Zondag…..

Zondag              Chiry-Ourscamp                 74 km    
Veel regen. Hagel. Klimmen tot 8%. Tussen de buien door waaide alles weer droog dankzij de tegenwind 

Ik kwam op een raar pad terecht. Toen ik ging twijfelen of het wel klopte was ik al te ver. Het pad liep vrij zeker naar de rivier, waar een fietspad langsliep.
En daar was dan de rivier. Maar waar was dan het fietspad waarnaar ik op weg was? Dat kon toch niet dat modderspoortje zijn?  
Kijk: aan de overkant van het water was wel een fietspad. Dus dat werd een kwestie van alleen maar de rivier oversteken. En het geluk was geheel met me: ik stond vlakbij een sluisje en kon zodoende het water over via de sluisdeuren. Het was een klein sluisje en een klein sluisje heeft kleine, smalle sluisdeurtjes. Alles in verhouding, nietwaar? 
Het werd al snel duidelijk dat ik niet zomaar met fiets en al over kon: eerst m’n tassen er af, die even laten staan, met fiets over en dan de tassen halen. Gevaar voor diefstal was in geen velden of wegen te bekennen.
En zo kwam ik aan de overkant. 

Ergens waar ik een bruggetje over moest ontmoette ik een jonge hardloop vrouw. Zij sprak haar bewondering uit over mijn fietsprestatie en zij vertelde over haar passie: zij beklom bergen. In Europa. Leuk hoe mensen een passie hebben en het leuk vinden om die van een ander ook te zien en er over te horen.

Om half 5 of zo kwam ik in de stromende regen aan in Chiry-Ourscamp, mijn nieuwe slaapplek. Ik had dat zo’n romantische naam gevonden. Mijn adres was een groot huis en dankzij mijn Franssprekende vriendin Monique, die de aanwijzingen van Frederic voor mij heeft vertaald wist ik wat ik moest doen. Want er was niemand thuis. Wat me vooral opviel in de aanwijzing was dat ik door de keuken moest om de trap naar boven te nemen en dat het ABSOLUUT niet de bedoeling was dat ik verder nog in de woonkamer of keuken kwam! Nee, de trap op en boven blijven!!

Mijn kamer was kamer nr 4, de grote kamer, want we zouden met z’n tweeën komen. Het bleef kamer 4, ook al kwam ik nu alleen. 
Het ongezellige en rommelige droop er vanaf. 
En echt schoon was de kamer ook niet. Maar gelukkig het bed wel (er was een 2-persoonsbed, een 1 persoonsbed en een kinderbedje) De wc was verderop in de gang, het behang hing erbij en de pot was van binnen bruin van het roestige water (daar hou ik het op). In de badkamer was een douche, gelukkig. Als je voorzichtig deed als je de kraan open zette of de warmte wilde regelen bleef je niet met het watersysteem in je handen staan. Er was een flinterdun stukje zeep. En de handdoek was schoon. 
Er was verder niemand in het huis. Voelde wel gek. Later mailde ik Frederic of er nog meer mensen kwamen. Hij schreef terug dat ik er alleen was, ik had het rijk alleen. 
Ik begreep daaruit dat ook hijzelf niet aanwezig zou zijn. Bizar.  
Toen ik wilde gaan slapen ontdekte ik dat er geen gordijnen voor de 3 grote ramen waren. Er waren wel luiken. Wát ‘n onbegrijpelijk aftands systeem!!!! Kunststof luiken, maar het systeem leek wel 100 jaar oud en 80 jaar niet gebruikt. Ik mailde Frederic hoe die dingen dicht moesten, maar hij antwoordde niet meer. Kan, het was 10 uur.

Allemaal zo raar. Wat onrustig geslapen. Niet zo gek. En toen ik om 7 uur ‘s morgens hardop zei dat ik er maar es uit ging hoorde ik ineens leven in de keuken, waar ik alleen doorheen mocht lopen. Ik deed gelijk mijn deur dicht en ben m’n spullen bij elkaar gaan graaien. Heb alles weer recht gezet (had het kledingrek voor het raam gezet met de extra handdoeken eroverheen, dat scheelde een beetje licht. En daardoor moest het kinderbedje verschoven worden).  

En zo was ik alwéér een ervaring rijker!

Toen ik het huis uit ging bleek de deur niet op slot en buiten de deur stond een damestasje.   
Ik installeerde alles weer op mijn fiets, ritste mijn regenjas dicht, hing de sleutel terug op z’n plek en fietste weg.

Totaal 399km