En alwéér herpakken

Lieve allemaal

Wat heb ik te klagen? Fietsen door prachtig landschap, mooi weer, geen gruwelijke wind tegen, kom soms campingmaatjes van de afgelopen week tegen, en toch, en toch…had ik het even gehad. 
En daar wilde ik jullie niet mee lastig vallen. Ik wilde opgeruimde, grappige stukjes schrijven en geen gejeremieer. 
Een zeer opmerkzame lezer vroeg mij vanmorgen of ik gestopt was. Zó goed wordt er opgelet en zó fijn om me gevolgd te weten.

Dit stukje Frankrijk is niet het meest ideale deel. Weinig tot geen terrasjes, waar ik even wat kan drinken of eten en wél flinke, pittige klimmen (hoezo zeggen we dan ‘klimmetjes’???). 
Maar óók lange glooiende, vriendelijke heuvelgedeeltes! Dat was gisterenmorgen, daar was het lieflijk en fijn.  
Ik besloot tussen de middag, indien mogelijk, in Saint Mihiel, te lunchen: likkebaardend zag ik de omelet met sla en friet voor me. Daar droomde ik van terwijl ik zoevend en klimmend over heuvelruggen ging. 
Maar dat werd het niet: het enige restaurant In Saint Mihiel kon mij wel wat te eten buiten bieden, maar keus had ik niet. Ik wist dat dat dus vlees-eten zou betekenen, maar vooruit dan maar. Vond het al fijn om buiten te zitten en iets warms te eten. 
Het eten was oké en voor 11 euro mag je natuurlijk niet te veel verwachten. Er kwamen nog twee Nederlanders (met auto en hond) en grappend en grollend werd het gezellig. 
Zij zaten in een huisje in de buurt en waren de omgeving aan het verkennen. Zodoende konden ze me waarschuwen: ik ging een flinke heuvel tegemoet. Had ik al gezien op MapsOut. En ja hoor, zeker een half uur klimmen. Tussen de 4 en 6%. En ál die moeite hadden ze me toch kunnen besparen want daarna was het een lange tocht naar beneden. Kwam daar twee Nederlandse fietsers met volle bepakking tegen. We zeiden elkaar gedag. Ik weet hoe dat voelt als je maar aan het stijgen en stijgen bent en een vrolijke trien scheurt naar beneden, roepend: ‘hou vol, nog een klein stukje!’

Wie had kunnen denken dat ik op deze trip wéér eens in Saint Mihiel zou rusten en eten en zelfs kamperen. Wie had kunnen denken dat ik op deze trip hoopte dat ik de zware zware klim zelf zou moeten maken?

Maar zo ver is het nog niet. Nu ga ik  weer op de fiets, richting Pradons. Nog ongeveer 700 km.