En daar gaan we weer!

Woensdag herschikking van de spullen. Én een leuke fietstocht van zo’n 50 km met P&G.     
Gerda op de elektrische en ik op haar veel te kleine fietsje. 

En donderdag weer verder. Dag, lieve vriendjes!!!    
Het plan: Saint Hippolyte du fort. 100 km verder. En zo mooi, deze tocht! Rondom mij alles dor en ruig en rotsachtig, ik geniet hiervan.      
De camping had een terras. En bier. Dus, als echte ontkennende alcoholist (of laat ik zeggen: aankomende alcoholist) had ik me voorgenomen nou eens géén biertje te nemen en als echte genieter besloot ik tóch een biertje te nemen: het wás er!!!     
Nadat ik al mijn installatie-handelingen had verricht wilde ik naar het terras lopen toen ik aangesproken werd door de andere fietser van de camping. Ik had hem gezien toen hij zijn tentje aan het opzetten was verderop op de camping.
Hij stelde de gebruikelijke vraag: ‘welke route fiets jij?’ En zo waren we in gesprek en besloten we ons gesprek op het terras voort te zetten. We dronken beiden twee biertjes, kletsten gezellig. Hij was nu op de terugweg en fietste van zuid naar noord, hij was op bezoek geweest bij de Spaanse schoonouders van zijn zoon.    
Hij zei nog dat hij qua weer zo’n geluk had. Nooit in de regen hoeven fietsen. Wel eens ‘s nachts een beetje regen gehad, maar dat was het.      
Deze uitspraak moet het gedaan hebben: die nacht brak de hemel open. Donder, bliksem, hozen. Niet echt lekker slapen en de volgende ochtend in de plensregen de kletsnatte tent inpakken. En zelf kletsnat worden.  
Frits en ik woven elkaar kletsnat vaarwel. Hij had een felgele regenjas aan en ik mijn oranje/rode.
Het is gewoon niet fijn, dalen over een natte weg met plassen en losse steentjes en met een bril, die beslaat en die constant seiknat wordt. Dus regelmatig stoppen omdat ik geen hand voor ogen zag. 
Maar na anderhalf uur was het alleen nog wat mottig aan het regenen.     
Weet je, zo’n regenbui is echt balen, maar daarná!!! Ik word dan zo rustig gelukkig. En ook wel een beetje lawaaierig. Ik ga dan zingen, heel hard. Maar daar heeft niemand last van. En dat maakt het nog fijner.

Onderweg zie ik niet heel veel mensen, maar áls we elkaar zien zeggen we elkaar gedag. Altijd vriendelijk. Doet goed!   

En zo fietste ík Pézenas binnen. Eigenlijk te groot en te druk als je die plaats in komt fietsen, maar ik wist wat me te wachten stond: een hele sympathieke camping municipal, met een poort die leidt naar een klein steegje, dat leidt naar het centrum van dit super mooie oude plaatsje. Ik kreeg  op de camping een plek toegewezen, nr 23, véél te groot voor mijn tentje, maar de camping was niet vol, dus daar had ik vrede mee.   
De eerste keer dat ik hier kwam was de camping wel vol en een Schot, ook met de fiets, bood me aan zijn plekje te delen, dat was nr 24. Er was die keer feest in Pézenas, we zijn er toen samen naar toe geweest en hebben de volgende twee dagen samen opgetrokken. Daarna hebben we nog een tijdje contact gehad.
Maar dat is alweer een tijd geleden.    
Er was nu geen feest, maar Pézenas is een super mooi en leuk dorp. Ook zonder feest was ik zo aan het genieten!!!

Het wordt in dit zuiden een stuk vroeger donker dan in Nederland en het was dan ook al aardig donker aan het worden toen ik met code 2606A de poort naar de camping opende. Ik kon lekker gaan slapen.
De volgende morgen…..      

Ja, de volgende morgen….        
jullie weten dat ik een zeer diervriendelijk persoon ben. Maar als je tent compleet onder gescheten is door de duiven verliest die diervriendelijkheid zijn waarde. Ik haatte die morgen duiven met hun gigantische grote duivenpoep. 
Op mijn tent.     
Vuilakken.   
Smeerkezen!    
Ik heb de tent met wat papier en water schoon proberen te maken en later bij Leclerc heb ik zowaar een schoonmaakdoekje gekocht om de tent een betere en efficiëntere schoonmaakbeurt te kunnen geven. 
Ik heb namelijk het idee dat die duivenstront er in gaat vreten.     
Stomme rot beesten.

Maar natuurlijk liet ik mijn plezier niet vergallen! Ik zou die dag bij Daan aankomen in Roquebrun. Daar had ik heel veel zin in.  
Ik had de route in mijn telefoon gezet, het was zo’n 45 km, dus niet te ver.   
Ik keek er naar uit haar dorp binnen te fietsen en gezellig een avond met haar door te brengen!!     
Maar toch….zoals ik het me voorstelde, die victorie, zo dat dorp infietsen, haar te ontmoeten bij het café l’Enfant terrible, die heeft niet plaatsgevonden.
Het liep anders.

Dat ga ik jullie natuurlijk nog uit de doeken doen!!    
Later.