Gewoon wat dingetjes

Gisteren, die dag met die giga harde wind, bedacht ik dat dat een uitgelezen dag was om es een videootje te maken. Zo konden jullie es zien tegen wat voor storm ik op moest fietsen. 
Fiets neergezet bij de halmen en ik begon te filmen. En daar ging de fiets. Stond niet in het scenario, was niet gescript.  
Ach, hij viel in het gras, geen ramp. 
En een ramp was het natuurlijk ook niet, maar toen ik mijn telefoonhouder, die zo mooi in zo’n systeem klikt, weer in het systeem wilde klikken lukte het niet. Toen ik goed keek zag ik dat er wat afgebroken was. Vanaf dat moment moest ik om de zoveel afslagen op mijn telefoon (mijn navigator) kijken om de juiste weg te vinden en dat was natuurlijk lastig en ging minder soepel dan ik zou willen.  
Al fietsend probeerde ik de meest vernuftige systemen uit te denken. Ook klemde ik mijn telefoon op verschillende plekken tussen de bedrading op het stuur, maar niets was handig. En ik moet nog een stukkie…..    

In mijn onderkomen bij Ana (eigen appartementje) zocht ik twee dingen op: een supermarkt in de buurt (carrefour city 85 meter) en een fietsenwinkel op de route (in Vendome, 35 km verder). De supermarkt bezocht ik zo snel mogelijk en vanmorgen ging ik naar de fietsenwinkel. Reed twee keer fout en stopte 11 keer om te zien of ik goed ging en waar de volgende afslag was. Maar ik vertel er bij: de wind is gedraaid naar west (zijwind dus) en is absoluut in kracht afgenomen. Het was (is) wat bewolkt en ongeveer 19 graden. Dus ik ging fluitend als een tierelier de franse heuvels over. 
Moest wel een beetje opschieten, want die fransen lunchen vroeg en lang.    
En om kwart over 11 stapte ik de giga winkel binnen (Giant), zag gelijk van die telefoonhouders hangen. Een aardig meisje sprak engels en de aardige jongen niet, maar ik kocht een nieuw systeem. De fiets mocht naar binnen gereden en de aardige jongen heeft het ding bevestigd.   
En nu geniet ik nóg meer van het navigatiesysteem op mijn telefoon.

Het andere verhaal dat ik jullie niet wil onthouden is het volgende:   
In Chateaudun moest ik zo’n 500 meter over een smalle drukke weg steil in een bocht naar beneden. Vreselijk!! Ik hoorde een auto achter me maar ik ga dan echt niet aan de kant met zo’n hoge stoeprand rechts. Hemeltjelief, blij dat ik beneden was, klein stukje doorgereden en toen m’n telefoon gepakt. Hoe moest ik nu? Kon het maar niet ontdekken. Ik besloot een stukje te lopen, dan zou ik zien of het pijltje de juiste richting op bewoog. Ik stak een brede zijstraat over via de zebra. Een best wel oude mevrouw kwam me tegemoet en toen we bij elkaar waren, zo midden op het zebrapad, vroeg ze of ik de camping zocht. Nee, ik zocht de route naar Cloyes-sur-le-Loir. Aiaiaiai, ik spreek dat gewoon niet goed uit. Is natuurlijk ook een rot naam. Maar deze lieve mevrouw deed heel erg haar best en toen begreep ze het en ging ze me de route uitleggen. En nog steeds stonden we op die zebra! Met gevaar voor eigen leven!!   
Heel rustig, heel duidelijk, ik begreep het gewoon!! Zij was vast vroeger juf op school.   
Maar dan niet juf engels, en dat was nu ook niet nodig.  
Ik begreep welke weg ik in moest. Ik begreep dat ik moest klimmen (monter!!!).
Nog even daarover, over die weg waar ik moest klimmen. Steile klim, 2-baans. Naast de weg was een redelijk brede stoep. Daarop ging ik fietsen, beter dan 1 km klimmen met een stoot auto’s achter me. En ook dit keer stopt ineens de breedte van de stoep. Er was nog een beetje stoep om mijn fiets voort te duwen, de 9% omhoog.

Maar ook dat stuk volbracht. Zo kom ik toch al zuidelijker