Waar nu weer?

Vrijdag dus vertrek uit Lyon. Het stortregende bij tijd en wijle, nee van het weer moest ik het niet meer hebben. Ik pakte m’n tassen en ging beneden mijn fiets weer bepakken. 
Toen ik weer bovenkwam zei Samia dat we zouden gaan proberen mijn fiets in haar auto te krijgen. Zij moesten om 12 uur in de buurt van mijn vertrekstation zijn. Dan kon ik met de trein verder. Wat een topwijf!!!!

Met z’n drieën gaan passen en meten. Fiets iets meer diagonaal, nog iets meer schuiven, nog iets meer duwen en ja hoor, hij zat/lag.

Om kwart voor 12 namen we afscheid bij het station. We blokkeerden de weg van de bus, dus een lang verhaal konden we niet houden. We omhelsden elkaar, we zwaaiden en ik laadde mijn tassen weer op de fiets.
Het was inmiddels gelukkig even droog. 
Het station in. En daar wachten. Mijn trein zou om 14.16uur vertrekken. 

Het systeem in Frankrijk is heel anders dan bij ons. Pas maximaal een kwartier vóór vertrek komt op een scherm in de overvolle stationshal te zien vanaf welk perron de bewuste trein vertrekt. Dan dus met de fiets door die overvolle stationshal rennen en hopen dat er een werkende en niet enge lift is. 
Het ging goed. Toen de trein stilstond om o.a. mij naar binnen te laten moest ik een flinke hoogte overbruggen. Hulp vragen en hulp krijgen. 
En dan uitdaging nr zoveel. De fiets moest hangen aan het voorwiel. Eerst de bagage er af. In een echt te kleine ruimte. Een oudere vrouw (mijn leeftijd of misschien nog wel ouder) schatte in dat ik hulp kon gebruiken. Ze zette haar koffer in de coupé, liet mij mijn bagage er af halen en samen tilden we de fiets op. Maar het ging niet echt goed. Gelukkig, een jongen met oortjes in zag ons stuntelen, en voortvarend gaf hij een laatste hulp: de fiets hing. Ik had twee uur de tijd om me voor te bereiden op de omgekeerde acties. 
Aan de controlerende conductrice vroeg ik stoethaspelend en wel of ik in Dijon tijd had fiets en bagage uit te laden. Ja hoor, tijd zat, Dijon was het eindstation. 
Op een van de tussenstations kwam een vrouw met een hond, een grote rugzak, een grote gevulde jute zak en nog een grote waterdichte soort weekendtas binnen. Vond haar wel het type pelgrim. Maar ze had nu toch echt wel te veel bagage daarvoor.                                                                                                                                                                                                                                                                De hond en zij waren totaal op elkaar ingespeeld. Dat was duidelijk. Toen ze naar de wc ging, althans ze ging even weg nadat ze de hond liefdevol had toegesproken en een aai had gegeven, ging de hond vol vertrouwen liggen, kop op de poten, ogen half geopend. Waakzaam. Toen zij terugkwam ging de kop even omhoog en ze glimlachten naar elkaar.
In Dijon hielp ze me met de fiets en hielpen we elkaar met de bagage.

En ik fietste naar het appartement, dat ik van Audrey via airbnb had gehuurd voor 3 nachten. Want hier in Dijon zouden Astrid en ik elkaar op maandag treffen.

En nu realiseer ik me dat ik nog helemaal niet heb doorgegeven dat er ook híér weer veranderingen zijn. Astrid komt níét naar Dijon, we ontmoeten elkaar vrijdag ten zuiden van Verdun. Zij treint via Luxemburg naar een plaats ten zuiden van Metz en gaat daar fietsen. 

Als het weer niet zo slecht was geweest zou ik vandaag weer zijn gaan fietsen, want die optie kreeg ik gisterenmiddag. Het volgende gebeurde namelijk:

Ik kwam in het appartementje, door Audrey verhuurd. Echt prima. Zelfs met een aparte slaapkamer en kinderspeelgoed, maar daar had ik niks aan. Al direct bleek dat de wifi niet werkte. En ik had daar wel op gefilterd. Dus ik stuurde een mail. De communicatie met Audrey was tot dan toe summier. Bij mijn aanvraag kreeg ik een standaardmail en op de dag van aankomst kreeg ik ook een standaardmail met daarin de code van de poort en de code van het sleutelboxje. Geen reactie op de vraag van me of mijn fiets op de cour kon staan. Maar dat heb ik natuurlijk gewoon gedaan. Volgens Airbnb was de responstijd van Audrey 1 uur. Nou, écht niet!!!!! Na 3 uur en een paar mailtjes van mij kwam er reactie. Inmiddels was ik er achter wie ze was, een makelaar die in een dorp in de buurt woont. Twee airbnb-huizen. Ik heb haar zelfs gebeld op het nr dat op haar site staat. Geen reactie. En gemaild naar het e-mailadres van haar kantoor. Maar goed, ze belde. Ik herkende het nummer. Ze zei dat haar telefoon leeg was en dat ze daarom niet eerder had gereageerd. Ja hoor, duhuh!! Makelaar heeft een lege telefoon, kan ineens niet met eventuele klanten praten en haar fantastische woningen aanbevelen. Dat geloven we toch niet echt?

Voor de duidelijkheid heb ik haar allerhande foto’s gestuurd van die zwarte modem boxen met lampjes. Er was duidelijk wat mis. Maar wat? Wij wisten het geen van beiden. 
Inmiddels was het half 10 of zo, dus Audrey vond het te laat om nog iemand te sturen of wat ze ook wilde doen om het probleem te verhelpen.

Inmiddels was ik erachter gekomen dat het slaapkamerraam niet meer kon sluiten. Dit raam kwam uit op de cour, mijn fiets stond er pal onder. Ook liep de wasbak in de badkamer niet door. En ik heb ook nog een foto gemaakt van vele vieze kruimels en troepjes in een aanrechtkastje. Zag ik toevallig en misschien dat de foto zou kunnen helpen bij het belasten van mijn host. Daarna heb ik het kastje wel schoongemaakt. 
Hoe dan ook, mijn avondje met een biertje bij een van mijn favoriete series ging niet door.

De volgende dag, gisteren, totaal geen contact! Geen reactie op mails, telefoon werd niet opgenomen. Ik heb contact opgenomen met Airbnb. Ook zij kregen geen contact met haar. Ik kreeg aan het eind van de middag de optie van Airbnb te wachten en te zien of ze de problemen zou verhelpen, maar ik mocht ook weggaan. Ik zou dan de niet gebruikte en betaalde nachten teruggestort krijgen + 20% van de betaalde eerste nacht. 
Gauw gauw hotel gezocht (het was 6 uur zaterdagavond) met een mogelijkheid om mijn fiets te stallen. Gevonden. Laatste kamer. Idióte kamer!! In het pand naast het hotel. Twee kamers, met in totaal 3 tweepersoonsbedden. Een veel te kleine badkamer voor 6 personen. Alles oud. O ja, en een tafeltje, waar ik nu aan zit. En douchen in een ligbad met een extreem hoge instap. Maar het oude (authentieke) hotel ligt wel midden in het mooie en sympathieke centrum, waar ik gisteren ook al van heb genoten.

Ik dacht dat Dijon een sombere stad zou zijn, maar dat is helemaal niet zo. Het enige nadeel is dat het vandaag regent en regent en regent. 
Maar daar kan Dijon niets aan doen. 
En ik heb zo nu en dan wifi……