé nachten wilde blijven. En ja hoor, ook dát was wat Astrid ook bedacht had. 
Dus nog een nachtje bijgeboekt.

En gisterenavond onze route hiervandaan tot Beusichem gepland.

Wat we nu wel redelijk zeker weten is dat we onze twee laatste vrienden niet meer en route zullen zien. Over ONVJ weten jullie al, nog niet over Annemiek. Over haar vertel ik ook graag. Dat wordt de volgende keer!