Kan ik dat wel?

Gisteren weer serieus gaan denken over mijn vervolg tripje. Morgen weer op pad!  
Ik ging de route, die ik thuis had uitgestippeld, weer even doornemen…. De angst sloeg mij om het hart: - Hoe heb ik in VREDESNAAM kunnen denken dat ik dat kan???? De tweede fietsdag, zondag, wordt véél te zwaar!!! Dat kán ik helemaal niet!! Waarom dacht ik toen dat ik dat zou kunnen???? -

Ik dacht dat natuurlijk ook omdat, door het eten van de eiwitten en het klimmen klimmen klimmen, mijn spieren ál sterker zouden worden. En omdat ik elke dag een scoop eiwitten eet zal  het gewicht van de bagage verminderen. Ik dacht natuurlijk dat ik een echte Hulk zal zijn. Dat geen berg me meer zal deren. 
Dat moet ik gedacht hebben.

En zie mij nou!! 

Ik probeerde mezelf nog gerust te stellen: ‘joh, dat kun je nog bekijken’ Maar ik ben natuurlijk niet helemáál gek. Natúúrlijk word ik midden in de nacht wakker en breekt het zweet me uit.   
En zo lag ik vannacht om 4 uur de route nog es door te nemen. En opties als ‘stukje met de trein’ (kan niet) en ‘eerst naar een rivier fietsen’ (dat worden te veel kilometers) nam ik door.  
Nee, die bergen moet ik over.   
Onvoorstelbaar, maar toen ik anderhalf uur later mijn telefoon teleurgesteld weglegde, ben ik weer in slaap gevallen.

En vanmiddag, na de Generale Zang Repetitie en na de lunch, die volgde, ben ik mijn bagage gaan schiften. Annemieke kan natuurlijk spullen van mij meenemen, dát is mooi! Wat geef ik mee? Wat moet ik bij me hebben?  
Het blijft in ieder geval wel warm, dus er kunnen wat kleren mee met Annemieke.

Losse tasjes en zakjes tezamen in een tas en nu lijkt het wel of ik de helft van mijn spullen aan Annemieke meegeef.  
En het lijkt er ook op dat ik het ook wel weer spannend vind.

Vanavond de Bonte Avond. Optreden van ons, tentoonstelling van de schilderijen en tekeningen en als klapstuk: dansen!!! Het wordt me een dolle boel!!!