Nog steeds de eerste dag

Ik weet dat ik een paar uur geleden het tweede verhaal stuurde, maar het lijkt dat dat verhaal ergens in de wolken van Aken is blijven hangen.  
Ik ga het jullie natuurlijk niet onthouden. Ik verhaal dit opnieuw!

Helen en ik hebben in de auto naar de winkel  verschillende scenario’s doorgenomen. Bijvoorbeeld dat ik een nieuwe fiets zou moeten en dat dat natuurlijk níét voor woensdag in orde zou zijn. Een andere optie was dat er een onderdeel uit Zwitserland gestuurd moet worden. Dat zou ook dágen duren, zo met de pinksterdagen.  En, natuurlijk, er waren nog heel veel andere mogelijkheden.  Wat het wél was, dáár waren we niet opgekomen. Hoe positief we beiden ook zijn, de échte oorzaak was te simpel: beetje losse verbinding. Kostte nog geen 5 seconden om dat op te lossen. Ik weet nu waar ik specifiek op moet letten. De winkelmeneer, die mij de fiets verkocht heeft en met wie ik gebeld had, was allervriendelijkst. De aanwezige monteur, die kon mijn wanhopige wat schellere stem niet zo goed aan. Hij raakte zichtbaar geïrriteerd. 
Maar ik was blij en liet hem maar.  

Ik fietste terug naar huis en moest Helen alleen met de auto laten gaan. Met de achterklep dicht.

Rond kwart voor 4 was mijn fiets weer opgetuigd en ging ik (weer?) op pad. Het zou geen fietsdag worden, daarvoor was niet genoeg tijd. Ik zou de sprinter naar Culemborg nemen en dan was ik 8 km van het Lekhuisje verwijderd.  
Naar het station, op naar spoor 5B.  
Maar dat ging zomaar niet: de lift was defect. Tja, liftfoob, die ik ben, op stations was ik gewoon gedoemd tot het nemen van liften. Stond ik daar dus voor open en dan was het ding defect. Maar ik moest toch echt met mijn topzware fiets naar boven. Hoe dan?  
Bij de poortjes staan tegenwoordig vaak hulpvaardige jongens en meisjes. Met gele (of oranje?) hesjes aan. En dan is het toch handig om een charmante, hulpzoekende, oudere vrouw te zijn (ik dus) Mijn verzoek kwam goed aan. Ja, hoor, deze twee jongens waren sterk (ik: ‘ja, dat dacht ik al te zien. Daarom vraag ik júllie’) en zij hebben getweeën mbv de roltrap mijn fiets op perron 4/5 gekregen. Ik was hartstikke blij!!!

Het perron was óvervol luidruchtige en enthousiaste mensen. Op weg naar het concert van Bruce Springsteen, waar ik twee dagen eerder van heb genoten. Ik realiseerde me dat ik écht mijn best moest gaan doen met mijn logge vriend de trein in te komen. Eerst goed opletten waar het logo 🚲 op de treindeuren uitkwam, daarnaartoe gesneld en toen soort van doordouwen. Het lukte. Met mij stonden nog twee mensen met een fiets, een familie met een jongetje in een rolstoel en verder nog héél veel andere mensen. En tussen die andere mensen, vlak bij mij, stond die groep jongens. 7 jongens van een jaar of 16. Hartstikke dronken. En luid. Ze hadden een krat Amstel bij zich, ieder met een flesje aan de mond zongen ze uit volle borst.
Eindelijk was daar de halte Bijlmer Arena, de vele vele Bruce-gangers verlieten de trein. De jongens ook, ze lieten de krat staan. Met nog twee niet-geopende flesjes er in.  

In Culemborg hoefde ik niet eens met de lift!! Van en naar perron 1 kon je gewoon naar beneden rijden.  
Niet naar perron 2, daarvoor moest je de lift nemen. En ik zou de volgende dag met de trein van Culemborg naar Den Bosch. Opstappen op perron 2. Laat de lift nou kapot zijn de volgende dag…..  

Hoe ik dat heb opgelost vertel ik dan weer de volgende keer.

Voor nu: liefs uit Roetgen!