De eerste échte fietsdag, 21 juli

Woensdag                Londerzeel                   86km

Om half 9 op de fiets, met de vraag: ‘waar zal mijn eerste kopje koffie zijn?’ 
Die vraag werd 1,2 km verder beantwoord: AH, met Starbucks gekoelde Latte in de koelkast. Daarbij al klaargemaakt müslibolletje met kaas!! Heerlijk ontbijt. De lokatie, een bushokje, maakte het genot helemaal optimaal.

Ik maak natuurlijk, en gelukkig, niet veel mee op de fiets. Maar alles wát ik meemaak of denk mee te maken is gelijk uitvergroot. 

Mijn eerste echte stop was op een terras. Ik kwam daar aan om 5 voor 11 en ze zouden om 11 uur open gaan. Ik zette mijn fiets onder een boom, naast het terras. Bij het terras zelf hingen borden waarop stond: “geen fietsen op het terras” en “geen fietsen tegen de schutting” Duidelijk, maar Braafje had haar fiets gelukkig ook niet op het terras gezet.

De latte was heerlijk! Ik mijmerde nog wat en ging vervolgens naar binnen (mét mondkapje, dat moet in B) om te plassen, water te tappen en af te rekenen.      
Toen ik weer buiten kwam stonden er 5 wielrenfietsen tegen de schutting aan terraskant en 1 stond overdwars op het terras. Onmiddellijk begon (let wel: begón) ik me te ergeren!! ‘Er wordt toch gevraagd je fiets níét….enz’ en ‘zie je, nou moet ík omlopen!’ OMLOPEN!!!!! Waar héb ik het over???? Lil, doe normaal!!! Het komt natuurlijk ook omdat ik wel een aversie tegen wielrenners (in het algemeen) heb opgebouwd. Ze doen vaak érg superieur! Komen met zo’n ploeg aangesjeesd en meestal gaan ze nauwelijks aan de kant, ze schreeuwen onverstaanbaar maar wel hard en geven de gewone fietsers weinig ruimte…helaas. 

Mijn middagstop was in Mechelen. Daar reed ik op een terrasje af, waar zo’n 5 wegen op uit kwamen. Het was warm en ik wilde echt niet in de zon zitten maar wel iets koels drinken. Er was nog 1 tafel onder een parasol en daar ging iemand zitten, die nét iets eerder aankwam. Ik keek nog even om de hoek, nee hoor, geen andere schaduwrijke plek. Er stond bij mijn eerste keus tafel al iemand de bestelling op te nemen: 1 cola. Hierna vroeg ik aan de jongen, die daar dus lekker in de schaduw in zijn wielrenpakje zat, of ik er bij mocht zitten. Ik zei ook nog gauw:”ik zal niet praten” Hij wist natuurlijk niet dat dat heel wat betekent voor mij!  Ik mocht er bij zitten. En wij gingen beiden van alles en nog wat doen op onze telefoons. En ik maar wachten tot zijn cola kwam, dan kon ik ook bestellen. Maar de cola kwam maar niet. En toen ging ik tóch praten:”misschien moeten ze jouw cola nog bij de supermarkt halen” “Ja, dat duurt wel heel erg lang!” En toen gingen we praten. Zóveel onderwerpen. Al direct bleek dat we beiden uit Amsterdam komen. Hij werkt 3 maanden in Brussel en door de Nationale Feestdag was hij vrij. Na een uur vele onderwerpen uitgekauwd te hebben gingen we ieder ons weegs. Hij betaalde voor mij en omdat hij bij Squash City vaak squasht en ik daar andere sportieve dingen doe zeiden we bij het afscheid in koor: “Tot bij Squash City!!”

Totaal 132 km