Jan de Fransman, nog een parel

Het lijkt gewoon niet echt. 
Ik zit hier op een camping met enkele andere mensen zo te horen en enkelen ook te zien.  
Om me heen zie ik heel veel grote caravans met voortent, op dit moment onbewoond. Ik vermoed dat het in het weekend hier een levendig gebeuren is, vandaar natuurlijk dat de bar momenteel alleen in het weekend open is.  
Terwijl ik hier op mijn stoeltje bij m’n tent zit en ik alleen de tsjilpende vogels hoor en een klein meisje hoor spelen, met commentaar van een zware mannenstem, zie ik links van mij een stel naar de toilethokken schuifelen. Ze zien er niet echt heel oud uit, maar ze schuifelen wel heel oud. Ze hebben identieke badjassen aan. Keurige badjassen, die net over de knieën reiken. De blote benen lijken zich graag te laten zien. Haar badjes is zacht roze en die van hem zacht blauw. Ze praten niet. Ze schuifelen alleen.  
Het lijkt net niet echt.

Zoals jullie begrijpen staat de tent weer, hij is ook weer ingericht, en ik ben weer ergens anders. Een kilometer of 90 verder getrokken.  
Het was echt een aandoenlijke kneuterigheid op de camping van Jan. Velen trokken weg, de escargots waren op, maar dat betekende ook dat er afscheid werd genomen van elkaar. Piet Hein kwam me gedag zeggen. En Bert ook. En iemand van wie ik de naam niet weet. En ik ging naar de linkerburen, de Nederlanders met het droogrekje, zij waren ook aan het inpakken om te vertrekken. Ik ging nog even bij de Engelsen met hun 3 honden langs, mijn rechterburen. Ik ging nog even dag zeggen bij het oudere echtpaar, dat trots nog in een tent sliep, de tent en tafeltje en stoeltjes en zo vervoerden ze, heel ouderwets vonden ze en dat is denk ik ook wel zo, in een wit klein aanhangwagentje. Ze gingen nu naar de Vogezen en vervolgens naar de Jura.

Maar ik wist dat het afscheidnemen van Jan het langst zou gaan duren. Dat had ik helemaal ingecalculeerd. En het duurde drie kwartier. Hij had weer heel veel te vertellen. Ik ook, hoor, maar dat weten jullie wel. Hechtingsangst, bindingsangst, een baby die binnen een uur de gezichtsuitdrukking van een moeder leert kennen. Het verdrag van Versailles. De gevolgen van ‘14-‘18. Rusland, dat bang is voor de macht van de NAVO. Over hemzelf dat hij er van overtuigd is dat hij de 80 niet haalt (hij is 76). En meer, maar dat is misschien toch wat te privé.
Hij heeft me 3x verteld hoe mooi ik ben en enkelen van jullie weten dat ik er net van overtuigd was geworden dat ik lelijk ben. Dan ga je toch denken: ‘wie heeft er nou gelijk?’ 
Jan zei dat ik best nog een nacht zou kunnen blijven, maar dat ging natuurlijk niet gebeuren.     
Als ik op de terugweg weer kom gaan we lekker salade eten met een glas witte wijn of, in mijn geval, met een biertje.   

Ik fietste weg, hij stak een hand op om me uit te zwaaien.

Het was heel erg warm, vandaag. Nog niet té, maar wel heel erg. 
En ik kreeg dorst. M’n bidon was leeg. En dit was voor het eerst deze trip, dat mijn water op was en ik meer water wilde.   
Ik zag een trots spits kerktorentje en dat betekende : een dorpje. Alles dicht, dat verwachtte ik ook wel. Maar vorig jaar zei iemand dat er bij de kerk altijd Eau Potable (drinkwater) is, maar ik had al eerder gemerkt dat dat niet waar is. Maar hopelijk hier wel. Drie kanten van de kerk boden geen drinkwater. En toen zag ik vlak bij de kerk, op de T-splitsing een oude man op een stoel zitten. Zijn stok naast hem en hij leek gewoon te zitten en te kijken en verder niets.   
In mijn beste frans zei ik deze meneer gedag en vroeg ik hem of hij wist waar ik drinkwater kon vinden. Hij stak zijn vinger op, stond op met gebruik van de stok en zei me hem te volgen. We staken samen over. Er kwam een auto aan, maar de bestuurder liet ons voorgaan: de oude man met stok en de wat minder oude vrouw met logge vriend. De man opende de deur van het huis aan de overkant en ging naar binnen. Hij liet de deur openstaan. Ik zette mijn fiets op de standaard, pakte mijn bidon en ging in de deuropening staan. Zo stond ik in de keuken. ‘Meneer, ik heb hier een fles’ zei ik. Maar hij opende de ijskast, pakte een grote 2 literfles met water en gaf mij deze. Ik wilde mijn bidon vullen, maar het was duidelijk: de fles was voor mij!!
Het water was zo lekker. Ongeveer een uur later was ik op de camping en de fles was al bijna leeg.  
Wat ik kon denken was: ‘dit is een franse Jan! Ook al zo aardig!’

Weet je, dit soort kleine (of grote) gebaartjes doen zo veel! Dit zijn die pareltjes, waar Anna het vorig jaar over had. Die maken je dag! En al die pareltjes aan elkaar geregen….

Ja, zo zit ik op mijn stoeltje naast mijn tent…