Vriendschappen

Etienne liet me het huis zien. Via de deur kwam je in de gang. Rechts was de keuken, dan kwam er nog een deur en daarna, aan het eind van de gang deed Etienne de deur open en dat was mijn slaapkamer. Een vrij kleine kamer met een tweepersoonsbed, twee nachtkastjes en op 1 nachtkastje twee kopjes. Er was ook nog een leeg kledingrek.      
Etienne deed het luik voor het raam open zodat ik het beloofde zicht had op de tuin. Het was niet perse een deprimerende kamer, maar echt vrolijk werd ik er ook niet van.      
We liepen terug de gang in. Tegenover de keuken was de badkamer met een ligbad. Sober en met kleren, die op de grond lagen en over een radiator hingen. Haaks op de badkamer was de wc.      
We gingen de keuken in. Klein, een vies fornuis, een overvol aanrecht met schone (in afdruiprek) en vuile afwas. Naast het aanrecht stond een kleine ijskast. Die was vol, zag ik toen hij ‘m open deed.     
Tegenover het aanrecht, aan de andere muur, stond een smalle tafel met daarop brood en ham en kaas en een glas met wijn. Denk dat Etienne aan het eten was toen ik kwam.     
Het was er dus een rommel en vies.      
Ik vroeg waar de woonkamer was, die zo mooi op de foto had gestaan. E deed de deur open tussen de keuken en ‘mijn’ kamer. Kleren en rommel. Een vol wasrek en de enige lekkere stoel lag vol met was. Hij pakte de was op en gooide dat op het wasrek. Hij wees dat ik daar lekker op kon zitten.      
De vraag die ik hem vervolgens stelde was eigenlijk overbodig, maar er was nog een sprankje hoop: ‘woont u hier ook als ik er ben?’ Het antwoord was te verwachten, maar het was jammer: “Oui”
Ik zei dat ik verwacht had dat ik er alleen zou zijn. Dat was mijn eigen fout, dat zag ik in, maar ik vind nog steeds dat de foto’s en de tekst in de advertentie iets anders deden  verwachten.    
Ik ging naar ‘mijn’ kamer en voelde 1 heel sterk ding: ik moet hier weg. Deze man, hoe lief hij zich ook opstelde, had een advertentie gezet met mooie foto’s van een leuk opgeruimd huis. Maar hij had niet de moeite genomen dit huis op te ruimen en schoon te maken voor iemand die er bijna 4 hele dagen en 3 nachten door zou brengen. Het idee dat ik daar zou slapen en hij in de kamer tegenover dat van mij zou zijn. Het idee dat ik ‘s nachts door het huis moest om naar de wc te gaan. Het idee dat ik hier moest gaan ontspannen, dat ik Annemieke zou ontvangen, dat Annemieke hier ook een nacht moest slapen……         
Geen enkele van deze ideeën voelde goed.      
Ik moest hier weg…..maar waar naar toe? En hoe ging ik dat aan die aardige man vertellen?     
Want hij was aardig en tóch gedroeg hij zich, in mijn ogen, niet normaal en dat maakte het ook wel een beetje eng.     
Ik zat op ‘mijn’ kamer en deed mijn best de dingen op een rijtje te zetten.      
En toen ging ik Gé bellen. Ik legde uit dat ik hier weg wilde, dat het zo helemaal niet goed voelde hier. En Gé reageerde gelijk met: “Tuurlijk!! Wij zijn nu op weg naar een tentoonstelling, maar de tuindeur staat open. Ga maar lekker naar binnen en help jezelf. Je kunt boven slapen.’ Zó fijn!!!!    
En toen belde ik Annemieke om te laten weten dat de logeerpartij niet door zou gaan, ik ging hier weg.     
En toen moest ik dus Etienne vertellen dat ik wegging. Dat was écht niet leuk. Hij begreep niet waarom, ik heb het toch wel een beetje discreet gehouden. En dát in het Frans!!

En ik fietste weer weg, wel wat ontdaan.