Hoe warm het was en hoe leuk

Toen ik ‘s avonds mijn overheerlijke friet met vegetarische salade op het terras aan het eten was kon ik gelijk de stroom Nederlanders binnen zien komen. Het was gewoon filevorming van de grijze golf in witte campers! 
 

Ook zaten baas en bazin van Harry op het terras. En Harry was een keffer!! Tegen alles en iedereen en met name tegen andere honden kefte Harry. En er waren veel honden, het leek wel een hondencamping. Ze waren groot, klein, parmantig, nonchalant, sullig, lievig, met trouwe ogen. Maar niet een, gelukkig, kefte als Harry. Helaas voor Harry werd hij door de andere honden genegeerd. Maar niet door baas en bazin, die bleven maar roepen: ‘en nu is het genoeg!!!!’  ‘Harry, ik zeg je dat je NU moet stoppen!!!’ ‘Klaar!!! Harry, ik zeg het nog 1 keer: klaar!!!’ Maar Harry kefte maar door. Helaas, dat wel.

Er kwam een superlange camper aan. Deze stopte en de chauffeur stapte uit om in te schrijven. Hij droeg zo’n spierwit onderhemd en een korte broek. Eigenlijk wel een véél te korte korte broek. Even later ging de bijrijders deur ook open en daar stapte een man uit met ook een spierwit onderhemd. Maar zijn korte broek vond ik niet te kort. Deze man liep naar de zijdeur. Deed deze open. Daarna drukte hij op een knopje en er kwam een trapje langzaam naar beneden. Toen zei de man: ‘kom maar, Fleur’ en daar schreed Fleur de trap af. Fleur was een klein bruin krullen hondje en duidelijk de Koningin van haar twee baasjes. Baasje deed Fleur een riempje om, hield zijn hand met riem ter hoogte van zijn schouder en flaneerde met Fleur over het terras. Hij was duidelijk heel trots op Fleur en hield heel erg veel van haar. 
Harry blafte naar Fleur, maar Fleur keek niet op of om. Ook voor Fleur was Harry geen partij.

Na mijn friet met vegetarische salade, vroegen mijn buren, Mirjam en Martin, of ik nog even gezellig langs kwam. En je weet: gezelligheid en ik zijn 1! Ik pakte mijn stoeltje op en ging buurten.
Mirjam intrigeerde me: ze was de dag ervoor met haar e-bike gevallen: arm uit de kom. Héél veel pijn!! Met ambulance naar het ziekenhuis, daar bleek Martin niet mee naar binnen te mogen: coronamaatregelen….Lastig, vertelde ze, omdat haar schoolfrans nu echt niet voldeed en goed nadenken was even echt niet mogelijk.
Waarom ze mij intrigeerde was omdat ze haar rechterarm nu niet kon en mocht gebruiken. Ik zag mijn voorland!!! Dat is wat mij te wachten staat…Daarover graag een andere keer meer! 

Leuke mensen, dus vanmorgen nog even wat nagepraat en daarna ging ik naar het restaurant om te ontbijten.
Na mijn ontbijt steeg ik weer op mijn stalen (nou ja, eigenlijk aluminium) ros. Het was kwart over 9 of zoiets. 
Ik was vol goede zin. Had rot geslapen….tja, die pokke schouder/nek, maar ook Harry!!!! Harry bleef maar blaffen. Keffen.
Het weer was goed en ik dacht gezien te hebben, dat het een rustige 80 km zouden worden.  
Na zo’n 10 km werd ik ingehaald door een sportieve mannenfietser op fiets met bepakking. Hij zei me gedag en ging voor me rijden. Hij werd gevolgd door een andere mannenfietser, die zei ook gedag, maar bleef naast me fietsen en begon een gezellig gesprek. In het Nederlands. Want welke andere nationaliteit fietst met dit soort bepakking?  
Dit waren Henk en Erik. Henk uit Groenlo, had net zijn fietsenwinkel verkocht en was de stille. De ander, Erik dus, kwam uit Winterswijk, had zijn kledingzaak verkocht en was meer van het praten en vragen stellen. Leuk!! Zij kamperen niet, gaan op hun snelle racefietsjes zo’n 140 km op een dag en slapen in hotelletjes. De vrouw van Henk en zijn schoonzus zijn vanavond in Beaune. De mannen dus ook. Morgen rijden de vrouwen door naar Girona. De mannen ook, alleen zullen ze er op de fiets wel langer over doen dan de dames met de auto. 
Stoere fietsers, dus! Maar!!! zij fietsen niet als het regent. 
We bleven zo’n 25 km samen fietsen, zagen nergens een plek om samen even koffie te drinken. 
Uiteindelijk koos ik voor een andere route, eigenlijk wilde ik ze de mogelijkheid geven met hun clicksysteem even flink door te kachelen. We zeiden elkaar vol warmte gedag. Zo'n ontmoeting vergeet ik niet meer, ik geniet er erg van, ze máken mijn fietstocht.

En het werd maar warmer en warmer. Gelukkig: als je fietst is het minder warm dan als je stil zit. Maar toch...
Na 80 km was ik blij te ontdekken dat de camping inderdaad bestond en dat ie ook nog open was.
Heeeeeel erg verschrikkelijk rustig. Aan de Saône. Ik zit nu op het terras aan de Saône. Zuid-Amerikaanse salsa muziek schalt vrolijk over het water. Het is veel te warm om het op een dansen te zetten. Anders zou ik dat natuurlijk zeker doen!

Hoe doen die Z-Amerikanen dat toch in die warmte?

Morgen gaat de reis naar Beaune en alwéér een verwennerij: naar een B&B in het centrum. Met airco. En wifi. 
Eerst even de 60km in de hitte overbruggen!

Liefs