Weer terug naar Pradons

Het voelt gewoon alsof de dagen voorbijglijden. Eigenlijk net als de weg onder mijn fietsbanden. 
En het was dus ook zo maar weer dinsdag 27 juni. Het was hartstikke leuk even thuis te zijn. Het buurtfeest was een succes, we hebben bij de nabespreking van maandag om 10 uur besloten de traditie voort te zetten, of eerder er een traditie van te maken: jaarlijks een buurtfeest.

En op 27 juni ging ik weer naar het zuiden. Om half 11 ‘s morgens liep ik naar CS, de Thalys zou vertrekken om 11.11uur. Maar dat lukte niet. Om 11.10uur sukkelde de trein binnen. Dus dat de trein 20 minuten te laat vertrok zal niemand verbazen. Wat me wel verbaasde was dat ik op een gegeven moment een mail van Thalys kreeg waarin stond dat we vertraging hadden omdat er teveel passagiers in Amsterdam waren. Tja….in mijn beleving waren ze gewoon te laat binnengekomen. En wat is dat: te veel passagiers????

Maar het was een relaxte rit naar Parijs.    
In Parijs de onvermijdelijke overstap. Omdat ik nu wel bagage had (had bijv een nieuw matje gekocht) kon ik niet gaan lopen. Ik nam de trein, 1 tussenstop.    
Ik had een kaartje en bij het derde poortje werkte het kaartje. Spoor 44.   
De trein was niet eens overdreven vol.    
Maar toen we weer uit de catacomben wilden kwam een probleem om de hoek kijken: de mensen met een los kaartje, van die ouderwetse types, konden bij de uitgang die ik gekozen had niet door de poortjes. Ze reageerden niet op onze kaartjes. Maar ook in Parijs is daar een oplossing voor: aanmensenmetabonnementkleven. Dus dat deden we en masse. Mijn tas kon niet meer mee, maar die kon ik onder het poortje door schuiven.   
En dit was nog niet alles wat ik beleefde.    
Inmiddels ken ik het Franse systeem op de stations: eerst moet je afwachten in welke hal je trein binnenkomt, die kennis verschijnt op de borden, en vervolgens sta je met heel veel mensen te kijken naar het hele grote bord, want dan krijg je op een gegeven moment te zien op welk spoor je trein staat. Wij zijn gewend dat dat al vér van te voren bekend is, een enkele wijziging daargelaten, maar in Frankrijk (en er zijn meerdere landen, die dat systeem hebben) wacht je met z’n allen bij het bord. En kijk je óp het bord. En wij, reizigers die trein 6195 moesten hebben, moesten er heel heel lang staan. Veel langer dan een uur, want je staat er natuurlijk al ruim van te voren, en mijn trein had uiteindelijk 1 uur en 10 min vertraging.
 Zo nu en dan snelden andere reizigers weg van het bord: de aankondiging van het spoor van hún trein was gegeven, zij konden ergens instappen.    
Maar wij niet. Velen zaten op hun stevige koffers, maar ik had zo’n dun weekendtasje en als ik daar op was gaan zitten, een toer op zich, had ik me bij de vermelding van mijn spoor daar midden tussen al die haastende mensen in verschillende standen moeten rollen om overeind te komen.    
En dat vind ik niet leuk voor mezelf, sterker nog: ik vind het gênant.     
Ik ben dus niet op mijn tas gaan zitten.     
Uiteindelijk ben ik bij een sushi-bar, met zicht op het bord, op een stoel gaan zitten.   
En ik werd niet gedwongen sushi te bestellen.   
Maar eindelijk was het zover!!! We konden naar spoor 21. Daar stond onze TGV.
    
In Montélimar wachtte ik van half 10 tot 10 over 10 op de bus. Overzichtelijk, want er zouden twee bussen komen, de eerste, naar Aubenas, om 5 over 10.
Mijn bus kwam precies om 22.10uur aanrijden….beetje te laat, hè jongens?!     
En toen werkte het pinbetaalding in de bus ook nog niet direct.          
Kortom, we kwamen te laat in Pradons, maar mijn fantastische vrienden wisten hoe ze me blij konden maken: ze hadden samen geduldig staan wachten. Ik wás er weer!!! We omhelsden elkaar innig.    
Uhhh, hoe lang was ik weggeweest? Oh ja, 6 dagen. Het voelde alsof ik op kamp was geweest en pappa en mamma kwamen me ophalen, nieuwsgierig naar mijn belevenissen.

Dat was voorlopig mijn laatste reis met het openbaar vervoer.