Op weg naar de B&B van Etienne

Het was niet echt warm die morgen. Daarom mijn oranje-roze hemdje onder een bloes met lange mouwen, mijn vestje en mijn regenjas aan. Over m’n fietsbroek mijn trainingsbroek. Het bleef droog en het werd gelukkig warmer: lange broek en regenjas konden uit. Daarna kon mijn vestje los en vervolgens ook nog mijn bloes open. Gelukkig.
Een compleet onverwachte, dus niet aangekondigde, wegversperring zorgde ervoor dat het niet anders kon dan dat ik een stuk over een vrij grote drukke weg moest.         

Vaak krijg ik sympathiebetuigingen van mij achteroprijdende en tegemoetrijdende auto’s. Knipperende lichten, duimen omhoog, even een zwaai….dat is leuk. Maar dit keer was het wel héél enthousiast: een auto met daarin vier jongens, die mij tegemoet kwam. Er werd getoeterd, gezwaaid en geroepen uit het raam. Ik vond dat natuurlijk leuk en bedacht hoe leuk het is dat jongens iemand op zo’n volgestouwde fiets zien en dan zó enthousiast reageren.      
Uren later, ik liep door Nevers terwijl de rem van mijn fiets gerepareerd werd, barstte ik in lachen uit. Ineens dacht ik te weten waarom die jongens zo enthousiast op mij reageerden: ik fietste met mijn vestje en bloesje wapperend om me heen en bood zicht op mijn hemdje. Maar dat hemdje zou uit de verte wel eens huidkleurig kunnen zijn…..Die jongens zagen een halfblote vrouw op haar fiets richting Nevers.

Ik had geluk bij de eerste fietsenmaker, de rem kon gelijk gemaakt worden. Waarschijnlijk had ik dit zelf ook wel gekund, even hierover later mijn licht opsteken.      
Toen ik mijn gerepareerde fiets opgehaald had ging ik direct door naar de camping. Die was knap vol. Heel veel fietsers. Dit was de derde of vierde keer dat ik er kwam.        
De eerste keer dat ik hier was heeft Gé me opgehaald. Mij en mijn fiets met bagage. Toen heb ik een paar dagen bij Jur en haar gelogeerd in dat mooie huis in een gehuchtje ten noorden van Chateau Chinon. Dat was mijn eerste bewuste kennismaking met de Morvan.        
En nu ik hier dus weer was appte ik naar Gé met een foto vanaf de camping: ‘rara, waar ben ik?’ Zij waren ook in de Morvan en we appten wat heen en weer. Gé zei dat ik natuurlijk welkom was bij hen en ik vertelde dat ik een eigen appartementje had gereserveerd voor 3 dagen en vroeg of zij ook zin hadden om naar het concert zaterdag te gaan. Dan zouden we elkaar daar zien.
En zo zat ik te genieten van mijn blonde biertje met een zak patat mét op het terras van de camping aan de Loire met uitzicht op Nevers.     
 

De volgende dag fietste ik, me al meer verheugend op mijn appartementje, relaxed over een fietspad langs het water. Lekker rustig, alleen fietsers.
Ik zou drie nachten.in het appartementje blijven. Vandaag, donderdag, wasje doen en boodschappen en vanavond de opgeslagen Zomergasten kijken. Morgen, vrijdag, borrelen en eten bij René en Gabriëlle, 12 km verder, en zaterdag komt Miek, dan ga ik een lekkere salade maken en dan gaan we samen naar het concert, georganiseerd door René en Gabrielle, in een kerkje. Mogelijk met een taxi. Miek zou dan bij mij blijven slapen. En dan zondag weer vertrek.      
Ik fietste het dorp van mijn B&B binnen, zag waar de supermarkt was en begon in mijn hoofd het boodschappenlijstje op te stellen. En toen was ik op de plaats van bestemming. Het huis stond te koop. Ik liep de trap naast het huis op. De deur stond open en ik riep: “hallo” Een verbaasde man. “Vous êtes Étienne?” Hij knikte en ik zei dat ik Liliane was. Hij zei verbaasd: “oh, ik dacht dat u een man zou zijn’ Ik had al eens eerder gehoord dat Lilian een naam voor een man is in Frankrijk. Daarom teken ik hier altijd met Liliane. Dat mocht bij Etienne dus niet baten.  Wat hem betreft zou er een man komen.    
De kennismaking met Etienne liep op een teleurstelling uit. Een uur na mijn aankomst laadde ik mijn fiets weer op en fietste ik teleurgesteld weg.