De Groene Weg naar de Middellandse Zee

De aanloop tot de situatie nu, het is 2 uur en  ik zit te picknicken in mijn tentje, de regen klettert op het dak, het onweert, het dondert van allerlei kanten, soms keihard, soms wat beschaafder, het licht komt van veel kanten en soms waait het heel hard. Maar ik ben veilg, want ik zit in mijn tentje.  Mijn fiets staat verder nog geheel bepakt naast de tent.  
De aanloop tot deze situatie ligt in wat jaren geleden. Ik was met Anita met de fietsbus naar het zuiden van Frankrijk gegaan om daar een paar weken rond te fietsen. We kampeerden en fietsten dan daar in de buurt en na een dag of vier pakten we de boel in en gingen naar een andere camping. Na een week of drie werden we weer opgepikt door de fietsbus.    
In die vakantie leerden we een man en vrouw kennen, beiden met pensioen, die vertelden dat ze het jaar daarvoor in een paar etappes naar Santiago de Compestella hadden gefietst. In totaal hadden ze er drie maanden over gedaan. Ze hadden de tijd en waren bijvoorbeeld in Bretagne blijven hangen.

Mijn zwerversbloed ging stromen. Wát ‘n geweldig idee!!! Zoiets wilde ik ook gaan doen!!!!

Het jaar daarna had ik een goede vakantiefiets gekocht, een Idworx, goede fietstassen, het kleinste en lichtste tentje dat ik kon vinden (dat was dan weer niet zo’n goeie koop) en een workshop ‘fietsreparatie’ gevolgd. Ik maakte de steel van mijn tandenborstel korter en was me zeer bewust van de grammen die ik mee zou gaan torsen. Ik had een route gevonden die me aansprak: De Groene Weg naar de Middellandse zee en ik ging daar 4 weken over doen.

En op die trip, ik was net een week onderweg, moest ik ergens linksaf slaan en zag daar een bepakte fiets staan. Met rode fietstassen. En op een muurtje zat een vrouw. We keken elkaar aan en toen vroeg ze: ‘heb jij de camping al gevonden?’ Dat had ik niet, ik was er ook niet naar op zoek geweest, het was half drie en ik had gepland naar een camping verderop te gaan.    
Ik ging ook op het muurtje zitten en we waren gelijk aan het babbelen en heel erg aan het lachen en zo werden we bevriend: Betty en ik.   
We zochten en vonden de camping van het dorp. Maar Betty en ik hadden verschillende ideeën over onze trip. Betty had gepland na elke fietsdag een dag rust te nemen.  
Dus de volgende dag brak ik op en toen vroeg Betty: “vind je het vervelend als ik vanavond naar dezelfde camping ga als jij?” Integendeel!! En na een paar dagen werd die vraag niet meer gesteld, we kwamen gewoon elke dag beiden op de afgesproken camping.  
Welke camping dat was werd duidelijk op de briefing van de avond ervóór. De briefing!!!! dat vonden we allebei ook al zo grappig!
We fietsten niet samen en we spraken soms af elkaar in een leuk dorp of zo overdag te zien. Of een van ons zat uitgebreid te picknicken op een weiland en dan kwam de ander langs en gingen we samen picknicken.   
Betty werd Wief. Bij elke camping was zij geïnteresseerd in de wifi en vroeg ze ernaar. En ik werd Wis.  
We hebben wel de laatste dag samen naar de Middellandse Zee gefietst. En geweldige foto’s gemaakt. En een boottocht. En een nachtje hotel. Dat was in Ste Marie de la Mer. Het was echt gewéldig om daar aan te komen. Om trots te mogen zijn om dat hele stuk gefietst te hebben!

Op die tocht ontmoetten we ook anderen, die dezelfde tocht maakten, en omdat iedereen ongeveer per dag dezelfde afstand aflegde kwam je elkaar vaak weer tegen. We schoven bijvoorbeeld picknicktafels aan elkaar en aten gezamenlijk.   

Een van de campings waar we aankwamen was de camping in Poligny. Daar keken we met de fietsvrienden in ons routeboekje. Iedereen had hetzelfde handige routeboekje. De route was heel duidelijk uitgetekend. Ook de hoogteverschillen. En er werd aangegeven met welk percentage er gestegen en gedaald werd. En zo zagen we met z’n allen dat we direct na Poligny een lange weg met een gemiddeld  percentage van 6% (of was het meer) omhoog zouden gaan. In de situatieschets leek het een muur. Dat werd voor ons De Muur. En we waren best bang voor Die Muur.  
Maar het is gelukt!! We kwamen boven. Allemaal trots!! We trotseerden De Muur.

Vandaag nam ik dus weer Die Muur. En zelfs op mijn elektrische vriend was het pittig. Ik heb heel veel respect voor al die mensen, die De Muur, met tenten en alle bagage hebben genomen!!!

Voor nu veel liefs uit Condes, waar de donder en bliksem me om de oren vliegen.
Gelukkig ben ik veilig…..ik zit in mijn tentje…..onder een boom