Nieuwe klas

Koffie bij mijn favoriete koffieplekje. Alhoewel het dit weekend, tot gisterenmiddag 3 uur, niet zulk fantastisch weer was schijnt de zon weer volop.   
Toen ik net aan kwam lopen stond de meneer die de koffie zou komen brengen zoals gewoonlijk in de deur opening. Hij knikte me toe, zei ‘Buena’ volgens mij, zag mij aan het tafeltje plaats nemen, ging naar binnen en kwam even later met mijn koffie naar buiten. 
HIJ KENT ME!! HIJ WEET WAT IK WIL!!    
Ik weet niet of jullie dat gevoel kennen, herkend  te worden, maar het is zo leuk!!

Hier genietend van mijn koffietje-in-de-morgen komt het wereldje van vroeg El Palo langs.  
Een oudere meneer, die wat op een stuk karton heeft geschreven wat ik begrijp (hij wil geld om boodschappen te doen, zoals wij allen al vermoedden) geef ik 2 euro. Kinderen in uniform komen langs met vader, moeder, opa of oma en met een rolkoffer, om de schoolbus te halen. Sommigen hollen. Ik zag een vader met twee dochtertjes de schoolbus missen. Geen waanzinnig gesnik, zal er misschien nog een komen? 
Leuke uniforms! Voor de meisjes geruite rood-grijze rokjes met een rode hoody , voor de jongens geruite rood-grijze korte broeken met ook een rode hoody . Ik vraag me wel af wat er in die enorme rolkoffers zit. Of zijn deze kinderen intern? Morgen goed opletten.  
Het zijn kinderen tussen de 7 en 12 jaar in schat ik zo in.

Vandaag dus mijn nieuwe klas. Gelukkig wel met Samy en Youssef, maar het is wel weer spannend.     
Op school in een nieuw lokaal. 3 nieuwe mensen: 2 Duitse mannen en een Engelse vrouw.
Gelukkig kwam Samy, helaas Youssef niet. Toen ik Samy, die ook blij keek toen hij mij zag en onmiddellijk naast me ging zitten, vroeg waar Youssef was zei hij ‘Thuis’, ‘In bed. Aan het slapen’    
Dat nieuwe klasje was wel even slikken. Julia, ernstig blond geverfd en gepermanent, is een  kleine vrouw, 50 jaar met flinke tattoos, waaronder een hele grote van een Harley Davidson. Motorrijdster, wel grappig, maar ik werd wel een beetje tureluurs van haar vreselijke luidruchtige zenuwachtige onzekerheid. Zij woont al 23 jaar in Nederland en geeft Engels op een Middelbare school en dat ze zelf les geeft maakt haar gedrag nóg interessanter. En een Duitse man, Lucas, denk midden 50, wel aardig, qua niveau toch wel verder dan Julia. Spreekt en verstaat aardig Spaans, vertelde dat hij latijn heeft gehad en dat schijnt goed te helpen bij het leren van Spaans. En dan hebben we nog Reinhart, in de 60 schat ik zo in. Reinhart spreekt en verstaat het Spaans niet zo goed, maar hij maakt er tenminste geen show van. Dat was de aanwas, ik ben benieuwd of er nog een wisseling komt.

Na de les pakte ik mijn traditie weer op: boodschappen doen bij de Carrefour en bij de fruit- groentestal. Thuis lunch maken en lunch eten en lesjes doen op het terrasje. Toen ik net het idee had om aan de siësta te gaan zag ik Zoë met haar moeder aan komen lopen. Zoë stelde ons trots aan elkaar voor!    

Na mijn siësta de boulevard op richting fietsverhuur. Wilde een fiets huren tot zaterdag, maar dat ging dus niet: allemaal verhuurd op donderdag. En dat was nou precies de dag waarom ik in ieder geval wilde: dan ga ik naar het Picasso Museum.     
Ik liep het strand op naar de pier waarop ik aan het eind een bankje had zien staan. Om op de pier te komen moest ik flink wat grote rotsblokken trotseren. En dat viel tegen!!! Dat ging helemaal niet makkelijk, ik moet echt wat aan oefeningen gaan doen om wat beter te kunnen balanceren. Toen ik eenmaal op die pier was wist ik dat ik er ook dus, over de rotsblokken balancerend, af moest. Ik besloot, als het zover was, eventueel hulp te vragen. En toen het zover was en de enigen aan wie ik hulp zou kunnen vragen twee jongens waren die aan het andere eind van de pier zaten ging ik dat natuurlijk niet doen. Mijn hemel, het was spannend en ook een keer een echte realisatie dat ik niet zo veel souplesse meer heb, die verdwijnt blijkbaar met de jaren…..                             Kijk, van anderen is het natuurlijk normaal: die kunnen bepaalde dingen niet meer, maar ik???? Ik dus ook 😏

Het ging goed.    
Maar het was dus zeer confronterend.

Na een paar uur lezen en kijken en genieten op de boulevard ging ik naar binnen om eten te maken. Mijn Taiwanese huisgenote (mijn enige huisgenoot op het moment) stond in de keuken. We gingen maar eens alle etenswaren door die in de kastjes, op het aanrecht en in de ijskast stonden. Wat was van haar? Wat was van mij? Wat van de andere dingen konden we nog gebruiken en wat kon weg? Daar hou ik dus van: orde scheppen! We ‘namen’ allebei een rooster in de ijskast (jippie!!) en gooiden heel veel dingen uit de ijskast weg. En dan van die pakken sap en saus en etenswaren, waarvan heel veel niet te geloven zo goor stonk. 
En zo hoorde ik dat Anita niet echt Anita heet, maar ….. uh……. een door mij niet goed uitspreekbare naam. Ze is hier voor 9 maanden, nu 1 maand achter de rug en zit nog op niveau 1. Geen referentie tussen haar taal (Taiwanees Chinees) en deze taal. Bijvoorbeeld de tijden: in het Chinees kennen ze geen verleden tijd. Zij gaan er vanuit dat als je bijv ‘gisteren’ zegt dat men al weet dat dat in het verleden is. Zó waar!    
9 maanden hier….krijgt ze dan een beurs? Nee hoor, het is helemaal niet duur. Ze liet me zien hoeveel ze moet betalen of heeft betaald: bijna 18.000 euro 😱 Niet duur…???? Wel heel veel geld!!! 
Ze is 25 en vorig jaar gescheiden na 1 jaar huwelijk.     
O ja, hahaha, ze kwam laatst met een mooie Spanjaard thuis, dat is haar beetje-vriendje. Nu vroeg ze aan mij of hij knap is, ze liet weer wat foto’s zien, want alle jongens hier lijken op elkaar vindt ze. En ze wil niet met een lelijke jongen lopen. Ik zei dat hij best oké is, wat hij om te zien ook is. Ze waarschuwde me dat hij morgen (dat is nu vandaag) weer komt. En toen vroeg ze me of ik haar wilde leren koken. Pasta en rijst en sauzen en zo. Want in Taiwan koken ze in zo’n pan waar je je eten in doet en die pan fluit als het eten klaar is (ik denk dan aan een rijstkoker) Nou ja, ik en koken….Maar ze verwacht (en krijgt) geen Jamie Oliver of Ottolenghi. Gisteren samen spaghetti en groenten/tomatensaus met ger.kaas gemaakt. En samen op ons terras opgegeten.    
We hebben ook rijst gekookt. Als die gelukt is kan ze het in de magnetron opwarmen.     

Is gelukt!

Nu zit ik in de bus naar het centrum van Málaga. Links van mij de Middellandse Zee, met een onbewolkte hemel.      

Het klasje bleek vanmorgen uitgedund: Julia is naar de beginnersgroep gegaan.    

De dagen gaan zo snel!!!