🇫🇷

Nou heb ik toch écht hier al eerder over geklaagd en op zo’n dag als vandaag wordt weer duidelijk dat dat klagen helemaal geen zin heeft. Schandalig!! 
Waar heb ik het over? 
Na mijn paradijsje in Dinant fietste ik vol goede moed door de bewolking en dreigende regenbuien. Even een stevig klimmetje en ik fietste weer over een mooi fietspad door een bos met vrolijke zingende en hippende vogeltjes en een paar rennende en bomenklimmende eekhoorns. Zag ook een grijze poes, die onderaan een boom verlangend omhoog keek.
Toen ik weer van het fietspad af moest volgens de aanwijzing zoefde ik naar beneden en kwam ik in een gehucht. En wat zág ik? En nu komt het: auto’s met Franse nummerplaten!!! Niet toevallig eentje, maar meerdere!!!!

Conclusie: ik was ongemerkt Frankrijk binnen gereden. Geen waarschuwing, geen grenspaal, geen douanier naast een dichte slagboom. Mij met zijn opgeheven hand sommerend te stoppen en me eventueel naar het hokje ‘aan te geven goederen’ te verwijzen…Nee, ik was zomaar Frankrijk binnengereden.

Om 1 uur fietste ik langs een kleine plaats met een bakker, die open was. Heb daar een heel dun baguettetje gekocht en besloot aan een picknicktafel te gaan lunchen. Toen ik alles uitgestald had op de picknicktafel begon het….te regenen. Gelukkig was er een brug vlakbij en zo heb ik als luxe clochard met m’n stoeltje uitgeklapt onder de brug mijn lunch verorberd. 
Het werd weer droog, ik had genoeg gegeten en gedronken en trok verder. 
Naar de camping bij Fumay. Had bij lange na de 70 km niet gehaald, had het rustig aan gedaan en vond het heerlijk.
Ik vergeet te melden dat ik alweer natgeregend  was, maar dat vermoedden jullie vast al. 
Ik ging me melden bij de receptie, nou ja…soort van receptie, en daar stond een Nederlandse man, die in het Engels iets vertelde over onderdelen van zijn auto, die wel of niet aangekomen waren. Hij bleek een oud Volkswagenbusje te hebben, waarvan een wiellager kapot was. We raakten aan de praat en hij werd mijn eerste campingvriend. Marc werd mijn tweede campingvriend. Marc is een Vlaamse Belg, had héél veel tattoos en blowde al 33 jaar.

Gedrieën dronken we wat biertjes (Marc, als alcoholist vorig jaar gestopt met alcohol, dronk 0%) en later liepen Anco (van de VW) en ik naar het dorp om pizza te eten. Het was hartstikke gezellig.

Vanmorgen rustig opgestaan en Marc bood mij, na het opruimen van mijn tent enz, heerlijke koffie aan. Anco had croissants gehaald en zo zaten we weer gedrieën de wereld en het leven door te nemen. 
Want ook in zo’n situatie worden traumatische ervaringen snel en zonder omhaal gedeeld. Er is weinig tijd want spoedig is daar het afscheid.          

Anco hielp me nog met mijn kuren vertonende kilometerteller en daarna moest ik echt weg. Vond ik.

Hoe leuk is het om even later langs de camping te fietsen en Anco bij z’n VW en Marc bij z’n pickup mij gedag te zien zwaaien?!!!!

Een half uur later begon ook nog de zon te schijnen….