Er even tussenuit

Na een paar bijna fietsloze dagen in de Ardèche zou ik op woensdagmiddag om kwart voor drie van Montélimar naar Amsterdam treinen.
Maar het ging toch niet zo soepel….de avond vóór mijn vertrek kreeg ik een e-mail van de SNCF waarin de annulering van mijn treinreis Montélimar Parijs gewoon even werd meegedeeld.
‘Oh mijn god, hoe kom ik nú in Parijs??’ Was het eerste wat door me heen schoot….Ietwat naïef, zo achteraf, maar dat is dus wat ik dacht.    
Gedrieën doken we op het internet en voor veel geld konden we een andere ticket kopen. Ik bespaar iedereen (inclusief mezelf) het hele verhaal, maar even rustig nadenken deed ik niet echt. 

Uiteindelijk kwam ik natuurlijk gewoon per trein in Parijs. Eerst met een ‘gewone’ trein naar Lyon. Daarna een TGV. 
Om 17 uur was ik op het station Gare de Lyon en om 19.25 zou de Thalys naar Amsterdam van Gare du Nord vertrekken. Twee en een half uur de tijd, dus ging ik rustig lopen van het ene station naar het andere. Ik had praktisch geen bagage, dus geen gesjouw. Etalages kijken, mensen kijken, Parijs kijken.  
Op een gegeven moment zag ik links van mij een hele dikke vette zwarte rookwolk. Ik zag ‘m, ik was wel verbaasd dat er midden in Parijs blijkbaar zo’n gore fabriek stond. Ik hoorde wel loeiende sirenes maar die hoor je in elke stad.      
Ik kwam langs de Bataclan en moest denken aan de aanslagen van 2015.     
En toen ik op Gare du Nord was kreeg ik een appje met het nieuws van de grote gasexplosie in Parijs. Nu pas geleden. Het was helemaal geen fabriek in het centrum van de stad maar een vreselijke explosie. 

Op mijn wandeling gebeurde er iets hartverwarmends.
Ik moest een brede, drukke, boulevard oversteken. Samen met vele anderen wachtte ik tot het voetgangerslicht op groen zou springen. Er kwam ook een oude vrouw aan. Ze liep met een stok, een beetje krom en ze schuifelde langzaam vooruit. ‘Die brede boulevard en ze komt zo langzaam vooruit’ bedacht ik zorgelijk.   
Het licht werd groen en de voetgangers zetten zich in beweging. En zoals dat in een grote stad betaamt: met grote passen en met een flinke vaart stak men over. Maar natuurlijk niet deze mevrouw. Misschien deed ze dat 20 jaar geleden ook wel, niet bedenkend dat dat vanzelfsprekende op een gegeven moment niet meer vanzelfsprekend zal zijn. Met steun van haar stok schuifelde ze vooruit. Ik liep wat langzamer dan de grote groep, ik wilde niet dat ze zich helemaal eenzaam zou voelen op deze lange oversteek. Toen ik aan de overkant was was zij net over de helft. En ik dacht letterlijk: ‘ik ga niet verder vóórdat zij veilig over is!’ Ik zag een fietser aankomen die, heel stads, geen oog leek te hebben voor het écht langzame verkeer. Ik keek naar hem en voelde dat ik een sprint zou trekken als hij te dicht bij haar zou komen. Hij mocht haar natuurlijk niet raken, maar hij mocht haar ook niet bang maken. Dat gebeurde niet. Maar ik bleef op scherp staan. Als het snelle verkeer groen licht zou krijgen en nemen en zij nog zo snel mogelijk schuifelend aan het oversteken was zou ik er vóór springen.   
 

Maar ze redde het. En ik kon door. En toen hoorde ik haar iets zeggen. En toen nog iets. Ze zei: ‘Merci beaucoup’ en daarvóór had ze gezegd: “Merci Madame’     
En dat ontroerde me. Echt. Ik wist niet dat ze gezien had dat ik voor haar nog even stond te wachten.     
Het is mooi dat mensen elkaar zo’n goed gevoel kunnen geven. Daar hoef je bijna niets voor te doen, maar ik draag dit gevoel nu echt bij me. En zij misschien ook wel.

Op Gare du Nord was het natuurlijk druk. Maar wat anders was dan andere keren: ik kon een kwartier van te voren al in de trein. Ik had het mezelf héél lux gemaakt: ik zat eerste klas, en tegenwoordig heb je ook een Super Eerste Klas, dan krijg je te eten en te drinken. En die had ik gekozen.     
Zo’n echte heer bediende, hij maakte van zijn beroep iets moois. Maakte van die grapjes, die kúnnen en die leuk zijn. Ook waarschuwde hij me héél serieus toen ik bij mijn eten een Leffe Blonde bestelde. Hij zei (in het Nederlands) : “ik wil u waarschuwen, want weinig mensen zijn zich ervan bewust, maar door de snelheid van de trein komt alcohol sneller aan. Net als in een vliegtuig. Bijna niemand weet dit! Dus het is verstandig als u niet te snel drinkt” Ik knikte dankbaar. Vond het eigenlijk wel grappig, zo’n keurige bezorgde meneer, die deze losbandige vrouw (bier drinken in de Thalys aiaiai) de gevaren van het reizen wilde laten weten.

Kwart voor 11 ‘s avonds en ik kwam aan in Amsterdam. En omdat ik over 6 dagen weer terug zou treinen was het anders om terug te komen. Ik kom terug voor het buurtfeest op zaterdag. En dan vieren we ook nog de 13e verjaardag van kleindochter Marlou op zondag. Maar dinsdag stap ik weer in de Thalys want ik ben nog niet klaar met fietsen!!