Torremolinos Nerja

De camping in Torremolinos lag direct naast de grote weg en zo ongeveer direct vóór de landingsbaan. Dus, als je niet compleet hartstikke moe bent is het niet echt lekker slapen. Spanje is niet echt klaar voor fietsers en kampeerders. Dus wat dat betreft komen we er slecht vanaf.
‘s Avonds besloten we de weg naar het noorden te nemen vanaf Málaga, het zou een flinke klim worden, want, tja, de bergen zijn hoog en het zijn er veel! Maar we moesten naar Granada op 738 meter. 
Het lot besliste anders: Betty was ziek geworden: koortsdromen, slecht slapen, ze zag zichzelf niet de berg opfietsen. Even rustig overleg en we gingen nu voor een eerder plan: via de kust naar Mortil en daarvandaan noordwaarts naar Granada. 80 km bij ons vandaan was Nerja. Tot ik een half jaar geleden of zo bedacht deze trip te gaan doen had ik nog nooit van Nerja gehoord, maar een aantal mensen vertelden me dat ze ‘er net geweest waren’ of ‘er vaak komen’, in ieder geval: het was een leuke plaats.     
We boekten een appartement met 2 slaapkamers. 44 euro per nacht. Gelijk voor 2 nachten geboekt. HEERLIJK!!! 2 nachten in een appartement!! Lekker boodschappen gaan doen en zelf kóken!!! Hoe kun je daar dan ineens zin in hebben!!      
En nu kwamen we dus ook door El Palo, langs ‘mijn huisje’. Toen we er waren zei Betty dat ze voelde hoe fijn de sfeer in El Palo is. Gewoon nog niet verpest.     
Want dát woord, VERPEST, is tijdens deze fietsdag heel veel bovengekomen. Tot bijna misselijkmakend toe. Echt waar.
Het eerste fietsstuk, vanaf Torremolinos, was leuk: langs de zee, goed fietspad, lekker relaxt, kopje koffie en broodje op een terras. Maar na El Palo werd het anders. We moesten stukken over een wat drukkere weg en dan is het gewoon oppassen geblazen. En toen we dachten dat we er bijna waren en we op de navigatie keken bleek dat we nog 40 km te gaan hadden. En niet allemaal vlak. Ik, als oliebol, vroeg me af of we tóch niet ergens hadden moeten stoppen om op te laden. In ieder geval reed ik bijna constant op de eco-stand. Dat ging gelukkig wel, maar dan is nog 40 km en 34 km en 28 km te gaan wel veel. Pas bij ‘nog 16 km en wat klimmetjes op de weg’ durfde ik het aan redelijk relaxt stukjes op de zogeheten ‘sport’-stand te fietsen. 

Maar ik kon dus serieus verdrietig worden van al die huizen, zoveel huizen, die in de bergen geplaatst zijn. Ik snap de blijdschap van mensen als ze in hun (gehuurde of eigen) huis naar buiten kijken en ver over de prachtige Middelandse Zee kijken terwijl de zon lekker schijnt. En straks, als het te warm is zetten ze de airco aan. Maar ik ben echt heel erg geschrokken van deze verpeste kustlijn. Dat krijg je blijkbaar als je wat ouder bent en dit voor het eerst ziet. Dan denk je: ‘is geld dan écht zoveel belangrijker dan natuur?’ En dat is natuurlijk zo, maar het is zo vreselijk triest.

Dat neemt niet weg dat ik niet kan genieten van dit prachtige appartement in een leuk, smal, straatje midden in Nerja.    
Toen we aankwamen moesten we zo snel mogelijk de tassen van de fietsen halen en in de gang zetten. Daarna de fietsen, die we over een smalle trap met overloop naar boven moesten krijgen. Toen alle bagage naar boven. Direct daarna samen naar de supermarkt en verlekkerd spullen kopen voor ons eigen diner. Weer terug kwamen er weer wat verschillende trekjes van ons boven: ik kon niet lekker gaan zitten vóórdat de bagage weggeruimd was. Dus dat ging ik doen terwijl Betty de boodschappen uitpakte en het bier in de vriezer legde.    
Je snapt het, zo redderden we wat aan. En we wisten: morgen NIKS!!!

We hebben al een hotel in Granada geboekt voor zondag. En daar valt ook nog veel over te vertellen. Maar dat doe ik nog niet. Uit een soort van bijgeloof. 

Ik ga zo mijn derde kopje koffie drinken.