De hijgende vrouw, het glijdend hert en nog veel meer

Om half 7 vanmorgen kroop ik uit mijn tentje en kijk: ik had een buurman gekregen gisterenavond. Hij kwam ook net zijn tentje uit, we keken elkaar aan en ik dacht: een pareltje!!! 
Misschien dacht hij dat ook wel toen hij naar mij keek. Zijn blondachtig/grijze haren stonden wild alle kanten op. Hij had een fietsbroek aan en, het moet gezegd, een prettig lichaam om naar te kijken. Ik zou zeggen: ergens in de 60, met het bewijs dat je dan ook een pareltje kunt zijn. We wensten elkaar ‘bonjour’ en beiden glimlachten we. Ik ging natuurlijk over tot de orde van de dag, tent leeg, alles weer in de tassen en ik voelde me werkelijk ‘ochtend koket’ met die dwepende ogen, die elke handeling van mij in zich opnamen, in mijn rug.

Toen ging ik heupwiegend (niet echt, maar het klinkt zo leuk) naar het eenvoudige sanitairgebouwtje, waar ik gewoon die dingen deed, die je ‘s morgens doet: Tanden poetsen, nachtbitje tegen tandenknarsen afspoelen, beetje wassen en me insmeren met zonnebrand. Oh ja, en m’n haar een beetje fatsoeneren, maar dat wat wilde vind ik niet erg. 
Ik kwam het gebouwtje uit en vanuit mijn linker ooghoek keek ik. En toen nog eens. Want waar was mijn parel gebleven?? Er stond nu een oudere man met een afritsbroek (dat zijn dus nou niet de broeken, waar je mij mee kunt verleiden) met het haar strak achterovergekamd en dan in een staartje bijeengehouden. Op z’n hoofd, o god, een flitsende spiegel zonnebril. Mijn parel was verdwenen. Wel een opluchting: ik kon weer gewoon doen.

Toen alles ingepakt was en mijn fiets correct beladen ben ik bij de picknicktafel gaan zitten. Om half 9 zou het receptiehuisje weer even open zijn en kon ik nog even een koffie scoren. Zo zat ik aan de picknicktafel en de former parel liep er langzaam naar toe, keek naar me, liep door en bleef bij het huisje wachten. ‘Afritsbroek en niet doortastend’ Kansloos!!!! 
 

Om 10 voor 9 fietste ik mijn favoriete camping af. Afritsbroek en ik hadden elkaar zelfs nog een ‘au revoir’ toegemompeld. Maar persoonlijk acht ik die kans erg klein en niet perse gewenst. 

En toen was ik dus op stap. Uiteindelijk werden het 86,4 km. En op 86,4 km kan er veel gebeuren. En er gebeurde ook veel. Ik ga het allemaal vertellen, dus ga er maar even goed voor zitten.

Misschien een uur nadat ik vertrokken was, het zo mooie Franse land in me opnemend, super temperatuur, zo vreselijk genietend, zag ik het weer gebeuren: een KLIM!! Ja hoor, 9%, en niet 50 meter of zo, nee hoor, even doorzetten vrouwtje! 
En ik kijk omhoog, dáár is die top!! En toen zag ik het hert. Links. En het hert had mij al eerder gezien: hij wilde vluchten. Vluchten voor deze hijgende vrouw. 
Maar wat doet ie? Hij draait zich niet om om op de bosgrond te vluchten, nee HIJ WIL RENNEND OVERSTEKEN. Op die veel te gladde tapdance schoenen. Dat kán gewoon niet goed gaan! Het hert maakt een slider! En ik kan echt níéts doen. Maar het komt goed. Okee, niet elegant, maar het hert herpakt zich en schiet aan de overkant het veilge bos in. En ik kan alleen maar vreselijk hijgen. En ik bereik de top. Ik denk werkelijk dat het hert dat niet eens gezien heeft en ook niet in stilte heeft geapplaudisseerd.

En ik moet door. Mijn ruim 86 km zitten er nog lang niet op!

Ik kwam op de nieuwe weg!!! Ineens wist ik het weer! Hoe de opzichter en ik samen keken hoe onze mannen het wegdek vernieuwden. Nieuw asfalt. De vrachtwagen, die met de klep open achteruit rijdend steentjes op het asfalt stortte. Dat ging goed, óók omdat zijn maat met duimen aangaf: iets meer naar links, iets meer naar rechts. 
En kijk nou toch hoe prachtig het wegdek is geworden. Zó weinig steenslag! Ik voelde me veilig omhoog klimmend en veilig dalend. De opzichter was er niet meer. Ik denk dat hij als een tevreden mens naar huis is gegaan. Dat hij thuis heeft opgeschept, dat hij gezegd heeft: ‘ze hebben het goed gedaan!! Mijn mannen hebben het goed gedaan!!’

Ik kon met gerust hart doorfietsen. Ik kon met gerust hart genieten van de omgeving en ik kon zelfs met gerust hart de soms wat te steile hellingen nemen.

En toen, wat verderop zag ik die….hond? kat? Nee, zéker geen kat, veel te groot. Hond? Nee, gelukkig niet. Honden kunnen zo naar doen als je gewoon langs wil fietsen. 
Ik denk nog steeds dat het een vos was. Maar dan wel een grote. Met een gigantisch dikke pluimstaart. Maar ook dit dier was bang van mij. Ook dit dier schoot weg. Hij gleed niet uit. Hij rende gewoon heel hard weg. Ik hijgde toen trouwens niet.

Okee, nog 1 ervaring van vandaag! 
Maar dan moet ik eerst even terug naar ruim 2 weken geleden. Ik had toen tussen de middag ergens gegeten waar toen ook twee Nederlanders met hond kwamen. Na de lunch fietste ik verder en ik had gezien (en werd ook nog gewaarschuwd door de Nederlanders) dat mij een flinke klim te wachten stond. Ik klom en klom en uiteindelijk, rechtsaf, was ik boven en had ik fantastisch uitzicht (nam een foto) en daarna: zo’n 3 km als een speer naar beneden. Gemiddeld met 7% dalen. Echt super mooi landschap, maar het ging hard. Heel hard. 
Ik kwam een man en vrouw tegen die omhoog trapten. Vooral dat gezicht van die vrouw zie ik nog voor me. Soort van wanhoop straalde er vanaf. Ik zei (bedoeld: opbeurend, maar of dat echt zo aanvoelde): ‘hou vol, je bent er bijna!!’ 
Ik weet dat ik dacht: ‘Dát zou ik niet kunnen!!  Dat is écht too much!!!’
Oeps, toen ik vantevoren via MapsOut, mijn route bekeek en een idioot lange klim zag, voelde ik al nattigheid…..aiaiaiai…nee toch?!! Alsjeblieft niet!!! Dat kan ik echt niet!! Dat wil ik niet!! Ik huur een taxi!! Ik ga heel veel geld betalen om mij en mijn fiets in een pickup te zetten en me in Saint Mihiel af te zetten.

En hier zit ik nu. Bij een restaurant. Met nu drie blondes achter de kiezen. 
 Het is gelukt! Zonder taxi, zonder pickup. Zelfs zonder af te stappen. En dan voelt het toch wel alsof vos en hert even heel hard mogen applaudisseren. En ach, parel in afritsbroek ook!!!