Op de fiets en uit het overzichtelijke ritme

‘s Morgens stond ik op tussen 7 en 8. In de keuken werd ik altijd begroet door Jaap, de hond, óók lijdend aan artrose. Ze is 13 jaar oud en uit de verte lijkt ze op een hert. Heb me ook een keer vergist. Maar dat was op mijn wandeling, niet in de keuken.    
Op één keer na was Doude al in de keuken als ik kwam en hij maakte dan koffie voor mij. Natuurlijk niet voordat hij Catherine koffie op bed gebracht had. We zaten aan de tafel, Catherine schoof wat later ook aan, en lazen het nieuws in de kranten op onze tablets, zij, en telefoon, ik. We bespraken wat we interessant vonden. We dronken nog meer koffie en ontbeten.
Doude at zijn zelfgebakken brood en Catherine en ik aten allebei een yoghurtje. Met daarin wat we maar lekker vonden: fruit, muesli, noten.    
En ik wil niet vergeten te vertellen dat de yoghurtjes en de bakjes met lepels al klaarstonden op het aanrecht. Er lag ook altijd een klein stukje brood met boter klaar voor Jaap. Daar had Doude al voor gezorgd. Het stukje brood voor Jaap kreeg ze meestal na de wandeling, die Doude ‘s morgens altijd met haar maakt.
Zo rond half 9 à 9 uur stonden we op van de tafel en kwamen we in actie. Er was natuurlijk van alles te doen in, op, en rond het huis. Dakpannen moesten goed gelegd worden, dat was een klusje voor Catherine, Doude kon het dak niet meer op. Er moest gemaaid worden. En dat niet alleen in de eigen tuin of op het eigen pad maar ook een openbaar pad  naast de kerk. Bij vrienden, die zouden komen en een paar dorpen verder wonen moest de overwoekering weer weggewerkt worden. Er moest een nieuwe regenwater-opvangbak (de derde van 300 liter) gehaald, in elkaar gezet en geplaatst worden. En natuurlijk ook de tuin. Catherine is van de tuin, ze zaait en plant er van alles in: slabonen, sla, bieten, tomaten (kleintjes en groten), allerlei courgettes, paprika’s, pepertjes, peterselie, twee soorten basilicum (de hoge moet je scheuren) en ik vergeet vast wel wat. Na gedane arbeid aten we elke dag groenten uit de tuin. Ook kon je mij bijvoorbeeld ‘s morgens in de tuin vinden en groenten zien plukken of snijden of scheuren. Ik weet nu dat je sla moet snijden als je wil dat het weer teruggroeit.  
Ik leerde verschillende buren kennen: buurman John had vaak hulp nodig met zijn computer, dan kwam hij langs, Doude hielp hem met de computer en het was weer een goed moment om samen koffie te drinken.
Om 12 uur was het lunch-tijd. De lunch bereidden we vaak samen: een uitgebreide salade, iets warms erbij. Catherine en ik dronken karnemelk, Doude gewone melk. We aten de lunch meestal op het terras, net naast de keuken.
En tijdens de lunch zeiden we al tegen elkaar: ‘straks komt het mooiste moment van de dag!!’, dat was de siësta! Ieder op zijn of haar eigen plekje. Twee uur lang. Siësta!! De eerste week viel ik geheid in slaap en lag ik dus gewoon nog eens minstens anderhalf uur extra, buiten de nacht, te slapen. Maar ik kon ook lekker een serietje kijken, zo blij dat ik mijn koptelefoon bij me heb. Ideaal voor dit soort momenten!    
Na de siësta kwamen we elkaar weer tegen en meestal gingen we ieder ons eigen ding doen. Ik ging meestal buiten, voor in de tuin, zitten lezen. Vanuit dat plekje kijk je op de weg, maar ook heb je een hartstikke mooi uitzicht over de velden. En het was goed te zien wie het dorp in kwam. Als iemand omhoog keek en mij daar zag zitten zwaaiden we naar elkaar ‘Bonjour!!’ of ‘Hi there!!’    
Ja, je hoort er al heel snel helemaal bij, in zo’n dorp.     
Tussen 4 en half 5 zaten we op de bank in de kamer voor de tv. En dan keken we naar de Tour.
Van achteren gezien zag je rechts Doude, dan Catherine, dan Tommie en dan ik.    
Tommie is een 20-jarige langharige rode poes. Oud dus. En dat is ze echt. Daarom was haar plekje op de bank minstens zo breed als dat van ons. Die ruimte had ze nodig en mocht ze nemen. Als ze opstond waren we alert. Dat moest wel, want soms leek het er op dat ze zó van de bank zou vallen.     
Als de kop van de Tour nog 15 km moest fietsen was het tijd voor een Mini-Magnum. En die moest ík halen! Als er een stevige klim was om die tijd kon ik gerust bij 15,5km op staan en rustig het ijs uit de vriezer halen. Maar bij een afdaling stond ik ook bij 15,5km op en moest ik me haasten. Dan had ik veel minder tijd!
Het kwam elke keer goed!      
Eén keer stelden we het ijs-eten een paar kilometer uit. Een strijd tussen Vingegaard en Pogacar werd net op dat moment gestreden. De ijsjes kwamen toen later.     
Bij de laatste kilometers van de Tour was er spanning op de bank. Het commentaar van ons was niet van de lucht. Elke keer weer heel erg spannend!!!! Spannend hoe de renners reden, maar ook spannend hoe ze tussen de toeschouwers en de motoren leken te moeten laveren.
Na de tour, zo rond half 6 kwart voor 6, kwamen de apéro’s. We gingen daarvoor naar buiten en Doude zette het klaar. Vaak zaten we aan de picknicktafel, die Rick en Kitty de dag dat ik kwam cadeau hadden gegeven. Die tafel had 35 jaar ongebruikt ergens gestaan, was van  hard hout. Ik heb ‘m op de eerste morgen dat ik er was in de teakolie gezet.
Na de apéro’s kwam natuurlijk het diner. Ook altijd zo lekker.
En daarna, zo rond kwart voor 8, hadden we tijd voor onszelf. Journaal kijken (Catherine) serietje kijken, Doude en ik. Onze ‘tussen-siësta’ noemden we dat.
Tót 9 uur. Dan verzamelden ons we bij de tafel in de keuken en speelden we Triominos, het spel dat ik bij P&G gespeeld heb. Ik vond het toen zo leuk, zag het in een winkel en heb het toen ook voor D&C gekocht.    
Na het spel moest Jaap nog uit. Dat deed Catherine altijd. Meestal alleen, maar soms, toen ik weer kon lopen, met z’n 3-en of zij en ik samen.     
Daarna nog even napraten en dan was het echt weer tijd om naar bed te gaan.

Wát een heerlijk en overzichtelijk ritme, nietwaar?    
Toen ik dinsdag om 9 uur klaar was om mijn weg te vervolgen, toen ik wegreed en uitgezwaaid werd door Doude en Catherine was het natuurlijk weer wennen. En ook nog spannend! Zou ik weer een lange tocht kunnen maken? En ook: zou ik niet om 12 uur afstappen en om me heen kijken waar de lunch was? Waar moest ik de Tour kijken? Wie haalde nu de mini-magnums? Wie schreef de puntentelling van ons spel op?

Maar ik kwam er doorheen. Fietste naar de camping municipal in Cénac, aan de Dordogne, die ik van te voren via de apps gevonden had.  
Mijn lichaam deed absoluut z’n best, maar het was nog niet ideaal en ik maakte me wel wat zorgen: kan ik dit volhouden? Moet ik toch eerder terug dan ik zou willen?     
Ik keek op de kaart hoe ver het nog was naar de volgende B&B, die ik voor 2 dagen gereserveerd had vanaf donderdag. Zou ik dat in 1 dag kunnen doen?    
Omdat ik zag dat ik nog een dag extra zou kunnen reserveren besloot ik het te doen: in 1 dag er naartoe fietsen!    
Maar omdat de kortste weg langs veel te veel drukke wegen leidde besloot ik étappes van kleinere en veel mooiere (én heuvelachtiger) wegen te fietsen. En daarom zou ik veel meer kilometers maken.
In les Eyzies, na zo’n 60 km, kwam ik aan om half 1. Ik reed regelrecht op een aantrekkelijk restaurant met terras af. Ik vroeg daar of ik, tijdens het eten, mijn accu op kon laden. Dat kon. Ik at een heerlijk dagmenu. En zo werden beide accu’s geladen, die van mezelf (hahaha 🥱) en die van de fiets.    
Om 2 uur stapte ik weer op.

Nou jongens, het was een hele pittige tocht. Qua fietsen, qua goede weggetjes vinden en ook het drukke verkeer, soms.    
Want stel je voor: ik fiets omhoog en er komt een dikke vrachtwagen aan dan kijk ik eerst hoe de berm is, mocht ik van de weg gereden worden kan ik dan goed in de berm vallen? Ook kijk ik of ik uit kan wijken om de vrachtwagen te laten passeren maar dan moet ik wel gewoon door kunnen blijven fietsen.    
Soms schrik ik me rot omdat er een auto luid toeterend voorbij rijdt, meestal uit enthousiasme van hen, dan wordt er uitgebreid naar me gezwaaid, maar soms toeteren ze uit frustratie. Lijkt het.    
Ook gebeurt het soms dat een mij tegemoet rijdende auto een andere auto inhaalt en doet alsof ik er niet ben. Dan moet ik goed remmen.   

Ik maakte die fietsdag bijna 140km.    
Gewoon absoluut gekkenwerk!  
Ik kwam hier om kwart voor 7 aan. En werd héél vriendelijk en begripvol welkom geheten.

Daar vertel ik dan de volgende keer weer over!

liefs uit Launie, Eyzerac