Het vergeten cliffhangertje

Peter heeft heel goed meegelezen en weet nog dat ik vertelde dat er hier, in Juignac, bij mijn zangworkshop, nóg een toeval was!

Die eerste middag ging ik in de zon vóór het huis zitten. Daar zaten nog drie vrouwen. Te lezen, te babbelen en te genieten van de zon en de rust en het uitzicht.  
Tijd voor mij om te vragen hoe zij hier terecht waren gekomen. Zij bleken ‘met elkaar’ gekomen te zijn, twee vrouwen zijn zussen, een van de zussen is getrouwd, haar man is er ook als schilder, en de andere vrouw is een vriendin. Ze zitten gedrieën op een koor, ze wonen dus bij elkaar in de buurt in De Peel en doen heel veel samen.   
En toen ik, wie was ik? Waar woon ik? Wat doe ik? Zit ik ook op een koor?

En toen vertelde ik dat ik in het centrum van Amsterdam woon. Ik vertelde dat ik zelf een koor had opgericht. Een koor waarop allemaal mensen uit de buurt zitten. En ik wilde net vertellen van het koortje waar ik op zat, 1 keer per twee weken op vrijdagmorgen op de boot bij buren wat boten verder. En dat dat koortje niet meer door kan gaan omdat het niet goed gaat met de vrouw van het stel.   
Maar voordat ik dat kon gaan vertellen hoorde ik de dames iets zeggen over een koortje en hoorde ik de naam van de man van de zieke vrouw vallen. Ik keek verdwaasd en verbaasd. Dat mijn vroegere collega Erik hier opdoemde was nou toch wel voldoende en nu leek het er erg op dat er nóg een toevalligheid was, dat zij nl de mensen van mijn koortje kennen. 
“Kennen jullie …… en ………???????”   
Ja, die kennen ze. Ze hebben hun ontmoet 2 jaar geleden ergens in Frankrijk. En toen hoorden ze waar ze woonden en van dat koortje bij hen op de boot.

   
Ze schrokken wel toen ze hoorden van de ziekte van haar. 
Dat ís ook om van te schrikken. Het is zo snel gegaan!