🚴‍♀️ Is niet altijd leuk!!!!🚗 🚚 🚌 🚙

Gisterenmorgen, na een rijk ontbijt waarvan ik het-niet-opgegetene mee mocht nemen (kostte 8 euro), werd ik om 9 uur uitgezwaaid door Patrice en Marie Christine. 
Ik had de route uitgezet, voornamelijk fietspad, en naar de plaats van bestemming zo’n 51 km. Lekker rustig dagje, dus. 
Om 11 uur even een tussenstopje op een muurtje aan de Dender en ik zag dat ik wat kilometers verderop de Dender over moest en hem daar zou verlaten. 

Op het punt waar ik de brug moest pakken moest ik eerst van het fietspad af naar de weg en daar was op de hoek een kroegje. Heel goed, want ik moest plassen. Ik wilde thee, want de koffie van Patrice had me wat misselijk gemaakt, maar het café had geen thee. Wel koffie. Met veel melk, zei ik. Ik kreeg de koffie. Met 3 tinnetjes melk. De koffie smaakte niet naar de koffie die ik gewend ben, maar was goed te drinken.

En toen kwam de zoekpartij naar mijn brug. Er was wel een stalen ding dat over de rivier ging, maar ik vond geen toegangsweg. En verderop was ook wel een brug, waar veel auto’s over denderden, maar dat was een brug over een zijtak van de Dender. 
De mannen in het café hebben mij verschillende malen langs kunnen zien komen, want ik bleef maar zoeken en op mijn navigator turen.   ☺️
Ik liep terug naar die stalen brug en zag toen dat er een steile, lange trap omhoogliep met zo’n fietsgootje ernaast. No way dat ik daar naar boven kon komen. Toen zag ik dat er twee mannen aan de overkant met hun racefietsen ietwat aan het worstelen waren om boven te komen. Achter mij kwam ook een racefietsman, die moest duidelijk ook over. De twee anderen kwamen naar beneden en de drie mannen begonnen aan elkaar te vertellen dat dit toch wel een tegenvaller was. Ze dachten dat er een sluis zou zijn, waar je dan met je fiets overheen kon klauteren, maar dit was absurd. Ze moesten wel lachen. Oh, wat had ik graag meegebabbeld, verstaan gaat nog wel, maar converseren in het Frans gaat op zo’n moment echt niet. 
Ik ging dus maar op mijn navigatie kijken hoe ik aan de overkant kon komen. 
Om aan de overkant te komen moest ik die drukke brug over, dan bij een rotonde naar links en vervolgens weer een brug over en dan was ik aan de andere kant van de Dender. En dan weer ergens links om op mijn weg te komen. Kon er dus wat kilometertjes bijtikken, maar dat maakte niet uit. Er was niemand die op me zat te wachten of een schoolklas, die zo graag les wilde (ik droom dus nog steeds soms dat ik het lokaal niet kan vinden en de klas op me wacht…na twee jaar….)   
Ik vroeg de babbelende lycra racefietsers of ik er even langs mocht want ik ging terug. De man die net als ik aan de andere kant moest zijn deed nog lollig en zei schalks: ‘dacht dat we samen zouden gaan’, ik glimlachte vriendelijk om zijn voor de hand liggende grap en stevende op de andere brug af.

Die grote dikke bruggen met veel voorbij razende auto’s met voor de fietser een zeer smal strookje om mee te razen, ik vind het altijd eng. En dus ging ik gewoon lopen. Over de bruggen en langs de rotonde. Toen ik over de laatste brug was stak ik over toen dat dan eindelijk eens kon. Er was een mooi fietspad langs de weg. Alleen jammer dat dit fietspad, zoals dat heel vaak gebeurt, er plotsklaps mee ophield. 
Weer oversteken en linksaf naar het kleinere weggetje en het was gelukt!!!

Ik was weer in opperbeste stemming, op weg naar Valenciennes.
In een plaats met een mooi parkje, waar geen bankjes waren, klapte ik mijn stoeltje uit en ging ik lunchpauze houden en genieten. Mij nog van geen kwaad bewust.

Nog even goed de route bekeken, eerst even een wat drukkere weg en dan vlák voor de rotonde een weg naar rechts. Dus níét de rotonde op.

En die weg was er niet.

Ik ging daarom bij de rotonde maar gelijk rechtsaf, samen met die zo ontzettend hard rijdende auto’s en vrachtwagens. Gelukkig was er wel een redelijke vluchtstrook. 
Maar ik zag nergens, verderop, een mogelijkheid van deze weg af te komen. 
Dus oversteken en weer naar de rotonde. 
Tweede afslag? Nee, absoluut niet, die ging naar de A2. Weer terug. En maar op die navigatie kijken en doorfietsen. Hélemaal niet fijn. En weer een afslag proberen en weer terug. 
Op een gegeven moment kwam er een auto aangescheurd. Keihard! Piepende banden. Ik schrok me hélemaal rot en scheurde het gras, naast de weg in. Was zo bang dat die achterlijke cokesnuivende gek uit de bocht zou vliegen. Dat gebeurde niet, althans niet op de rotonde, maar ik besloot van de rotonde af te gaan, de afslag op die me het veiligst leek te nemen en dan maar te zien wat ik het beste kon doen. De rotonde voor de 6e keer rondrijden had geen zin.
Ik had al het scenario van: naar boven klimmen, maar dan eerst tassen van de fiets. En dan: wat eerst? Fiets of tassen?
Maar mijn hele hebben en houden wil ik bij me houden, dus dat was een geval van allergrootste nood. En toen zag ik boven de weg een andere weg waar iemand fietste. Mijn kompas én navigator gaven aan dat ik naar rechts moest, dus díé weg wilde ik vinden, daar wilde ik ook fietsen.
En een stuk verderop kon ik dan eindelijk naar links, naar een dorpje. 

Na dit relaas begrijpen jullie vast wel hoe ik me voelde toen ik op de toegangsweg naar het dorpje over mijn stuur hing. Wát ‘n opluchting!!!! 

En ik kon verder. Fietste over de weg, die zo druk was, keek nog even naar beneden.

Ik vond vrij snel een redelijk begaanbaar fietspad naar Valenciennes. 
En in Valenciennes moest ik ook nog deze redelijk drukke stad door, maar ik wist dat ik altijd een stuk kon lopen, als ik dat zou willen.

Ja, dit was zo’n fietsdag, die dan weer niet de fietspret verhoogt.

Ik fiets straks naar Estrées, het is bewolkt en er wordt regen voorspeld.