Dát was geen fijne weg

Elk jaar maak ik toch wel een grove inschattingsfout en dit jaar was dat gisteren. Nadat ik even bij het geboortehuis van Jeanne stilgestaan had en wederom bedacht had wat zij toch een dappere jonge vrouw was ben ik richting Neufchâteau gefietst omdat daar wél winkels zijn. En niet op de route tot aan de volgende camping. En ook niet in het dorp van de volgende camping.

Ik wilde in de buurt van Langres kamperen zodat ik daar de volgende dag voorbij kon zoeven. Ik wilde niet naar de camping in Langres. Ik kon me nog van jaren geleden herinneren dat je via verschillende grote wegen flink omhoog moest om bij de camping te komen en in mijn herinnering was het ook geen fijne camping. De fietsers, die ik gisteren sprak, mijn buren, zeiden ook dat ze zo’n spijt hadden dat ze daar geweest waren.  

Kortom, ik zag op mijn app een prachtige rechte weg, de D74. Het zou wat klimmen worden, maar ja, het zou voor een goed doel zijn. Naar Neufchâteau was het 11 km.  Inmiddels had ik mijn boodschappenlijstje in mijn hoofd: niet te veel, maar wel genoeg voor eventueel ook ‘s avonds. 
Het was wel druk op die D74, en het was wel hard klimmen, en er waren wel veel dikke vette vrachtwagens en het was wel warm. 
Ik ging, na de boodschappen, door op de D74. ‘Misschien moeten die vrachtwagens wel in Neufchâteau zijn’ en daarna ‘misschien moeten ze wel allemaal richting de snelweg’ Maar nee hoor, ze bleven allemaal, net als ik, op de D74. Geen lekkere vluchtstrook en maar hopen dat ze me de ruimte geven.  
Je snapt dat ik, toen ik na 8 km bij een ‘nieuwe weg, die nog niet af was en waar de steentjes nog los lagen’ kwam en ik klimmend en dalend door moest, niet blij was. Maar ja, doorgaan, geen andere keuze! 
Toen ik om 17 uur hier, in Montigny le Roi, aankwam was ik zielsblij dat ik een bordje met verwijzing naar de camping zag (die was er dus echt) en ik zag ook nog een simpel restaurannetje, dat open was. De camping heet Camping au Château, dus dat belooft wat! Er is hier alleen geen receptie. Er is een slagboom en die gaat blijkbaar open als je een ticket uit een machine hebt gehaald. Dat wist ik niet. Want ik kon langs de slagboom en verwachtte dus dat er ergens in de camping wel een receptie was. Eenmaal helemaal boven gekomen zag ik een vrouw met fietsbroek, die een Nederlandse man en vrouw bij een camper aansprak. En ik hoorde die camper mevrouw zeggen dat er geen receptie was op deze camping. Ach, dan maar niet. Een illegaal nachtje kamperen was ook wel eens spannend.

Ik zit nu te ontbijten en te schrijven op mijn stoeltje met zicht op wat oudere stellen, die van het kampeerleven genieten. De meeste zijn hier met de camper, enkele met de caravan en vóór mij man en vrouw met auto en tentje. Wat me, zo bij het wakker worden en ontbijt maken, vooral opvalt is de rolverdeling: de vrouwen verzorgen het ontbijt en de mannen gaan wat interessants bij de auto doen. 
O ja, gisteren kwamen man en vrouw met auto en tent aan. Man zette de tent op, vrouw klopte de kussens uit en zette stoeltjes en het tafeltje neer. Toen man nog druk doende was met de tent was vrouw klaar. Zij kon zitten.
 Ik vind het toch gek.

Zo, mijn ontbijt is op. Ik ga de vrachtwagens weer opzoeken….