19.52

Om 19.52 bel ik aan bij mogelijk mijn laatste indoor overnachting op deze trip. De zon schijnt. Ik hoor vogeltjes. Ik zíé vogeltjes. Ik zie heel veel blauwe lucht. Het is héél erg rustig. 
Ik ben aangekomen in Chaumont.

En ik ben geboren in 1952, dus de tijd had niet beter gekund als aankondiging dat het tij gekeerd is!! 

Om elkaar, Astrid en ik, op donderdag of vrijdag te kunnen treffen leek het het beste voor mij om nog een laatste keer de trein te nemen. Naar Chaumont. Ik had vandaag nog om in Dijon te zijn. Ik was onder de indruk van Dijon. Tuurlijk super jammer dat het weer niet meezat, maar Dijon straalt ook rust uit. 
Vond ik. 
Wat ik daar wel verschrikkelijk mis is groen!! Er zijn in de straten geen bomen!
En dan kom ik hier een uur geleden aan en dan weet ik ineens weer wat échte rust is. Ik loop  het station uit en…..stilte.

Omdat er maar 1 trein per dag naar Chaumont gaat waarin de fiets mee kon en deze trein pas ‘s avonds om 18.04 zou vertrekken had ik deze dag Dijon dus nog.
Eerste zorg was uitchecken en alles weer op de fiets laden. En dan wel zo, dat alles goed tegen de regen beschermd was. De fiets kon ik op de cour laten staan, dat was fijn. 
Om kwart voor elf zat ik om de hoek, op het place du theatre aan een Latte Macchiato. Niet de beste, het volgende kopje werd een cappuccino. Ook niet de beste. Maar buiten regende het en hierbinnen zat ik droog en kon ik verder mijn boek lezen. De ober was niet onvriendelijk, maar echt vriendelijk kon ik hem ook niet noemen. En als je zo alleen in een waterige stad bent en je heil ergens binnen zoekt dan is een gewone glimlach sympathiek en fijn. 
De regen hield er even mee op. Ik had uitgerekend dat ik €7,50 moest betalen. Nou ja, krijgt ie €8 bedacht ik. Maar deze niet echt vriendelijke man gaf mij te kennen dat ik hem 8 euro schuldig was. Daar ga ik dan niet over discussiëren, had z’n eigen fooi al berekend. Naar dát café hoefde ik niet meer. 
Het was gelukkig even rustig en droog buiten, ik bewonderde het oude paleis van de hertogen van Bourgondië, nu het museum des Beaux Arts. Groots en mooi. Je zal er toch maar wonen. Daar moet je dan natuurlijk wel een hertog, en voor mij een hertogin, voor zijn. 
Rond 1 uur, je raadt het al, weer plensregen. Ik besloot naar mijn favoriete café op het plein te gaan. Want ja, na drie dagen mag je daar over spreken. Ik ging naar Trinidad. Had er nog niet binnen gezeten, maar dat ging ik nu wel doen, vond het buiten te koud. En zo belandde ik in de jaren 60/70/80. Led Zeppelin, Rolling Stones, Pink Floyd, Bee Gees. Animals en nog veel meer en een aardige jongen. Ik kon weer even droog zitten, iets eten en drinken en mijn boek lezen.

Om 4 uur ging ik mijn fiets halen. Knoop in mijn maag, want kreeg weer het gehannes met fiets in en uit de trein. 
Maar eerst weer wachten. Er was een wachtruimte waar het er wel rustig uitzag. Ik zette mijn fiets neer en ging op een stoel zitten, daar wat meters vandaan. 

Alras viel mij de wandelende man op. Hij wandelde door de wachtruimte. Naar mijn fiets. En wandelde niet meer. Hij stond stil. Hij keek naar mijn fiets. Maar zó alsof ie niet keek. En ik keek naar hem, maar zó alsof ik niet naar hem keek. Ik vertrouwde hem niet. En wist ook dat hij natuurlijk niet veel kon doen. Als ie ook maar een vinger uit zou steken naar mijn fiets zou ik hem op de grond rammen. Ik zou hem in onvervalst Frans vertellen dat hij nú met mij te doen had en dat ie maar beter zo snel mogelijk kon opdonderen. 
Hij wandelde weer de ruimte door. Ik las verder. Tot hij weer bij mijn fiets kwam. Vermoeiende zaak.

Ik stond op en ging met fiets naar de hal, waar het grote bord hing, waarop de aankondiging van welk perron de trein naar Reims zou vertrekken. En tegen 6-en wist ik het: perron D. 
En de trein stond er al. Tijd genoeg om de fietscoupé te vinden. 6 Fietsen konden daar hangen. Wat zou het mij goed uitkomen als ik gewoon naar binnen kon rijden (en dat kón) en mijn fiets zo kon installeren dat ik de plaats in nam van 3 fietsen, zonder dat ik dat tassengedoe zou hebben. Ik kroop tussen fiets en treinwand en ging op een klapstoeltje zitten, mijn fiets omklemmend. Want mijn fiets en ik hebben óók een band! 

Ik zat nét toen er een man met een prachtige rode Santos binnenkwam. Met riemaandrijving, Rohloffnaaf, een échte toerfiets, dus. De man had zelf ook een rood jack aan en keek gespannen in zichzelf. Hij leek zich niet bewust van de situatie om hem heen. Maar dat léék zo. Hij wist duidelijk dat zijn mooie rode Santos moest hangen. Maar ja, híj́ hoefde alleen zijn twee Vaudé tassen af te haken. Hij had geen tent en dergelijke bij zich. 
Buiten ontwaarde ik nóg een Santos, een mooie gele. Met een vrouw met een geel jack. Zij was duidelijk minder in zichzelf, maar nam de situatie in ogenschouw voordat ze met fiets naar binnen reed. “Waarom haal je die tassen eraf?” vroeg ze. (Als er een bepakte Santos binnenkomt weet je zéker dat er een Nederlander bij hoort) Het antwoord was: “omdat de fiets moet hangen” en het antwoord werd gegeven door haar vrouw! niet door haar mán! Ik had het verkeerd gezien. 
De gele vrouw was doortastend. Ze pakte de rode fiets op en haakte ‘m vast. Vervolgens wilde ze hetzelfde met de nog bepakte gele fiets doen, maar dat lukte niet. Ze mompelde: “dan haal ik mijn tassen er ook maar af” en zo gezegd zo gedaan. Ook de gele fiets hing en de dames konden rustig gaan zitten. Die hoefden niet amechtig om hun tweewielers te hangen.

De dames moesten er eerder uit dan ik en bijtijds haalde vrouw geel de fietsen weer van de haken. Beide vrouwen hingen hun tassen weer op de fietsen. En toen hebben we toch nog gepraat. Zij waren treinend op weg naar Strasbourg: 5 verschillende treinen!! Ze zouden om 12 uur op de plaats van bestemming zijn. Daar stond hun auto.

Nee, treinen met fiets in Frankrijk is absoluut geen sinecure!

Maar die pret is ook voor mij over!! Ik krijg zo mijn ontbijt. Daarna fiets ik naar de supermarkt en daarvandaan: en route!!!!