Als je op fietsreis gaat neem je mee…

‘s Morgens eerst naar het dorp voor een koffie mét croissant. En er was ook nog markt! De ware toeriste komt dan in me boven. Ik kijk en ruik en eventueel proef de producten van de streek. Ik bewonder de kleding en mijn oog wordt natuurlijk getrokken naar de vele verschillende miels, dat heeft alles te maken met het feit dat kleinzoon Miel Miel heet.   
Kopje koffie op het terras, maar het zal toch niet?? Ja, regen! Zoals mijn weer-app al aangaf. Had mijn tent al vies en wel opgeborgen en de fietstassen met de spullen goed afgesloten. Dus ging ik maar binnen zitten, dan maar even geen mensen en interacties op de markt bekijken. Tant pis.      
 

Om elf uur reed ik weer weg. Het was droog. Ik mocht nog even de Leclerc in. Wat houd ik toch van die gigantische winkels. En natuurlijk ben ik er ook wel een beetje tegen. Ze verdrijven de kleine winkeltjes. Tja, maar een mens moet niet te principieel zijn, dat maakt star.

Zo’n stad uitrijden is een zwak punt van me. Ik fiets dan tussen het echte snelverkeer. Soms, zoals dit keer, is er een ruime strook rechts van de weg. En dan soms staat er dan ook nog een fietsje in getekend of heeft deze strook een groene kleur.    
Maar wees op je hoede!! Meestal stoppen deze ‘veilige fietsstroken’ abrupt en onaangekondigd. Ineens moet je dan de autoweg op en met een beetje pech moet je ook nog een hoge stoeprand af.    
En ziedaar een rustige weg naar rechts!!! Die nam ik en kreeg zo de gelegenheid op mijn telefoon te kijken naar de kaart.  
Prima afslag en zo kon ik met meer rust rijden en zelfs nog lieflijk een geitenyoghurt-banaan pauze nemen op een picknickplek.    
Ik denk dat het daar, ongemerkt natuurlijk want zo gaat dat, gebeurd is.    
Vlak na mijn picknickje zag ik een weggetje rechtsaf: een fietsvariatie naar het volgende plaatsje. Dat leek me wel wat: een fietsvariatie! Ik sloeg rechtsaf. Amai Amai!! zoals mijn goede Vlaamse vriend Johan zou zeggen. Hoe bedoel je..fietspad..? Het eerste stuk ging nog wel. Toen hield het asfalt op en werd het een pad vol kuilen en stenen. En dat leek maar niet op te houden. Moest zelfs een weiland door. Eindelijk verlossing: het dorp was bereikt!   
Hierna leek het wel of de tegenwind zó sterk was dat zelfs mijn elektrische vriend er moeite mee had. Maar we zetten door. Op de T-splitsing D33-D33E moest ik even stoppen. Naar links of naar rechts? Naar links. Ik stap op en wil oversteken, maar kan niet sturen….

Weet je waarom niet? Platte band!!! Compleet plat!!!! Klein gelukje bij een ongeluk: het was de voorband.
10.000-en kilometers bepakt gefietst op eigen fietsen. Europa, Azië, Afrika en niet 1x een lekke band. En nu, nieuwe fiets, goeie banden (Frits en ik hebben zelfs nog de banden laatst bewonderd) en lek!!!!      
Daar stond ik. In the middle of nowhere.    
In zo’n situatie weet je in ieder geval om te beginnen wat je moet doen: alle bagage eraf. En in mijn geval behalve dat ook nog: Daan bellen. Ze vroeg waar ik precies was en werd er ook niet wijzer van toen ik het over deze T-splitsing had. Deelde daarom mijn lokatie (via Whatsapp) en ze liet me weten dat ze er met een half uur á een uur zou zijn.        

Ik pakte m’n bandenplakspullen en zocht m’n pompje. Waar was nou mijn pompje???? Nergens!! Ik had helemaal geen pompje bij me 😱. IK HAD HELEMAAL GEEN POMPJE BIJ ME!!!!!    Hoe onnadenkend kun je zijn als je op fietsvakantie gaat? Zó onnadenkend, dus.    Daan gebeld, zij kon een pomp lenen bij de buren. Voor straks als ik er was.     
Ik ben maar begonnen met de fiets op z’n kop te zetten en de binnenband uit de buitenband te halen. Daarna ben ik de buitenband gaan inspecteren. Ik kwam 2 venijnige dorentjes tegen. Die ben ik uit de buitenband gaan peuteren. De ene was ietsje langer dan de andere, maar het voelde niet alsof hij door de buitenband kwam. Toen inspectie binnenband. En ja, ik zag een klein gaatje. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat dat hele kleine gaatje die band zo compleet leeg kon laten lopen. Maar een plakkertje erop kan geen kwaad.    
Was wel blij dat ik in ieder geval wel plakspullen bij me had. 
Terwijl ik aan het plakken was stopte er een autootje. De eerste auto die stopte terwijl er al tientallen langsgekomen waren. Een mevrouw met nog twee tanden, rijdend in een Smart, vroeg of ze kon helpen. Zo aardig. Ik bedankte haar, zei dat een vriendin me kwam halen.    
De band geplakt. Hoopte ik. Toen kwam Daan en doortastend kregen we de fiets en de bagage in de auto. Terwijl we daarmee bezig waren stopte er weer een auto. Met een jonge vrouw en een jonge man. Zij sprak goed Engels, ze wilden zéker helpen, maar we konden haar ervan overtuigen dat het nu goed ging en dat we alleen een fietspompje moesten kopen. Ze vertelde ons dat er een SuperU vlakbij was. Daar heb ik een pompje gekocht.   
Toen naar Roquebrun. Wát een rotweg om te fietsen. Zag ik. Wat dát betreft kwam het wel goed uit dat we met de auto gingen.
Maar het voelde tóch stom en jammer. Dat snappen jullie wel.

De geleende fietspomp was een hele goeie. Met meting van Bar erop.    
Ik ben natuurlijk gaan pompen. Tot 3 Bar (moest naar 4 Bar). Eerst maar eens kijken of het echt om dat kleine gaatje gaat.     
Vele malen naar de fiets gelopen en de band bleef hard! 

En zondagmorgen ook nog. Beide banden goed opgepompt, de fiets weer bepakt, nog samen een kopje koffie bij l’Enfant terrible en ik ben vertrokken.      
Was superleuk om even bij Daan op haar prachtige plekje in dat mooie dorpje geweest te zijn.

En de band heeft het gehouden!  
Gisteren ongeveer 70 km een fietsroute gereden. Van Vieussan naar Mazamet. De Voie Verte Passa Païs. ‘Wat staat me nu te wachten????’ vroeg ik me af. ‘Is dit een route met een goed wegdek?’ Verschillende malen gestopt om goed te voelen aan de band. De tocht was redelijk bar en boos, omdat ik nogal wat regen had (niet te erg, maar wel nat) en over natte zand- en bospaden fietste. Doel was de camping in Mazanet, ongeveer 73km van Roquefort.    
Dan voelt het tóch wat unheimisch als er een overwoekerd hek voor m’n neus dicht is, met ASCI (camping) stickers van 2009 tm 2019 op de kant geplakt. De camping bestond niet meer.    En het regende. Nou, toen was de beslissing snel genomen: ik fietste nog zo’n 19 km verder naar Castres, daar waren een paar hotelletjes.    
Ik boekte Hotel Rivière. In het centrum.

Toen ik in Castres bij het hotel aan kwam zag ik hoe mijn fiets en ikzelf ónder de modder zaten. Maar het was inmiddels droog, de accu had het weer gehouden en ik voelde een lichte verliefdheid opkomen: op Castres en op dit super hotelletje!

Dus voor twee nachten geboekt.     
Wát een belevenissen toch allemaal!!