Mijn superhosts

Toen ik van de camping municipal in Cénac wegfietste op weg naar de B&B voelde ik al dat het knap warm zou worden. En dat werd het. Dat was waarschijnlijk ook de reden waarom mijn telefoon raar ging doen. Mijn telefoon heb ik in de houder op mijn stuur, zo volg ik de route van die dag op een van mijn navigatie-apps.   
Maar het scherm werd ineens vrij donker en de route was niet goed meer te zien. Ik moest zo nu en dan stoppen om de weg en de eventuele afslagen goed in me op te nemen. De telefoon was bloedheet. Voorzichtigheid was hier geboden voordat de telefoon er helemaal mee zou stoppen.
Ik gebruikte een wit zakdoekje om de telefoon te beschermen tegen de zon. Dat hielp wel iets.     
Bij mijn oplaad-lunch-restaurant ontdekte ik dat ik geen bereik meer had. Wát ik ook deed aan de instellingen. Het enige wat ik nog kon bedenken om dit probleem op te lossen was het uit-en aanzetten van de telefoon, maar ik durfde dat niet aan. Want ‘hoe zet je deze telefoon ook alweer uit? En aan?’ Twee knoppen? Of 1? Welke? En dat kon ik nu niet opzoeken. En ik kon ABSOLUUT niet zonder telefoon!! Ik had ‘m nu echt nodig voor de navigatie. Dus even uitproberen en ‘m dan bijvoorbeeld wel uit krijgen en niet aan..echt geen optie.

Ik moest het er nu maar mee doen.    
Op de plaats van bestemming zou wifi zijn, daar zou ik een en ander uit kunnen zoeken.     

Om 6 uur was ik dan eindelijk in de buurt, maar het juiste adres kon ik niet opzoeken zonder internet. En om nou te zeggen dat ik in een echt dorp aankwam….nee dus. Er was de RN21 en een kleinere weg er parallel aan. Die kleinere weg nam ik dus.   
Zo realiseerde ik me voor de zoveelste keer hoe afhankelijk ik van dit kleine apparaatje ben. Telefoon. Fototoestel. Zoekmachine. Navigatie. Mail. Spreadsheets. Communicatie. Geweldig! Maar als dat apparaatje het niet doet of er niet is….daar sta je met je lekke band, of met je redelijk onvindbare B&B.    
Langs de weg die ik fietste stonden huizen. Wat uit elkaar, maar het kon niet anders dan dat ik in de buurt was. Ik moest iemand vinden die me verder kon helpen. Er stond ergens een deur open en ik hoorde mannenstemmen. Geen keus: ik ging het erf op.    
De grote angst is dan een hond die me grommend tegemoet blaft, z’n tanden door een opgetrokken bovenlip laat zien. Oren laag, haren op z’n rug omhoog, staart laag. Misschien wat zakkend door de voorpoten, klaar voor de aanval.   
Die hond kwam er niet aan. Wel een man met een ACDC-tshirt. Goed volk. Zijn zoon, denk ik, kwam er ook aan. Ze herkenden niets van de foto, die ik liet zien, noch het summiere adres. Maar ze dáchten dat het dat huis dáár, een stuk terug dat gele huis, was.  
Ik bedankte ze. En ik hoopte dat ze gelijk hadden. Maar dat hadden ze niet. Wat ik wel ontdekte is dat de huizen aan deze Route Napoléon geen bel hadden. En vaak wel hoge hekken. En blaffende honden.
Ik ging dus maar ergens waar geen hoog hek was aan een deur kloppen. Een hele aardige oudere man deed open. Ik legde in mijn beste Frans, doorspekt met vermoeidheid, zo goed mogelijk uit wat er aan de hand was: ik zocht mijn B&B adres, mijn telefoon deed het niet, ik kon niet bellen.    
Deze aardige man liet me binnen, waar zijn aardige vrouw zat. Ik denk dat zij niet kon lopen. Op die manier zat ze in haar stoel. De man gebruikte zijn eigen telefoon om het nummer te bellen dat ik uit een mail van Booking.com kon halen. Er werd niet opgenomen. Toen liep de aardige man naar buiten en zei: “Follow me” Dat zijn de enige twee Engelse woorden die hij heeft gezegd. We zijn samen aan het zoeken gegaan. We zochten een maison jaune met bloemen in de tuin. Maar het huis van de foto zagen we niet. Ik zei nog guitig dat we Sherlock Holmes waren.
Tot we een andere meneer in z’n tuin bezig zagen. Mijn Franse helper legde uit wat wij aan het doen waren, waarom wij daar samen liepen: vrouw met volle fiets en roze helm en man zonder fiets en zonder helm. De meneer in de tuin wist het!! ik moest aan de andere kant van de N21 zijn. Hij legde me uit hoe ik daar kon komen.     
Gelukkig!!    
Ik liep nog even met de aardige man mee naar huis. Deze aardige man zei ook nog dat ik terug kon komen als ik het niet kon vinden. Ik zei het toch: een aardige man!    
Ik volgde de aanwijzing van de meneer in de tuin. En die wist het echt.
Ik was er. De foto klopte. En de naam ook.  
Nu nog het hek open krijgen, nu nog binnen komen. Er was een paneeltje met knopjes, links van het hek op de muur. Aiai, als ze me maar geen code gestuurd hebben, want dan kom ik er nóg niet in.   
Maar…er was een bel! Ik belde. En even later gleed het hek open. En ik ging met fiets door het hek. Er kwam een man aan, heel vriendelijk. Ik legde in mijn beste Frans uit dat mijn telefoon niet werkte en dat…..en…..                        En toen vroeg hij of ik Engels sprak. YES!!! Mijn hosts bleken Engels te zijn!!! Wat was ik daar blij om. Dat is zoveel makkelijker. Ik stak gelijk van wal en vroeg of er een winkel in de buurt was. Ja, een Lidl, 3 km verder. Maar die zou wel om 8 uur dicht gaan. Hij had het ook nog over restaurants in Thiviers. Redelijk, niet te duur enz, maar ik wilde lekker op mijn eigen plekje wat eten. Dus ik zou naar de Lidl gaan.

Hij vroeg waar ik die dag vandaan kwam. Ik zei van de rivier Dordogne, onder Sarlat. Hij keek me met grote ogen aan. Sarlat??? Maar dat is heel ver weg. Ik knikte beschaamd en trots. En toen bood hij aan mij daar even naar toe te brengen, hij vond dat ik dat verdiend had. Ik had zoveel km op het zadel gezeten.    
En ik zei dat ik zó blij was met zijn aanbod. Zó blij, ik nam het onmiddellijk aan.   
Ik zou mijn spullen naar mijn kamer brengen, even snel douchen en dan was ik in 20 minuten weer buiten. 
 

En zo is het gegaan.    
David en Siobhan (Iers, spreek uit: chiffon) zijn mijn hosts en werden nieuwe vrienden. Dáár vertel ik dan de volgende keer over!