Torremolinos

Ja, in Torremolinos. Daar zitten we bij onze tenten. Na voor beiden, kwamen we vanmorgen achter, een zeer slechte nacht. Niet door woest feestvierende mededkampeerders, of omdat we zelf helemaal los gingen, nee, het kwam door een zwaar ongerust gevoel.     
De enige fietsende optie om langs de kust naar Málaga te komen was stukken over de snelweg A7 te fietsen. Zelfmoord!! En dat zouden we gaan doen.
Er zijn 2 wegen tussen Marbella en Málaga, de A7 en de tolweg AP-7. Op de tolweg mag je niet fietsen en op de A7 wel. LEVENSGEVAARLIJK!!! Die A7 is heel erg druk en er is een vluchtstrook van ongeveer 35cm. Dus: geen vluchtstrook.   
Op de camping was dat ook wel hét onderwerp van gesprek: er was geen fietstocht van en naar de camping mogelijk. Zoals jullie weten was het ook niet makkelijk op de camping te komen. Het moest via steile zijpaden en hulp van jonge mensen, die ons hielpen duwen.

Gisterenavond gingen we nog even met een loopbrug over de A7 deze weg in ogenschouw nemen. Ik scheet echt bagger toen ik het zag. Mijn hart ging als een idioot te keer, ik was echt heel erg bang.      
Maar ik vertrouwde helemaal op Betty, zij gaf aan dat we het konden doen met onze hesjes aan en zo. Ik wílde gewoon niet het angstige vrouwtje zijn en ik wilde gewoon vertrouwen. Ik zei nog 1x dat ik bang was en wilde het daarbij laten.

Vannacht niet al te best geslapen. Om 7 uur stond ik op en ging ik de boel inpakken. Toen Betty haar tent uit was was het eerste wat ze zei: “we moeten het niet doen. Het is levensgevaarlijk! Ik kon niet slapen vannacht, bedacht dat het mogelijk mijn laatste nacht zou zijn” Hè gelukkig!! Die spannende gevaarlijke expeditie ging niet door. Betty had het volgende idee: terug naar Ronda in etappes ivm de accu en dan daarvandaan de bergroute hervatten. Voor mij was alles beter dan over die gevaarlijke snelweg fietsen.      
De eerste stap was tenten inpakken, wegrijden  en kijken waar we kunnen ontbijten.    
En dat kon nog ergens voordat we een van de steile paadjes langs de weg moesten belopen. Op een hoek was Mama’s bake and grill. En daar gingen we denken en afwegen en de beste beslissing nemen: taxibusje naar Torremolinos, waarin 2 fietsen, 2 vrouwen en heel wat bagage kan. En dan óók nog vanaf de plek waar we waren! Niet ingewikkeld eerst terug naar Marbella.
Dit kostte wat e-mails en telefoontjes en toen ineens….een mevrouw die goed Engels sprak, onmiddellijk begreep wat we nodig hadden, onmiddellijk begreep waar ik vandaan belde en zei dat de taxi er over 2 minuten zou zijn. Er was inderdaad een taxi na een paar minuten, maar dat was een gewone auto. Voordat ik teleurgesteld kon zijn begreep de chauffeur het probleem en zei dat hij een busje zou sturen. En die was er binnen 5 minuten.    
Een chauffeur die meedacht!! Fietsen er in….nee, paste niet helemaal. Een achterstoel eruit. Ja, het paste. Bagage er tussen.    
Tijdens de rit over de A7 moest de route gewijzigd: er was een ongeluk met een fietser gebeurd, we moesten nu via de tolweg….😳     
De tolweg was héél rustig en er was een hele brede vluchtstrook. Dáár hadden we wel kunnen en durven fietsen.        
 

maar wat waren en zijn we gelukkig.    
Op de camping in Torremolinos!!   
Nóóit gedacht dat ik dáár nog eens zou komen, ik wist eigenlijk niet eens waar het was. En morgen fietsen we langs mijn huisje, waar ik 2 weken woonde.   
We gaan zo Torremolinos in.

Liefs!