Gewoon doorgaan!

Gisteren, zaterdag, kwam ik dus nogal moe in Estrées bij het adres van Christine aan. Ik schreef het al: er liet veel te wensen over en ik wenste al niet zo veel, dus ik liet van me horen! 
Christine kwam uiteindelijk met een steelpan, een koekenpan, een vergiet, een glazen schaal en twee pollepels. En alles was nieuw. 
Ze vertelde dat ze net gestart zijn en nog niet alles helemaal klaar is en bood haar excuses aan. Het ontbijt hoorde er niet bij, maar natuurlijk kreeg ik ontbijt. Wilde ik er een croissant bij? En fruit? 
Ik was helemaal gecharmeerd. Ze was een aardige vrouw en ik vind het moedig dat ze dit is begonnen. 
Het is zéker niet mijn smaak, vind het wat overmoedig om in zo’n kleine ruimte een stapelbed te zetten, onder en boven voor 2 personen. Inmiddels weet ik dat de matrassen kraken en wat er met de kussens aan de hand is weet ik niet, maar je kunt er niet lekker op liggen. Die kritiek mag een ander geven.

Ontbijt om half 9. Om 8 uur bracht ik vast mijn fietstassen buiten en hing ze aan mijn fiets. Zo goed als geïnstalleerd, kon direct na het ontbijt weg. Het begon te druppen, ‘s nachts had het flink geregend en geönweerd, hoopte natuurlijk dat het daarbij zou blijven. Maar nee, het ging regenen en ik kreeg de buitendeur niet open met de code. Het was 10 over 8, mijn telefoon lag binnen aan de lader en ik zag geen lekker overkappinkje om te schuilen. Beide codes geprobeerd……én……5 minuten later…klik…ik kon naar binnen. En was niet heel erg nat geworden.

Dat kwam nog.

Toen ik om 9 uur wegfietste spetterde het, ik trok mijn regenjekkie aan. Niet voor niets want het begon echt keihard te regenen. En ik haat schuilen. En zelfs als dat niet zo zou zijn was er nog geen schuiloptie. 
Maar het bleef niet regenen, na een uur werd het minder en nu, om half 12, zit ik ergens aan een watertje iets lekkers te drinken. Ik noemde het ‘café avec beaucoup de lait chaud’ en het smaakt naar warme chocolademelk. Maar het is lekker én warm!!