De mannen, de hond en de vriendelijke mensen

Op naar het huis van Jan. Hij en Tom zouden aan het eind van de middag aankomen, ik was er eerder. Maar, zo handig, er was een sleutelkastje. Die was bij de achterdeur en de sleutels, in het sleutelkastje, waren van de twee voordeuren.   
Was erg onder de indruk van de tuin, achter. En het uitzicht. Later hoorde ik van Jan, dat hij de tuin gemaakt heeft tot wat het nu is. Moestuinen, verschillende (veel nog kleine) fruitbomen, klaprozen en nog zo veel moois meer. Het gezoem van de bijen hoor je overal. Jan heeft 1eigen bijenvolk en 1 bijenvolk is aan komen zwermen. Wel heel bijzonder hoe die bijen dat doen.  
Ik kon rustig de tuin bewonderen en het huis in. Want Ollie was er nog niet. Ik had Ollie 1x eerder meegemaakt, toen waren we een stuk wandelen, ook met Gelske, Ollie hoort bij Jan en Gelske. Ollie is zo’n geadopteerde hond. Uit Spanje, of Griekenland, of Roemenië of weet ik veel. Maar gefrustreerd en onbetrouwbaar. Eng dus. Als er vreemden zijn moet Ollie op z’n eigen plekje. Dat is in de woonkamer, waaraan Jan zijn slaapkamer grenst, en waar ook de tuin aan grenst. En er is daar een stuk tuin afgezet. Daar kan Ollie dus zijn.  
En blaffen!! blaffen!! Niet alleen maar omdat Ollie op haar eigen plek moest, want ook toen ik boven in mijn mooie kamer was en ik door het kleine raampje de tuin in kon kijken rende Ollie als een gek, blaffend en blaffend en blaffend door de tuin.   
Eigenlijk gewoon vreselijk.   
Wie is er nou toch mee geholpen als zo’n zwerfhond naar Nederland gehaald wordt? Wie het weet mag het zeggen!!!

Na zo’n 20 km rijd ik Liesle binnen. Zo’n dorpje waarvan je zou kunnen zeggen ‘dat mag geen naam hebben’, maar van mij wel. Hier is nog zo’n klein supermarktje. En voor het supermarktje 1 klein rond tafeltje met 4 stoelen. Ik móést hier gewoon stoppen, ik móést hier gewoon iets te eten kopen en dan aan dat tafeltje gaan zitten.  
Dus ik kocht twee yoghurtjes, nam ze mee naar buiten en wilde me installeren, toen een meneer van de winkel vroeg:”wil je een lepeltje?”  Ik zei dat ik er een had en wees op mijn stuurtasje en bedankte hem. Had nog nét geen brok in mijn keel, maar vind dat zo verschrikkelijk lief en meedenkend.  
Terwijl ik hier zit komen de mensen uit het dorp hun boodschappen doen. Ze zeggen me allemaal gedag. En ook elkaar. Ze zijn zo vriendelijk.
Zo gaat dat, natuurlijk, niet altijd…   
Gisteren, fietsend naar het zuiden zag ik al meer wolken, die regen in zich hadden en wat verder was het al aan het regenen. Dat was voor mij een goede reden om in mijn telefoon te duiken en op zoek te gaan naar een onderkomen als hotel of trekkershut oid. Kon dat zo niet vinden. Even de turbo aan en zo snel mogelijk naar het eerste het best grotere plaatsje. Dat was San Vit. Geen hotel. Nog even nagevraagd, nee echt niet, geen hotel. Dan maar op naar een camping (die waren er wel, de eerste zo’n 5 km verder), hopelijk hadden die een trekkershutje of zo. Want dat het zou gaan regenen, dat was duidelijk, om dat te weten hoef je geen weervrouw te zijn. Ik fietste zo hard mogelijk, een tent opzetten in de regen, dat wil je toch niet?   
De eerste camping, na de slagboom zie ik een aantrekkelijk hutje, met ervóór een jongere man in een strakke onderbroek. Als dat de eis is voor zo’n hutje….. Ik stap af en een vrouw komt op mij af en vraagt of ik iets zoek. Ja, een plaatsje voor de nacht. Ik lijk Maria wel. Zij is de beheerster en zegt dat ik mag staan waar ik wil. Nee, er is geen overdekt onderkomen meer. Nee, elektriciteit hebben ze ook niet. Alleen in de toiletgebouwen. Zonder enige garantie. Het gaat allemaal zó stug, zó onvriendelijk.  

Het is nog droog. Is er misschien een camping waar wel elektriciteit is? Ja, 3 km terug. Zo ging dat. Ik stapte op mijn fiets en reed naar de camping 3 km terug. Municipal, maar wel weer heel impelsimpel. En dan toch mét elektriciteit. Ik stopte, stapte van mijn fiets en het begon te hozen. Bij de receptie was niemand. Ik hing mijn lader en accu aan een elektriciteitspaal, zo goed mogelijk ingepakt in een van mijn waterdichte zakken. Ik ging onder de overkapping bij de receptie staan tot de regen even stopte. Toen scheurde ik naar mijn fiets, haalde de tent er af en begon met opbouwen. Te laat!!! Het stortregende. Maar nu moest ik wel doorgaan. Toen de tent stond heb ik de tassen met mijn spullen in het voortentje gezet. Toen droge kleren en regenkleren gepakt en in een van de drie wc’s me omgekleed. Toen m’n luchtbed en pompje gepakt, gesneld naar de overkapping van de receptie. Daar eerst een onderkomen voor de volgende nacht in Poligny geboekt en vervolgens ben ik mijn luchtbed gaan oppompen.    
En toen kwam de overdreven norse onvriendelijke beheerder, die zei dat hij openging (3 uur later dan de openingstijd aangaf) en dat ik dat daar niet mocht doen. Ik had willen zeggen: “krijg de pip, jij, dikke lelijke vetzak”, maar ik pompte door en zei dat de grond buiten de overkapping te nat was. Leek me duidelijk zat.   
Toen ik uitgepompt was ging ik betalen bij die lelijke vetzak. Het was droog, dus ik snelde naar mijn tent om het luchtbed en de andere dingen droog binnen te krijgen.

Toen alles binnen was en ik er zó in kon wist ik inmiddels dat het geluk ook met mij was: de camping stond aan de rand van een dorpje (direct naast een uitvaartcentrum) en in dat dorpje was een pizzeria. Voor afhalen, maar binnen en buiten stonden ook tafeltjes. Ik ging binnen zitten, samen met wat buurtbewoners, die met veel geluid wat biertjes dronken. Ik bestelde een pizza vegetariana en een pression. Het biertje kwam in een plastic bekertje en de pizza in de pizzadoos met dun houten bestek. De pizza was HEERLIJK!!!    
Toen ik daar zo zat te eten, het regende niet, kwam er een man binnen, met verweerde bruine kop, tanig lijf, gespierde bruine benen en een rugzak om. Dit soort mannen zie je vaker en route, zoiets als pelgrims. So far so good. Maar deze man droeg ook een tentje bij zich: zo’n werptentje. Best onhandig meesjouwen.   
Als echt stoer buitenmens ging hij buiten eten. Toen ik wegging was hij druk aan het bellen. Dat vond ik nou weer niet passen. Maar dat is flauw van me!

Op de camping had ik vriendschap gesloten met een Frans-Zwitsers stel. Zij hadden zo’n ontzettend leuk mini-caravannetje. Zij sprak goed Engels en liet me alles zien. Hij sprak geen Engels. Als zij iets aan hem uitlegde kon ik het verstaan en soms kon ik zelfs wel wat aanvullen.  
Vanmorgen, toen ik klaar was om te vertrekken zeiden zij en ik elkaar nog even gedag. En toen hadden we het nog over vriendelijkheid. Dat het zo’n kleine moeite is om aardig te zijn en het zo veel fijner is voor iedereen.  
En toen vertelde zij van een camping vlakbij waar ze niet welkom bleken….het bleek dezelfde camping te zijn, waar ook ik niet kon kamperen. Bij mij ging het om de elektriciteit, tegen hen zei die vrouw dat het vol was….Dat was helemaal niet waar.
En geen elektriciteit??? Maak dat de kat wijs! Er stonden ook campers en grote caravans….

Ben blij te weten dat die leuke vrouw en ik blijkbaar onder dezelfde noemer vallen. Ongewenst bij een foute vrouw. 
Weet alleen nog niet onder welke noemer….

liefs uit Liesle (de meneer van hier vroeg of hij de lege yoghurt bakjes weg zou gooien, heel aardig!! En hij wilde zelfs mijn lepeltje af gaan wassen. Ik liet zien dat dat niet hoefde omdat aflikken ook heel goed ging)