Ups and downs in Andalucia

Vervolg:    
De afdaling was een eitje: we scheurden naar de camping. Gelukkig had Betty gemaild dat we er na 7 uur zouden zijn (de receptie ging om 7 uur dicht) en er was een nummer dat we konden bellen als we later kwamen.      
Er stonden best veel van die kleine tentjes op deze camping. Veel trekkers, hikers en fietsers. Van die hele sportievelingen. En het was echt ijzig koud.    
Betty belde naar het nummer, geen gehoor. Even later probeerde ik het en ik kreeg een vrouw aan de lijn die werkelijk niets anders sprak dan Spaans. Ik gooide alles wat ik maar wist te zeggen in de strijd. Wij wilden graag de sleutels van die leuke hutjes die we gereserveerd hadden. Uiteindelijk kwamen we overeen dat ze er over een uur zou zijn. En toen sprak iemand me in het Engels aan, geïnteresseerd in onze fietstocht. Ik hoopte dat hij Spaans was. Dit was Joseph, Braziliaan, jong en mooi. Hij doet zijn master in Sevilla en spreekt Spaans. We mochten warm bij hem en zijn vriendin in de cabin zitten. Hij belde de beheerster. Afgesproken dat ze er tussen kwart over 9 en half 10 zou zijn. Zo werd de dag wel lang. Vooral als er niemand op komt dagen 😫 Maar een opmerkzame medekampeerder, Martin, ook al zo aardig, had gezien dat er in de deur van hutje 3, met 2 stapelbedden en een 2-persoonsbed én verwarming!!!!!! een sleutel zat. Uiteindelijk hebben we dat hutje gekraakt. Spullen er in, fietsen op slot en naar het dorpje gelopen. Heel steil naar beneden, prachtig wit dorpje. Gelukkig eten ze laat hier en was er een hartstikke leuk, sfeervol klein bar-restaurant open. En om kwart over 11 zaten we aan ons biertje en te genieten van ons eten en vonden we dat we het toch weer goed voor elkaar hadden.

Om 12 uur weer omhoog geklauterd naar de camping. Ons nieuwe, warme, huisje was nog leeg (want de mogelijkheid dat hij klaar stond voor een jong sportief gezin was er natuurlijk), we installeerden ons en die nacht heerlijk geslapen.    
En ons geluk kon niet op: het begin van de weg naar Ronda ging na flink wat bochten door dit leuke dorpje en op het pleintje stonden stoeltjes en tafeltjes in de zon, er aan keuvelende ontbijtende mensen. Wij dus ook. We hadden gezien dat de weg naar Ronda in het begin wat klimmen en dalen zou zijn en aan het eind een flinke klim. Daar hield ik rekening mee wb de accu en zo kwam ik fietsend in Ronda aan. Eerst werd ik er door die hoeveelheid toeristen niet heel blij van. Tótdat ik bij ons hotelletje kwam. In het centrum, maar in een klein straatje, een heel leuk hotelletje. Drie broers Macis runnen dit hotel/restaurant.   
Omdat we redelijk vroeg waren konden we nog wat sightseeën, samen met die andere toeristen, in Ronda.     
‘s Avonds eten in het hotel. Zó leuk om dan na het eten het trapje naar boven te lopen, Betty naar de tweede en ik naar de derde verdieping. Beiden in een eenpersoonskamer. Super eenvoudig, ik stel me zo een kamer in een klooster voor. Ben ik dus ook nog een beetje nonnig geweest.

We hadden alles eens op een rijtje gezet, dat noemen wij altijd ‘briefen’ en bedacht dat het misschien leuker en ‘s nachts warmer zou zijn om naar de kust te fietsen en, berekenden we, na een dag of 10 weer terug naar de oorspronkelijke route, door de bergen.      
Avontuur, dus.     
We besloten naar Marbella te fietsen.      
Eerst een klim en daarna alleen maar dalen. Heftig dalen!!     
Op een gegeven moment, in de daling, was er een wegrestaurant. Daar stond Betty al. Uurtje gezeten en NIET mijn accu opgeladen. Wat ben ik toch VERSCHRIKKELIJK hardleers.    
Maar zo kom je dan wel weer héle lieve mensen tegen!!! Dát is het voordeel!!!    
We stonden, voorbij Marbella, op weg naar de camping, bij een erg stijgende weg en ook de accu van Betty was op het eind van zijn krachten. Alleen had zij haar reserve-accu nog. We stonden langs het weggetje, best ietwat wanhopig, er kwam een enkele auto voorbij en wij beaamden naar elkaar dat WIJ altijd zouden stoppen en vragen of we konden helpen (nou heb ik geen auto, maar tóch….).     
En toen waren er weer twee engeltjes gestuurd: twee Duitse jonge mensen. Zó lief. We kregen een ijsje, we kregen water, ze dachten mee en zeiden dat er volgens hen bij de Aldi, daar vlakbij, oplaadpunten zijn.    
Uiteindelijk bleken die niet te werken en omdat onze nieuwe engelvriend ook naar de Aldi kwam om te kijken of we konden laden heeft hij mijn accu en lader meegenomen naar hun vakantiehuis (hoog boven in de bergen) om ‘m even op te laden. Drie kwartier later kwam hij terug met een weer wat geladen accu en zetten wij onze weg naar de camping over wat minder steile, maar wat alternatievere paadjes voort.

Ik vind het dan altijd zó jammer dat we niet nog een kaartje of een appje of zo kunnen sturen. Je komt zulke leuke lieve mensen tegen en dan is het bijna altijd zo dat je ze daarna niet meer zult zien.

Maar wat zeker geldt is dat zulke mensen óók de vakantie maken. Zoals ook de twee Fransmannen, die ons op een stopplaats water aanboden. We komen zéker stugge ontoegankelijke mensen tegen, maar die ánderen, daar word ik (en trouwens Betty ook) heel erg blij van.

Op dit moment zit ik, op onze ingelaste rustdag, bij het zwembad (waar ik echt niet in ga) te genieten van een kopje koffie. Het is half 11 en heerlijk warm